Τέμπη

Τις τελευταίες μέρες, το μυαλό μας, η καρδιά μας και η ψυχή μας είναι καθηλωμένα στη συμφορά των Τεμπών. 57 άνθρωποι, κυρίως, νέοι έχασαν τη ζωή τους μετά από σύγκρουση δύο τρένων. Όλοι συμμετέχουμε σε αυτό το συλλογικό, οδυνηρό τραύμα. Οι ενήλικες ταυτιζόμαστε με τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους με τόσο άδικο τρόπο. Και οι μαθητές μας μπαίνουν στην θέση των νέων παιδιών που έχασαν τη ζωή τους με τόσο τραγικό τρόπο.

 «Είσαι μαθητής και διαβάζεις χιλιάδες ώρες για να πετύχεις στο πανεπιστήμιο. Έχεις όνειρα. Με κόπο περνάς και αρχίζεις μια νέα φάση της ζωής σου. Την πιο όμορφη. Απογαλακτίζεσαι από την οικογένεια. Ερωτεύεσαι. Κατακτάς την επιστήμη σου. Και ταξιδεύεις με ένα τρένο για να πας στο πανεπιστήμιο ή το σπίτι σου. Κι ενώ έχεις το πρόσωπό σου κολλημένο στο τζάμι και βλέπεις τα τοπία που αφήνει το τρένο πίσω του, άξαφνα κόβεται το νήμα της ζωής» (Τα όνειρα τσακίστηκαν σε δύο τρένα, του Βασίλη Λιόση στο kommon).

Το έγκλημα στα Τέμπη και ο χαμός των νέων που έσβησαν, πριν καν χαρούν τη ζωή τους, ξεσήκωσαν κύματα πολύμορφων δράσεων στα σχολεία όλης της χώρας. Καταλήψεις, αποχές, διαδηλώσεις, αλλά και φράσεις στα προαύλια, στους πίνακες και στις πόρτες των σχολείων, γραμμένες με τα σώματα ή και τις τσάντες των μαθητών και των μαθητριών μας πραγματοποιούνται όλες τις μέρες από την μέρα της τραγωδίας.

Οι δικοί μας μαθητές της δημοσιογραφικής ομάδας «Κατά…τείχη» προσπαθούν να βρουν τις λέξεις για να μιλήσουν με τον δικό τους τρόπο για την τραγωδία αυτή που τους συντάραξε. Πήραν συνέντευξη από άνθρωπο που δουλεύει στον ΟΣΕ και κλήθηκε εκείνη την δύσκολη νύχτα να μεταβεί στον τόπο του δυστυχήματος. Γράφουν τις δικές τους σκέψεις και συναισθήματα, χρησιμοποιώντας τη γραφή σαν ένα σφυρί που θρυμματίζει την παγωμένη μέσα μας θάλασσα, όπως θα έλεγε ο Κάφκα. Γιατί πράγματι η καρδιά μας πάγωσε με το άκουσμα της τραγικής είδησης, αλλά η σκέψη και τα συναισθήματά μας αφυπνίστηκαν, όταν χιλιάδες κόσμου και νέα παιδιά ξεχύθηκαν στους δρόμους για να φωνάξουν ότι το δυστύχημα αυτό δεν ήταν απλώς ένα ανθρώπινο λάθος, αλλά ένα έγκλημα, μια δολοφονία αθώων ανθρώπων, κυρίως, νέων.

Οι μαθητές μας με το δικό τους  τρόπο φτιάχνουν μια ανθρώπινη αλυσίδα αλληλεγγύης, αντίδρασης, αντίστασης. Ενώνουν τις φωνές τους και οι σκέψεις τους γίνονται το δικό τους βιβλίο θλίψης, μνήμης, οργής, διεκδίκησης.

Υπερασπίσου το παιδί

Γιατί αν γλιτώσει το παιδί

Υπάρχει ελπίδα

ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΕΝΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΣΤΑ ΤΡΕΝΑ       Καλογιαννάκη Όλγα

«Όπως, ήδη, δυστυχώς, γνωρίζουμε, στις 28 Φεβρουαρίου 2023 και ώρα 23:22 σημειώθηκε στην περιοχή των Τεμπών το πιο θανατηφόρο σιδηροδρομικό δυστύχημα της Ελλάδος. Η σύγκρουση έγινε μεταξύ δύο τρένων, εκ των οποίων το ένα ήταν επιβατικό και το άλλο εμπορικό. Ο εκτροχιασμός τους και η ανάφλεξη τους, έκοψε το νήμα της ζωής 57 ανθρώπων με ακαριαίο τρόπο.

Σήμερα, 11 μέρες μετά το δυστύχημα, συνάντησα ένα συγγενικό μου πρόσωπο, το οποίο δουλεύει στο τεχνικό τμήμα του ΟΣΕ και βρέθηκε στον τόπο του δυστυχήματος λίγες ώρες μετά το τραγικό συμβάν. Ο ίδιος δέχτηκε να του πάρω συνέντευξη με σκοπό τη δημοσίευση της στην σχολική εφημερίδα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, το κλίμα ήταν φορτισμένο, ενώ οι λέξεις έβγαιναν με δυσκολία από το στόμα του καθώς τα γεγονότα που περιέγραφε δεν τα χωρούσε ανθρώπινος νους. 

Ας διαβάσουμε την συνέντευξη που μας παραχώρησε:

-Τι ώρα ενημερωθήκατε για το συμβάν;

Ήταν 3 η ώρα τα μεσάνυχτα, όταν χτύπησε το τηλέφωνο μου και ο προϊστάμενος μου ανακοίνωσε πως έγινε δυστύχημα στην Λάρισα και ότι έπρεπε να πάμε έως εκεί για να βοηθήσουμε. Μου είπε να σηκωθώ και να τον περιμένω στην Εθνική Οδό, ώστε να φύγουμε μαζί για Τέμπη.

-Στην αρχή καταλάβατε την έκταση που θα έπαιρνε αυτή η τραγωδία;

Όχι. Στην αρχή νόμιζα πως θα απαριθμούσαμε 10 νεκρούς τουλάχιστον, ποτέ δεν φαντάστηκα πως θα φτάναμε σε σημείο να απαριθμήσουμε 60 περίπου νέα σε ηλικία άτομα, νεκρά.

–Τι ώρα φτάσατε στον τόπο του δυστυχήματος;

 Στα Τέμπη φτάσαμε περίπου στις 5 η ώρα τα ξημερώματα ,όμως, δεν μπορούσαμε να πιάσουμε κατευθείαν δουλειά λόγω του σκότους που υπήρχε. Έτσι, λοιπόν, αναμέναμε το φως του ηλίου για να ξεκινήσουμε να κόβουμε τις λαμαρίνες των βαγονιών.

– Τι θυμάστε να είδατε εκείνη την στιγμή;

Θυμάμαι τους γερανούς να σηκώνουν τα ερείπια των βαγονιών (λαμαρίνες, σίδερα κλπ) και να βρίσκουν ανθρώπινα μέλη, εξαϋλωμένους ,απανθρακωμένους, ανθρώπους. Φανταστείτε πόσοι νεκροί υπήρχαν ήδη από το πρώτο βαγόνι που τα ΕΚΑΒ πηγαινοερχόταν συνεχώς έως και τις 6 με 7 το πρωί. Επίσης, θυμάμαι και τα ανέκφραστα πρόσωπα των πυροσβεστών, των διασωστών και των αστυνομικών που απαιτούσε ο επαγγελματισμός τους, αλλά είμαι σίγουρος ότι υπήρχε ψυχικός πόνος που ήταν, όμως, βουβός.

-Τις επόμενες ώρες τι έγινε;

Κάπου στις 7:00π.μ., ήρθε ο στρατός για να φέρει φαγώσιμα και οι γερανοί τοποθετήθηκαν στις 8 ώστε να ξεκινήσει η ανάσυρση των βαγονιών 1 και 2 ενώ εμείς ενδιάμεσα κόβαμε τις λαμαρίνες που δυσκόλευαν την ανύψωση τους. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι και τις 6 το απόγευμα. Από τις 12 έως και την 1 η ώρα το μεσημέρι κατέφθαναν διάφορα πολιτικά πρόσωπα για να εκφράσουν την θλίψη τους στον ελληνικό λαό. Μετά την αποχώρηση και του τελευταίου πολιτικού προσώπου συνεχίστηκαν οι απαιτητικές εργασίες με την διερεύνηση του βαγονιού 3 για νεκρούς ή και ανθρώπινα μέλη και προσωπικά αντικείμενα.

-Τι ώρα τελείωσαν οι εργασίες εκείνο το βράδυ;

Οι εργασίες διακόπηκαν στις 10 το βράδυ, λόγω έλλειψης χειριστών των γερανών. Η Αστυνομία, όμως, παρέμεινε εκεί για την φύλαξη του τόπου. Εμείς επιστρέψαμε με το υπηρεσιακό αμάξι πίσω στην Θεσσαλονίκη, ενώ το επόμενο πρωί ξαναπήγαμε στην Λάρισα.

-2^η μέρα πλέον, τι γινόταν εκείνη την μέρα;

Εμείς φτάσαμε στις 9 η ώρα το πρωί πίσω ξανά στη Λάρισα και είδαμε τα συνεργεία και τους γερανούς να συνεχίζουν την δουλειά τους, ακριβώς, όπως και την προηγούμενη μέρα. Το ένα για ανεύρεση νεκρών ή ανθρώπινων μελών που πιθανόν είχαν καταπλακωθεί από τα συντρίμμια  και το άλλο για ανάσυρση των βαγονιών. Από τις 12 η ώρα, οι γερανοί τοποθετήθηκαν από την επάνω μεριά. Αυτό τους πήρε περίπου 3 ώρες, ήταν χρονοβόρα διαδικασία με σκοπό να βγάλουν τις διαλυμένες μηχανές και τις τσαλακωμένες λαμαρίνες, οι οποίες είχαν πέσει πάνω στις ράγες. Το τέλος των εργασιών αυτής της μέρας ήρθε κατά τις 8 η ώρα, όταν άρχισε να νυχτώνει και εγώ επέστρεψα ξανά πίσω στην Θεσσαλονίκη.

-3^η και τελευταία μέρα για εσάς στα Τέμπη, πείτε μας πώς εξελίχθηκε και αυτή;

Εγώ έφτασα στα Τέμπη στις 9 η ώρα το πρωί και είδα τους γερανούς να παίρνουν την άλλη μηχανή και τις υπόλοιπες λαμαρίνες από τις ράγες και να τοποθετούν τα 2 βαγόνια (βαγόνι 4 και 5) πίσω στους συρμούς τους. Αυτά είναι όλα που θυμάμαι από αυτές τις 3 εφιαλτικές μέρες στα Τέμπη.

-Πώς θα περιγράφετε την κατάσταση στα Τέμπη αυτές τις 3 μέρες;

Εφιαλτική. Νόμιζες πως βρισκόσουν σε εμπόλεμη ζώνη. Παντού έβλεπες φρικτές εικόνες  και όσο τις κοίταζες και φανταζόσουν τι είχε γίνει σε πραγματικό χρόνο ανατρίχιαζες…

-Πως νιώθετε για αυτή την εθνική τραγωδία;

Θλίψη και οργή. Σκέφτομαι τους γονείς, οι οποίοι δεν θα ξαναδούν ποτέ τα παιδιά τους ζωντανά και πονάω, σκέφτομαι τους φίλους των παιδιών που δεν θα ξαναδούν τους κολλητούς τους να χαμογελούν, τους συγγενείς, τους γνωστούς, τους συντρόφους που έχασαν μέσα σε λίγα λεπτά τους αγαπημένους τους πιστεύοντας ότι τους στέλνουν στην Θεσσαλονίκη με το ασφαλέστερο μεταφορικό μέσο και που δεν ξέρανε τι μέλλει γενέσθαι…

-Ευχαριστώ για τον χρόνο σας και το κουράγιο που διαθέσατε ώστε να απαντήσετε στις ερωτήσεις μου μετά από αυτό το δράμα ζήσατε».

«Θα μπορούσα να είμαι εγώ…»     Θανάσης Ναουμίδης

«Έκλεισα εισιτήρια για να γυρίσω στο σπίτι μου, φεύγω σήμερα από Αθήνα για Θεσσαλονίκη. Στις 11:00 θα είμαι στο σταθμό. Λίγο αργότερα στο κρεβατάκι μου.

5:30. Το τρένο είχε μία μικρή καθυστέρηση. Όλα καλά. Τώρα συνεχίζουμε… Ανυπομονώ να φτάσω σπίτι μου. Με περιμένει το νόστιμο φαγητό της μανούλας μου…

04:10, Ξαφνικά, όλα έγιναν ξαφνικά… Αιμορραγώ. Είμαι στο νοσοκομείο της Λάρισας… Δεν ξέρω αν ζω ή αν πέθανα! Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι έγινε… Νομίζω πως έγινε κάτι τόσο φοβερό, τόσο σοκαριστικό, αιμορραγώ και δεν νιώθω τίποτα…

7/3/2023

 Ο χρόνος έχει σταματήσει για μένα… Δεν μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ να γράψω, δεν μπορώ να σκεφτώ. Τα πάντα έχουν κολλήσει στο τραγικό αυτό συμβάν… Σκέφτομαι τους συνεπιβάτες μου. Πολλοί από αυτούς είναι σήμερα άγγελοι ψηλά στον ουρανό. Εγώ; Νιώθω ζωντανός- νεκρός… Θα μπορούσα να ήμουν στη θέση τους

8/3/202

 Σήμερα στο κέντρο της πόλης μου έχει πορεία. Φυσικά και θα πάω. Θα πάω να το φωνάξω πως ήταν έγκλημα, πως τόσα παιδιά χάθηκαν από την αδιαφορία όλων των υπευθύνων… των αναρμόδιων για την ασφάλειά μας. Έμεινα εγώ, φίλοι μου, ζωντανός για να διεκδικήσω…»

«Δεν υπάρχει λησμονιά», Θάνος Κεζέπης

 Πάρε με όταν φτάσεις,

Μα δεν έφτασες ποτέ

δικαίωση θα πάρουμε

 για σένανε μικρέ.

Όταν φτάσεις, στείλε μου

μα μήνυμα δεν έλαβα ποτέ

και μόνο τα δυσάρεστα έμαθα από το δίκτυο, αλίμονο!

Ο καημός κύμα ασύχαστο μέσα μου

 που πάει και έρχεται

με παφλασμό!

Ο χρόνος λένε πως φέρνει γιατρειά

μα δεν ανασταίνει το παλικάρι και την κοπελιά.

Η λύπη φωλιάζει στις καρδιές

Ο πόνος κυριεύει τις ψυχές

Αστείρευτα τα δάκρυα

μα οι φωνές μας πιο δυνατές από ποτέ,

θα γίνουν ερινύες

στα αυτιά των υπευθύνων:

Θέλουμε να ελπίζουμε, να ζούμε με ασφάλεια,

Ποτέ ξανά!

Εκδίκηση θα πάρουμε για σένανε μικρέ!

«Υπόσχεση»   Μαρία-Ελένη Μπαλαμπάνη  Κατερίνα Μουτάκη

Το μήνυμα που στοίχειωσε τον χρόνο:

«Μαμά έφτασα,

αλλά κάπου πιο μακριά… από το προορισμό μου.

Μαμά, χανόμαστε, καιγόμαστε,

 μαμά, βοήθειά σας ζητώ»

«Μη με περιμένεις μητέρα απόψε,

 δεν θα φτάσω στο σπίτι μας,

αντίο μαμά…»

Εμείς πενθούμε.

Εσείς άγγελοι στον ουρανό ψηλά!

Εμείς από σήμερα και στο εξής θα σας έχουμε στη σκέψη μας

Εμείς από σήμερα και για πάντα θα σας έχουμε στην καρδιά μας

Εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο

Υπόσχεση σας δίνουμε… Εμείς θα σώσουμε τον κόσμο!

«Δεν ήταν λάθος ώρα

Ήταν η λάθος χώρα»,  Καραμούτσο Λόρενς, Καλενδέρης Γιώργος

«Παρέες χαρούμενες γυρνούσαν πίσω στα σπίτια τους.

Φοιτητές και φοιτήτριες μετά την εξεταστική είχαν ανάγκη από ένα ξένοιαστο Σαββατοκύριακο. Επέστρεφαν στα σπίτια τους με το λάθος μεταφορικό μέσο, όπως αποδείχτηκε. Ταξίδευαν με ένα τρένο σε ένα σύστημα ξεχαρβαλωμένο. Δεν ήταν ανθρώπινο λάθος το δυστύχημα που έγινε. Οι κυβερνήσεις δεν είχαν φτιάξει ασφαλή συστήματα την εποχή της τέλειας τεχνολογίας.

Χάθηκαν τόσες ζωές νέων ανθρώπων άδικα. Πόσες μάνες περίμεναν τα παιδιά τους στο έτοιμο στρωμένο τραπέζι. Δέκα λεπτά κόλασης και οι ράγες έθαψαν τα όνειρα μιας ζωής. Τίποτα δεν θα ξεχαστεί. Οι φωνές μας θα φτάσουν κάποια στιγμή στα αυτιά των υπεύθυνων ανεύθυνων!

Τέμπη 28.02.2023.

Τζίμα Ιλάειρα

“Τι μπορεί να ειπωθεί; Τι μπορούμε να πούμε σε αυτούς τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους; Είναι αρκετή μια συγγνώμη; Πώς μπορούν να βγαίνουν και να μιλούν για θυσίες; Δεν έπρεπε να μας προστατεύουν; Να νιώθουμε ασφάλεια, όταν μπαίνουμε στις συγκοινωνίες; Να μην φοβόμαστε να ταξιδέψουμε; Γιατί; Γιατί έγινε; Γιατί δεν αναλαμβάνονται ευθύνες; Βγήκαμε στους δρόμους, θρηνούμε, ζητούμε το δίκιο μας. Γιατί πάτε να μας φιμώσετε; Γιατί γυρνάτε μια ειρηνική πορεία σε επεισόδια βίας; Πολλά ερωτήματα τριγυρνούν στο κεφάλι μου τις τελευταίες μέρες. Προσπαθώ να καταλάβω. Να καταλάβω πώς φτάσαμε ως εδώ. Γιατί φτάσαμε ως εδώ;  Γιατί κανείς δεν έκανε κάτι να τα διορθώσει;  Γιατί κανείς δεν νοιάστηκε; Ρητορικές ερωτήσεις, ξέρω. Όμως, είμαι οργισμένη. Και διεκδικώ το δικαίωμά μου να περιμένω μια απάντηση!!”                                                                       

Καραμπούτα Χριστίνα

“Όλα ξεκίνησαν τα μεσάνυχτα στις 28 Φεβρουαρίου 2023, όταν φοιτητές και ηλικιωμένοι επιβιβάστηκαν στο τρένο για να πάνε στη Θεσσαλονίκη. Το τρένο μετέφερε περισσότερους από 350 επιβάτες και εκτελούσε τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Ήταν μια συνηθισμένη και ανέμελη διαδρομή, μέχρι που το τρένο συγκρούστηκε με την εμπορική αμαξοστοιχία που εκτελούσε τη διαδρομή Θεσσαλονίκη-Λάρισα.

Η σύγκρουση έλαβε μέρος κοντά στον οικισμό Ευαγγελισμός Τεμπών, στον οποίο η ανάφλεξη και ο εκτροχιασμός των συρμών έφερε τον θάνατο σε 57 αθώες και ανθρώπινες ψυχές και 85 τραυματίες, οι οποίοι, οι περισσότεροι, βρίσκονται στο ΑΧΕΠΑ, νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και στο νοσοκομείο Λάρισας. Η σύγκρουση αυτή έφερε δυστυχία και πένθος σε πολλές οικογένειες, που θρηνούν και δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν το κακό που τους βρήκε.

Είμαι σοκαρισμένη από την αμέλεια και  την ανεπάρκεια του σταθμάρχη, ο οποίος δεν είχε αντιληφθεί τί πραγματικά είχε συμβεί, για αρκετή ώρα μετά το πολύνεκρο δυστύχημα. Γι’ αυτό δεν φταίει, όμως, μόνο ο  σταθμάρχης αλλά γι’αυτό ευθύνεται, κυρίως, η Πολιτεία. Αν είχαν παρθεί μέτρα ασφαλείας στα τρένα, τότε θα είχαμε αποφύγει αυτό το μοιραίο σιδηροδρομικό δυστύχημα. Εγκληματική αδιαφορία, ένα δυστύχημα που μας στοιχειώνει.”

Γκρισέλντα Κότσι

“Η τραγωδία στα Τέμπη με την σύγκρουση τον δύο τρένων λένε πως ήταν συνέπεια ενός τραγικού, ανθρώπινου λάθους και ότι θα απαγγελθούν καταγγελίες στον σταθμάρχη που ήταν υπεύθυνος για το δυστύχημα, εκείνο το μοιραίο βράδυ. Ωστόσο, αυτό δεν σβήνει τις διαχρονικές ευθύνες του κράτους για την εγκληματική εγκατάλειψη των ελληνικών σιδηροδρόμων. Εξαιτίας πολλών λαθών και παραλείψεων  τόσοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ανάμεσα στους νεκρούς είναι πολλά νέα παιδιά. Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων δεν θα νιώθει πια ασφαλές να μετακινηθεί με τα τρένα της Ελλάδας. Είμαστε όλοι τραυματισμένοι από αυτό το αδιανόητο και οδυνηρό δυστύχημα.”

Άλμπα Κολονιάρι

“Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω το πώς νιώθω για το τρομερό δυστύχημα στα Τέμπη. Πολλοί  νέοι άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, χωρίς να φταίνε σε τίποτα και άλλοι επέζησαν, αλλά με σοβαρά τραύματα και σωματικά και ψυχικά. Πολλές οικογένειες έχασαν τα παιδιά και τους συγγενείς τους και αυτό με εξοργίζει, ιδίως, όταν κάποιοι άνθρωποι τολμάνε να το δικαιολογούν ως ένα «ανθρώπινο λάθος».

Κάθε φορά που σκέφτομαι πως υπήρχαν οικογένειες που περίμεναν ένα τηλεφώνημα από τα παιδιά ή τους συγγενείς τους, μια λέξη «Έφτασα» ή «Είμαι στο σπίτι», το ότι υπήρχαν άνθρωποι που περίμεναν στον σταθμό του τρένου να παραλάβουν τα παιδιά τους, για να πάνε μαζί στο σπίτι τους και να είναι έτοιμοι να τους ρωτήσουν «Πώς τα πέρασες;» και να  είναι έτοιμοι να γελάσουν και να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους, όπως είχαν κάνει τόσες φορές, όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά θυμώνω πάρα πολύ.

Σκέφτομαι τα άτομα που ήθελαν να κάνουν έκπληξη στους ανθρώπους τους και δεν τηλεφώνησαν για να μείνει μυστικό, μια ωραία έκπληξη και στο τέλος  φαντάζομαι να  τους παίρνουν τηλέφωνο για να τους ενημερώσουν ότι αυτός/ή που περίμεναν δεν θα επιστρέψει σπίτι ποτέ. Όλα αυτά με κάνουν να νιώθω ένα μεγάλο κενό, μια μεγάλη δυστυχία.

Ελπίζω να αναπαυθούν οι ψυχές των ανθρώπων που χάθηκαν και οι τραυματίες να έχουν μια καλή ανάρρωση. Όσο για τις οικογένειές τους, ελπίζω να ξέρουν πως θα τιμάμε και θα θυμόμαστε πάντα τους ανθρώπους αυτούς που έχασαν τη ζωή τους τόσο άξαφνα και άδικα.”

«Απολογισμός»   Ελεάνα μπογιατζή  Πέγκυ Κουκουνά

Εσείς μετράτε κέρδη

και ζημιές,

Εμείς μετράμε

ανθρώπινες ψυχές…

Ήθελα να δω πατρίδα

βρέθηκα στο χάος

σκοτάδι πυκνό, μαύρος καπνός… 

χάθηκαν πάνε οι οικογένειες

τα παιδιά

δύσμοιρα ταξιδεύουν απάνω

στα σύννεφα

«Δεν ήταν δυστύχημα!»  Δήμητρα Μουγκράκη

«Το δυστύχημα στα Τέμπη, κατά τη γνώμη μου, ήταν έγκλημα. Το τραγικότερο από όλα ήταν ότι στις τηλεοράσεις για μέρες δείχνουν πολύ ανθρώπινο πόνο… Βλέπετε, πουλάει πιο πολύ από όλα. Κατά τη γνώμη μου δεν ήταν ανθρώπινο λάθος. Αυτό που συνέβη οφείλεται στην αδιαφορία, στην ανικανότητα όλων των υπεύθυνων που δεν έκαναν τίποτε όλα αυτά τα χρόνια για την ασφάλεια των πολιτών. Όλα αυτά τα χρόνια υπουργοί και οι πρωθυπουργοί δεν εργάζονταν για την ασφάλειά μας, για το καλό μας. Θλίβομαι πολύ, επειδή παρόλο που έγινε αυτό το δυστύχημα, δημοσιογράφοι της τηλεόρασης το εκμεταλλεύονται για προσωπική προβολή, εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο.

Είναι καιρός εμείς οι απλοί πολίτες να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να ενδιαφερθούμε για την ασφάλεια μας. Η αδιαφορία μας για τις πραγματικές μας ανάγκες οδηγεί στο θάνατο. Πόσες πολλές ψυχές φοιτητών χάθηκαν άδικα. Και το πιο συγκλονιστικό σε αυτή τη χώρα διαρκώς οι άνθρωποι χάνονται άδικα, πόσα αυτοκινητιστικά ατυχήματα, πόσοι τον καιρό της πανδημίας από κορονοϊό γιατί δεν εύρισκαν κρεβάτι σε ΜΕθ, πόσοι και πόσοι…όλοι άδικα!  Ποτέ ξανά! «Εκδίκηση θα πάρουμε για σένανε μικρέ»

“Δυστύχημα στα Τέμπη 28-02-2023” – Ντίμη Βιζέλη, Α1

Στις 11:55 την 28-02-2023 συγκρούστηκαν δύο τρένα. Το ένα εμπορικό και το άλλο επιβατικό. Πέθαναν 57 άνθρωποι. Οι περισσότεροι επιβάτες ήταν φοιτητές και άλλα νεαρά άτομα. Συγκεκριμένα τα δύο τρένα συγκρούστηκαν στα Τέμπη. Όλη η Ελλάδα πενθεί για την απώλεια νέων παιδιών. Αυτό το συμβάν οδήγησε την Ελλάδα και τους πολίτες της σε διαδηλώσεις και σε ξεσηκωμό. Πολλά σχολεία έκαναν καταλήψεις. Υποστηρίζεται ότι ήταν ατομικό λάθος. Εξαιτίας ενός ανθρώπου πέθαναν πολλοί άνθρωποι. Σκέφτομαι πώς θα ζήσει από δω και πέρα ξέροντας ότι εξαιτίας της ανευθυνότητάς του πολλές οικογένειες και γονείς έθαψαν τα παιδιά τους. Ήταν όμως και λάθος του κράτους που δεν πάρθηκαν τα κατάλληλα μέτρα. Κανονικά θα έπρεπε να είχαν πάρει το μάθημά τους μετά από παρόμοια ατυχήματα τα προηγούμενα χρόνια. Πλέον ακόμη και τα τρένα που θεωρούνταν τα πιο ασφαλή μέσα μεταφοράς έγιναν σύμβολα πένθους. Είναι κρίμα αλλά συνέβη. Δε μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που συνέβη, αλλά μπορούμε ν’ αλλάξουμε την αντίδρασή μας γι’ αυτό που συνέβη για να μην ξανασυμβεί.

Όχι άλλα θύματα, θέλουμε μέτρα ασφαλείας, όχι άλλα δυστυχήματα. – Αριστείδης Καρακίτσος, Δόμνα Γιώρογλου- Α1

Εμείς σαν μαθητές έχουμε θλίψη γι’ αυτό που συνέβη και θέλουμε να δώσουμε κουράγιο στις οικογένειες που θρηνούν τα παιδιά τους, συγγενείς, φίλους κ.α.. Τέτοια ατυχήματα έχουν ξανασυμβεί. Νιώθουμε πως αυτό δε μπορεί να συνεχιστεί και πώς πρέπει να τεθούν σε λειτουργία τα απαραίτητα μέσα προστασίας. Δεν πρέπει να έχουμε ως δικαιολογία ότι τα Τέμπη είναι καταραμένα, πρέπει να έχουμε στόχο να μην θρηνήσουμε άλλους ανθρώπους σε τέτοια ατυχήμα, οπότε σαν σύνθημα έχουμε ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΘΥΜΑΤΑ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΜΕΤΡΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ.