Ρατσισμός

21 Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού και Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Το διαφορετικό συναντά την ποίηση

21 Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού και Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Στα πλαίσια του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας μελετήσαμε το φαινόμενο του ρατσισμού και τις διάφορες μορφές του. Οι μαθητές των τμημάτων Γ1΄και Γ2΄,δουλεύοντας ομαδικά, μελέτησαν πολλές μορφές ρατσισμού και προβληματίστηκαν για τα αίτια αυτού του φαινομένου και τις συνέπειες στις ζωές τους. Έως πότε θα υφίστανται bullying για τα κιλά τους, για τα φυσικά τους χαρακτηριστικά, για την καταγωγή τους, για τη σεξουαλική τους προτίμηση, για το χρώμα του δέρματός τους, για την προφορά τους, για το εάν είναι καλοί ή κακοί μαθητές, για το ότι γεννήθηκαν γυναίκες, ρομά, μετανάστες ή ανάπηροι; 21 Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα ρατσισμού και παγκόσμια ημέρα ποίησης. Θα θέλαμε να τη γιορτάσουμε και να φωνάξουμε ότι είναι αδιανόητο, σήμερα, το 2023, να ζούμε ακόμα ρατσιστικά φαινόμενα και να ντρεπόμαστε για τη διαφορετικότητά μας. Ψάξαμε, βρήκαμε ποιήματα που  να ταιριάζουν με την κάθε θεματική ενότητα και έτσι προσπαθήσαμε, με την τέχνη και τη γνώση οδηγούς μας, να ενισχύσουμε τη φωνή μας, αλλά και κάθε φωνή υπέρ της διαφορετικότητας και της μοναδικότητας του κάθε ανθρώπου, μακριά από ετικέττες και κακοποιητικές συμπεριφορές κάθε είδους.

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

[… ]

Βλέπεις, είπε, είναι οι Άλλοι

και δε γίνεται Αυτοί χωρίς Εσένα

και δε γίνεται μ’ Αυτούς χωρίς, Εσύ

Βλέπεις, είπε, είναι οι Άλλοι

                         και ανάγκη πάσα να τους αντικρίσεις

ἡ μορφή σου αν θέλεις ανεξάλειπτη νά ‘ναι

                        και να μείνει αυτή.

Οδυσσέας Ελύτης

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ- Η Γένεσις,  1959             

“Λυπιού”

Τα ποιήματα αποτυχαίνουν

όταν αποτυχαίνουν οι έρωτες.

Μην ακούτε τι σας λένε

θέλει ερωτική θαλπωρή

το ποίημα για ν’ αντέξει

στον κρύο χρόνο…

Έναν τόπο επινόησα

για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,

λυπημένη ως τους άλιωτους πάγους μέσα μου,

ώς τα κρυσταλλωμένα δάκρυα,

ώς να βγουν οι νοσταλγίες, πανθηρούλες λευκές

που δαγκώνουν και τσούζουν οι δαγκωματιές τους.

Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα

για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,

μια κατάσταση που εντείνεται ακατάπαυστα

αφού όλα τα ωραιοποιημένα τοπία του τέλους

αρχίζουν να μυρίζουν μουχλιασμένα νερά

και καρπούς σάπιους.

Στη Λυπιού φτάνεις χωρίς αναστεναγμό

μόνο μ’ ένα σφίξιμο ελαφρό

που θυμίζει τον έρωτα σαν στέκεται

αναποφάσιστος στο κατώφλι του σπιτιού.

Έχει ιεροβάμονες ποιητές εδώ

ποιητές με μεγάλη έφεση για ουρανό,

πανύψηλους, που μ’ ένα τίναγμα της κεφαλής

σημαίνουν το «όχι… όχι… λάθος»

ή και το «τι κρίμα, τώρα είναι αργά!»

ενώ ένας επαίτης στη γωνιά συνέχεια μουρμουρίζει:

«Το καλό με τον πόθο

είναι πως όταν χάνεται

χάνεται κι η αξία του αντικειμένου του μαζί».

Εδώ όλες οι αποτυχίες της νιότης

γίναν σιωπηλές πλατείες

τα κουτσουρεμένα πάθη, σύδεντρα σκοτεινά

κι οι τελευταίοι κακόμοιροι έρωτες

σκύλοι κακοταϊσμένοι που πλανιόνται στα σοκάκια.

Κάτι χειρότερο από γερατειά,

η χώρα τούτη κατοικείται από νιάτα αμεταχείριστα.”

Η ζωή θέλει κόπο, όχι κόλπο. Καληνύχτα…

Κατερίνα Αγγελάκη- Ρουκ

ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ  ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Ο ρατσισμός αποτελεί χαρακτηριστικό των σύγχρονων κοινωνιών. Εμφανίζεται με διάφορες μορφές. Μια από αυτές είναι ο ρατσισμός κατά των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα ή απώλειες αισθήσεων, όπως η όραση ή η ακοή.

Οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες έχουν λιγότερες ευκαιρίες σε πολλούς τομείς, όπως στην εργασία, στη μετακίνηση, στην εκπαίδευση, κάποιες φορές και στη διασκέδαση. Έτσι, τα άτομα αυτά έχουν προβλήματα στον επαγγελματικό τομέα, καθώς η απόκτηση εργασίας απορρίπτεται ως δυνατότητα από τους εργοδότες τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα άτομα αυτά να είναι η κοινωνική ομάδα με τον υψηλότερο δείκτη ανεργίας και με το χαμηλότερο εισόδημα.

Παρατηρούμε διακρίσεις και στον εκπαιδευτικό τομέα. Τα σχολεία στερούν τα παιδιά από τη συμμετοχή τους σε διάφορες σχολικές εκδρομές ή δραστηριότητες και τη δυνατότητα χρήσης εργαστηριακών υποδομών, οι οποίες μπορεί  να βρίσκονται στον δεύτερο όροφο και όχι στο ισόγειο. Επίσης, τα σχολεία πρέπει να εγκαταστήσουν ράμπες και ανελκυστήρες για τα ανάπηρα παιδιά, έτσι, ώστε να έχουν πρόσβαση σε όλα τα μέρη του σχολείου.

Επιπλέον, η πρόσβαση των ατόμων με αναπηρία στα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι από δύσκολη έως αδύνατη. Δραστικά μέτρα πρέπει να παρθούν για τους συνανθρώπους μας, όπως η εγκατάσταση αυτόματων ραμπών. Ωστόσο, συχνά μεγαλύτερες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουνε στη διασκέδαση ή στις διακοπές τους. «Είναι ολοφάνερο ότι αυτός ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για εμάς»  δηλώνουν οι άνθρωποι αυτοί. Ένα ακόμα πρόβλημα των σύγχρονων κοινωνιών είναι η χρήση των πάρκινγκ αναπήρων και η απαράδεκτη συμπεριφορά κάποιων ατόμων να παρκάρουν γα παράδειγμα μπροστά σε μια μπάρα, ή σε μια διάβαση τυφλών. Αυτό δείχνει την έλλειψη σεβασμού προς τους αναπήρους και την αδιαφορία των υποτιθέμενων «φυσιολογικών» για την πιθανότητα κάποιοι συνάνθρωποι τους να εγκλωβιστούν και να μην μπορούν να κινηθούν ελεύθερα στην πόλη τους. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι η βαθιά έλλειψη καλλιέργειας και παιδείας.

Επομένως, πρέπει όλοι μας να μπούμε στη θέση αυτών των ατόμων. Καθημερινά νιώθουν τον οίκτο και την απόρριψη. Οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες αξίζουν την ευαισθησία, την κατανόηση, την ανεκτικότητα και τον σεβασμό μας προς το διαφορετικό. Η καλλιέργεια σεβασμού προς το διαφορετικό και η  απαλλαγή από προκαταλήψεις και στερεότυπα με τη μετάδοση υψηλού ήθους αξιών είναι το πρώτο που πρέπει να μάθουμε. Η στάση μας καθρεφτίζει τι κοινωνία έχουμε και το τι κοινωνία θέλουμε. Κάτω από αυτήν την λογική δεν υπάρχουν «τέλειοι» και «ατελείς» άνθρωποι. Με την αλληλεγγύη και τον συλλογικό αγώνα μπορούμε να πάψουμε να είμαστε θεατές και να γίνουμε πρωταγωνιστές στα δρώμενα της ζωής. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να αγαπήσουμε αυτό που είμαστε για να αγαπήσουμε και τους άλλους γύρω μας.

Συνοψίζοντας, αν γίνουμε ένα, τότε, μέσα από την πολιτική, κοινωνική και επιστημονική μας δράση. Μπορούμε μαζί να αντιμετωπίσουμε τον ρατσισμό και την αδιαφορία. Η άρνηση και η απώθηση δεν είναι η λύση.

Κότσι Γκρισέλντα, Καμαριώτου Μαριάννα, Καραμπούτα Χριστίνα, Γ2΄

Κοινωνικός ρατσισμός και Ρομά

Η καλόγρια η τσιγγάνα

Βουνά και σύγνεφα μακριά σ’ όλα τα γύρω σιγαλιά   Κάμποι και δέντρα μες στη ζέστη και τα τοιχιά* μες στον ασβέστη   Σ’ ένα αχερόχρωμο πανί* κεντά η καλόγρια η μικρή   Άχου τι όμορφα κεντάει το χεράκι της πώς πάει   Βάνει πουλιά βάνει δεντρά βάνει και τ’ άστρα τα χρυσά   Βάνει στις τέσσερις τις κόχες τέσσερις αγριομολόχες   Σ’ ένα αχερόχρωμο πανί κεντά η καλόγρια η μικρή   Μα κάθε τόσο αναστενάζει και κάτι με το νου της βάζει   Λίγο το χέρι σταματά μες στον αέρα και κοιτά   Στα μάτια της που ανοιγοκλειούν δυο καβαλάρηδες περνούν   Κι ύστερα πάλι στο πανί κεντά η καλόγρια η μικρή   Τι ποτάμια! Τι χορτάρια! Τι λιοτρόπια*! Τι φεγγάρια!   Πλάσματα της αρεσιάς της* της ονειροφαντασιάς της   Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης

Οι Τσιγγάνοι ή Ρομά είναι κατά βάση νομαδικός λαός με ινδική καταγωγή. Ο πληθυσμός των Ρομά στην Ελλάδα πιστεύεται ότι ανέρχεται σύμφωνα με το κράτος στους 200.000-300.000 ανθρώπους. Γνωστοί οικισμοί στη Ελλάδα από τσιγγάνους είναι η Αγία Βαρβάρα, τα Άνω Λιόσια, ο Φοίνικας Καλαμαριάς και ο Δενδροπόταμος. Με βάση τις πηγές μας ο ρατσισμός των Ρομά έχει δυο μορφές, είναι φυλετικός και ταξικός ρατσισμός. Αφορμή για ρατσιστικές ενέργειες εναντίον των Ρομά είναι η εγγραφή παιδιών Ρομά στο σχολείο. Τα Ρομά παιδιά είναι ανεπιθύμητα και η συμπερίληψή τους είναι πολύ δύσκολη. Θα μπορούσαν, βεβαίως,  να δημιουργηθούν ειδικές προπαρασκευαστικές τάξεις για να προετοιμαστούν τα παιδιά Ρομά. Αυτό, όμως, στην πράξη μπορεί να συμβεί μόνο εάν το σχολείο είναι ενταγμένο σε πιλοτικό πρόγραμμα για την εκπαίδευση των παιδιών Ρομά. Η άποψη μας για αυτό το θέμα είναι η ακόλουθη. Σε μια χώρα, που βρίσκεται σε γεωπολιτικά σημαντικό σημείο, όπως είναι η Ελλάδα, θεωρούμε φυσικό να υπάρχουν πολλά άτομα από διαφορετικά έθνη, με διαφορετικές απόψεις, θρησκείες και πολλά άλλα διαφορετικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά  που διαφέρουν από την κυρίαρχη νόρμα. Αυτά τα άτομα έχουν φύγει από τις χώρες τους, έχουν εγκαταλείψει τις δουλειές τους, ώστε να πάνε σε κάποια άλλη χώρα, όπου δεν θα κινδυνεύουν. Δουλειά μας είναι να έρθουμε στην θέση αυτών των ανθρώπων και να τους βοηθήσουμε να ενταχθούν στην κοινωνία μας και να αποκτήσουν μια σωστή εκπαίδευση και εργασία, ώστε να έχουν ένα καλύτερο αύριο.

Εράλντο Νεμπίου, Μανώλης Γκιόζας, Νικόλας Ελευθερίου, Γ1΄

Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες

[…]

Αλήθεια –των αδυνάτων αδύνατο–

ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω

αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε

το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου

– το εφήμερο της παράλογης ζωής του –

κι ανακαλύπτουνε διαφορές

– γιομάτοι μίσος – διαφορές

σε χρώμα δέρματος, φυλή, θρησκεία…

Νίκος Εγγονόπουλος

Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες, 1978

Φυλετικός Ρατσισμός

Ο φυλετικός ρατσισμός είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως είναι αποδεκτό να ξεχωρίζουν τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου από το χρώμα του δέρματος του. Ευτυχώς, αυτή η διάκριση στην σημερινή εποχή έχει μειωθεί, αλλά δεν έχει εξαφανιστεί. Στα δύο κείμενα «Απαρτχάιντ: Ο ρατσισμός που έγινε νόμος» και «Ρόζα Παρκς : Η γυναίκα-σύμβολο στον αγώνα κατά τον ρατσισμό στις ΗΠΑ», βλέπουμε αναλυτικά πως κυριαρχούσε ο ρατσισμός με νόμους στις τότε κοινωνίες. Οι έγχρωμοι δεν είχαν δικαιώματα, η γνώμη τους ήταν ανύπαρκτη. Με το ζόρι τους επιτρεπόταν να ζήσουν. Υπήρχε απαγόρευση στην τέλεση μεικτών γάμων. Διαχωρισμός λευκών και μαύρων σε όλα τα επίπεδα. Από την υγεία μέχρι την παιδεία. Ξεχωριστές θέσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αγωνίστηκαν. Πολλοί πέρασαν βασανιστήρια, εξορίες. Όπως ο Νέλσον Μαντέλα. Όμως, τα κατάφεραν. Έγιναν μεταρρυθμίσεις στους νόμους. Η κατάσταση άλλαξε. Πολύς κόσμος άρχισε να συμπαραστέκεται στις άλλες φυλές με πορείες και να τους συμπεριφέρονται, όπως θα έπρεπε να τους συμπεριφέρονται εξαρχής. Με σεβασμό και ανθρωπιά. Αλλά, πολλοί, επίσης, δεν άλλαξαν τον τρόπο συμπεριφοράς τους απέναντι στις άλλες φυλές και αυτό ισχύει μέχρι σήμερα. Οι γνώμες των άλλων και , κυρίως,  προηγούμενων γενιών, τους κάνει ρατσιστές. Πιστεύοντας ότι οι έγχρωμοι είναι κακοί άνθρωποι ή ότι δεν θα πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε, όπως τους λευκούς. Ελπίζουμε να αρθούν όλες οι διακρίσεις και οι άνθρωποι να ζήσουν με αλληλοσεβασμό και ισότητα.

Βασιλική Χαιδαρη, Ιλάειρα Τζίμα, Άλμπα Κολονιάρι, Ντενάντα Ρόσι, Γ2΄

Ρατσισμός και Ρομά

Η έννοια του ρατσισμού σήμερα έχει επεκταθεί σε όλους τους τομείς. Όμως, όταν μιλάμε για ρατσισμό, εννοούμε, κυρίως, την απόρριψη για φυλετικούς λόγους ενός ατόμου, μιας ομάδας ατόμων ή και μιας ολόκληρης φυλής, από ένα ή περισσότερα άτομα. Δεν πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε πως στην Ελλάδα αυτό εκφράζεται έντονα κατά των αλλοδαπών, μα και κατά των τσιγγάνων, μια φυλή που πολλοί τη θεωρούν πληγή για τη χώρα μας. Τους θεωρούν και τους αντιμετωπίζουν ως κλέφτες, αγύρτες, ανάξιους εμπιστοσύνης και ανεπιθύμητους. Οι Ρομά είναι περιθωριοποιημένοι και αποκλεισμένοι στην ελληνική κοινωνία και δεν έχουν ενσωματωθεί. Είναι ανεπιθύμητοι στα σχολεία, στις δουλειές, στις γειτονιές.  Κι, όμως, αν γνωρίσουμε καλύτερα αυτούς τους ανθρώπους, θα καταλάβουμε πως δεν αξίζουν την περιφρόνηση ή την πολεμική μας. Έχουν μια ιστορία που πρέπει να σεβαστούμε.

Οι τσιγγάνοι είναι μια φυλή που άλλοτε περιστασιακά και νομαδικά και άλλοτε μόνιμα ζούνε στη χώρα μας με άτομα με την ίδια προέλευση, γλώσσα, κουλτούρα και στόχους. Αδιάσειστοι συνδετικοί δεσμοί τους ενώνουν στις χαρές μα και στις δυσκολίες.

Εμφανίστηκαν στην Ινδία στα τέλη του 8ου  αιώνα. Πιθανόν, διάφορες ομάδες μετά το 900 μ.Χ. περιθωριοποιημένες από την αυστηρή διαστρωμάτωση σε κάστες, να εγκατέλειψαν την Ινδία και να άρχισαν μια αναγκαστική περιπλάνηση στις χώρες της Εγγύς Ανατολής. Στην Ελλάδα οι τσιγγάνοι πρέπει να έφτασαν στις αρχές του l4ου αιώνα, αν όχι νωρίτερα, κυρίως σε περιοχές της Πελοποννήσου, της Κρήτης και της Κύπρου. Σήμερα, ο Πανελλήνιος Σύλλογος Ελλήνων Αθίγγανων ανέβασε πρόσφατα τον αριθμό τους σε 300.000. Είναι διασκορπισμένοι με μεγαλύτερη πυκνότητα στη Β. Ελλάδα, στην Ήπειρο, στη δυτική Πελοπόννησο και στη Δ. Αττική. Σήμερα, όλοι οι τσιγγάνοι μόνιμοι κάτοικοι μπορούν να έχουν ελληνική υπηκοότητα, να εγγράφονται στα δημοτολόγια και να βαπτίζονται χριστιανοί ορθόδοξοι. Πολλοί είναι σκηνίτες και μετακινούμενοι και άλλοι εγκαταστημένοι σε καταυλισμούς και ορισμένοι έχουν φτιάξει σπίτια. Οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες και απαράδεκτα υποβαθμισμένες. Αυτό οδηγεί στο να είναι οι τσιγγάνοι επιρρεπείς στις ασθένειες. Ένας συνδετικός κρίκος όλων των τσιγγάνων είναι η γλώσσα τους. Η ρομανί ή ρομανές είναι η μητρική γλώσσα τους. Η ελληνική γλώσσα έχει επηρεάσει πολύ τη ρομανί σε φωνολογικό, μορφολογικό και σε επίπεδο ιδιωματισμού. Η γλώσσα τους είναι ο πιο σταθερός πολιτιστικός παράγοντας.

Οι τσιγγάνοι ανάπτυξαν και μια ιδιαίτερη θρησκευτικότητα. Το πιο ορατό στοιχείο της Θρησκευτικότητάς τους είναι η μαζική προσκύνηση, στην Ελλάδα, στην Παναγιά της Τήνου. Η Παναγιά γι’ αυτούς είναι η βασίλισσα των τσιγγάνων. Τους προστατεύει και αυτοί την τιμούν. Εξίσου σημαντική θέση κατέχει ο Άγιος Γεώργιος, η γιορτή του οποίου σημαίνει την έναρξη των περιπλανήσεών τους. Αυτός είναι ο σημαντικός τους πολιτισμός.

Συνοψίζοντας, ο πολιτισμός και η ιστορία των τσιγγάνων είναι πολύ σημαντικά στοιχεία που εμπλουτίζουν και τον δικό μας πολιτισμό. Είναι σημαντικό να συνυπάρξουμε αρμονικά με τους Ρομά, αλλά και να τους βοηθήσουμε να ενσωματωθούν προσφέροντάς τους εργασία και αποδεχόμενοι τις ιδιαιτερότητές τους.

Το πιο σημαντικό είναι να προωθήσουμε την πολιτική της συμπερίληψης των Ρομά παιδιών στα σχολεία μας, να τους δώσουμε δυνατότητες να εργαστούν και να συνεργαστούν μαζί μας και να σεβαστούμε τον πολιτισμό τους.                                                                                                                                                                                                                                                                                              Δεδούση Ελένη, Γαβριλιάδου Μαρία, Γ1΄

ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Γιατί Δεν Αναφέρω Τα Λουλούδια Όταν Οι Συζητήσεις Με Τον Αδελφό Μου Φτάνουν Σε Άβολες Σιωπές

Συγχωρήστε με, μακρινοί πόλεμοι, που έφερα

λουλούδια σπίτι.

—Wisława Szymborska

Μες στα βουνά του Κασμίρ,

ο αδελφός μου σκότωσε πολλούς ανθρώπους,

τίναξε στον αέρα τα κρανία μελαμψών,

έβαψε πορφυρή την άσπρη άμμο της ερήμου.

Τι να πεις άραγε στον άνθρωπο

που πέρασ’ έναν τέτοιον κόσμο,

που τον προδώσανε τα χέρια και

τα μάτια του;

Εκεί υπήρχανε λουλούδια; Ρώτησα.

Εκείνος μου ‘πε το εξής:

Σ’ ένα χωριό, άντρες πολλοί

τύλιξαν μια γυναίκα μες σ’ ένα σεντόνι.

Αυτή δεν αντιστάθηκε,

Σέρνονταν τα γυμνά της πόδια μες στη σκόνη.

Την ξάπλωσαν στο δρόμο

και την πετροβόλησαν.

Ο πρώτος άντρας ήταν ο πατέρας της.

Έριξε δύο πέτρες στη σειρά.

O αδελφός της είχε γεμίσει πέτρες

μες τις τσέπες του στο δρόμο του για κει.

Το πλήθος ήταν μια κυψέλη

από ξεσηκωμένες μέλισσες. Το

πετροβόλημα στο σώμα της

κατέπνιξε τα βογκητά της.

Αίμα πετάχτηκε απ’ το σεντόνι

σαν μια κηλίδα από βιολέτες,

τριαντάφυλλα εκατό σε άνθηση.

Νάταλι Ντίαζ (Απόδ.: Σοφία Γιοβάνογλου)

Από τις παλιές εποχές, εντοπίζεται το φαινόμενο της βίας και της διάκρισης κατά των γυναικών. Οι γυναίκες πάντα θεωρούνταν κατώτερες από τους άντρες σε όλους τους τομείς. Στον επαγγελματικό τομέα τις θεωρούσαν ικανές μόνο για τις απλές δουλειές π.χ. γραμματέας, βιβλιοθηκάριος κλπ. Τις θεωρούσαν ανίκανες για τις πιο ισχυρές κοινωνικά δουλειές, όπως του δικηγόρου, του γιατρού και του δικαστή. Ελάχιστες γυναίκες υπηρετούσαν σε τέτοιες εργασίες. Αρκετές προσπάθησαν να το αλλάξουν αυτό με πολλούς αγώνες και μάχες που αφορούσαν στα δικαιώματα του γυναικείου πληθυσμού. Διάφορες γυναίκες επαναστάτησαν με τον δικό τους τρόπο. Η 44χρονη Νορβηγίδα πεζογράφος, Marta Breen έγραψε βιβλία με θέματα που αφορούν στα δικαιώματα της γυναίκας χρόνο με τον χρόνο. Η βία χρόνια με τα χρόνια αυξάνεται όλο και περισσότερο, το ποσοστό της βίας στην Ευρώπη εκτιμάται στο 20%, ενώ στην Ελλάδα εμφανίζεται στο 18%.

Η βία κατά των γυναικών είναι ίσως η πιο επαίσχυντη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 1 στις 3 γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό της. 500.000 με 2.000.000 άνθρωποι στον κόσμο, κυρίως γυναίκες και παιδιά, εκτιμάται ότι διακινούνται παράνομα κάθε χρόνο με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση και την εξαναγκαστική εργασία. Μια γυναίκα δεν δέχεται μόνο σεξουαλική βία, αλλά ως  «κατώτερο φύλο», δέχεται και ενδοοικογενειακή βία. Η πιο συχνή μορφή βίας προέρχεται από τον ερωτικό σύντροφο. Μία στις τρεις, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα ξυλοκοπηθεί, θα βιασθεί ή με κάποιο άλλο τρόπο θα κακοποιηθεί από τον σύντροφό της. Τουλάχιστον 137 γυναίκες δολοφονούνται κάθε μέρα, για λόγους που συνδέονται με το φύλο τους, αλλά και 130 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια έχουν υποστεί ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων. Το 2021 καταγράφηκαν 80.000 γυναικοκτονίες και οι 40.000 έγιναν από τον σύντροφο τους. Σίγουρα μάλιστα, πολλές από τις παρενοχλήσεις οποιουδήποτε τρόπου ή βιασμός ή λεκτική παρενόχληση ή ξυλοδαρμοί δεν έχουν φανερωθεί λόγω του φόβου από τις γυναίκες προς το ανδρικό φύλο, οπότε δεν έχουν καταγραφεί.

 Δυστυχώς, εν έτει 2023, αυτό το πρόβλημα απασχολεί ακόμα σε μεγάλο βαθμό την κοινωνία μετά από τόσα χρόνια και τόσες προσπάθειες αντιμετώπισης του προβλήματος από τις γυναίκες (πορείες, μαζικές διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες κλπ). Ευτυχώς πλέον, επειδή άρχισαν να εκφράζονται μερικές από αυτές, παραδειγματίστηκαν και οι υπόλοιπες και έτσι πλέον μιλάνε περισσότερες χωρίς φόβο.

 Παρ’όλα αυτά, οι γυναίκες ακόμα και σήμερα,  έχουν να υποστούν και βάναυσα θρησκευτικά, αρχαία έθιμα , όπως την κλειτοριδεκτομή, την γυναικεία περιτομή που λαμβάνει χώρα σε πολλά μέρη του κόσμου. Τι είναι η κλειτοριδεκτομή; Η κλειτοριδεκτομή, κατά βάση , είναι η διαδικασία στην οποία αφαιρούν με ακρωτηριασμό την κλειτορίδα της γυναίκας. Γιατί συμβαίνει αυτό; Σε κράτη, όπως η Αίγυπτος, πιστεύουν ότι οι γυναίκες δεν θα έπρεπε να λαμβάνουν κάποια ευχαρίστηση από το σεξ, πρέπει να είναι αφοσιωμένες στο μεγάλωμα των παιδιών τους, άξιες μητέρες ….. Σε κάποιες χώρες μάλιστα η κλειτορίδα θεωρείται αρσενικό στοιχείο στο γυναικείο σώμα, οπότε, αν λείπει από το σώμα της γυναίκας, όντας πιο υπάκουη θα καταφέρει να ολοκληρώσει το πεπρωμένο του βιολογικού της φύλου, χωρίς σεξουαλικές ορμές. Πολλά κορίτσια, τα όποια είναι αναγκασμένα να υποστούν αυτή την διαδικασία, πεθαίνουν, λόγω αιμορραγίας μολύνσεων, πόνου η σοκ . Έπειτα, ακολουθούν οι ψυχολογικές συνέπειες, όπως άγχος, μετατραυματικό στρες, αισθήματα φόβου, ταπείνωσης και προδοσίας.

Ένα άλλο θέμα που θα θέλαμε να θίξουμε είναι το διάταγμα που πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 2021 από τον ανώτατο ηγέτη των Ταλιμπάν. Όλες οι γυναίκες, ανεξαρτήτως ηλικίας, έπρεπε να φοράνε τσαντόρ , προκείμενου να μην προκαλέσουν τον άνδρα. Οι Ταλιμπάν έκοβαν μέχρι και τα δάχτυλα, τα οποία ίσως φαινόντουσαν, σκότωναν και αλυσόδεναν τις γυναίκες δημοσίως, γιατί δεν ακολούθησαν σωστά το διάταγμα αυτό. Αν μια γυναίκα βγει έξω, θα πρέπει να συνοδεύεται από έναν χαράμ, έναν άρρενα συγγενή. Αν συλληφθεί μόνη στον δρόμο θα ξυλοκοπηθεί και θα σταλεί σπίτι της. Όποια δεν υπακούει στον νόμο ξυλοκοπείται.

Οι γυναίκες ακόμα και σήμερα δεν έχουν τα απλά, καθημερινά δικαιώματα. Τέλος, μετά από τόσα χρόνια, με τόσους αγώνες και προσπάθειες για τα δικαιώματα μας, έχουμε κερδίσει ελάχιστα. Οι άντρες μέχρι και τώρα στον 21^ο αιώνα θεωρούνται ανώτεροι και ικανότεροι από μια γυναίκα. Εμείς, όμως, θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας με κάθε τρόπο, θα παλέψουμε, γιατί μια γυναίκα δεν θα έπρεπε να θεωρείται ακόμα κατώτερη στις εποχές που

ζούμε.                                                  Αλχατζίδου Δανάη, Δαμιανίδου Στέλλα, Διαμαντοπούλου Μιράντα, Γ1΄                                                         

Βία κατά των γυναικών

Η βία κατά των γυναικών είναι ένα φαινόμενο που λαμβάνει απειλητικές διαστάσεις. Παρά την ανάπτυξη και εξέλιξη της εποχής σε ποικίλους τομείς, η θέση της γυναίκας  εξακολουθεί να είναι υποβαθμισμένη σε σημείο που να βιώνει λεκτική, σωματική ή σεξουαλική καταπίεση. Ακόμη και σήμερα, πολλές φορές το κορίτσι μέσα σε μία οικογένεια μεγαλώνει με λιγότερα δικαιώματα και περισσότερες υποχρεώσεις μέσα στην οικογένεια σε σύγκριση με τα αγόρια του σπιτιού. Κάτι που συνοδεύει το κορίτσι στην ενηλικίωσή του και στο χώρο εργασίας, όπου συχνά αμείβεται λιγότερο από τον άντρα και έχει περιορισμένες δυνατότητες επαγγελματικής ανέλιξης. Φυσικά, το τοπίο γίνεται ακόμη πιο σκοτεινό στις περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης.

Η ισότητα των δύο φύλων αμφισβητείται λεκτικά και πρακτικά στην καθημερινή ζωή. Ελάχιστες είναι οι γυναίκες που κατέχουν θέσεις εξουσίας και πολλές φορές υπόκεινται σε έλεγχο οι βασικές ικανότητές τους. Η υποβάθμιση της αξίας τους, η λεκτική βία και η σωματική που οδηγεί ακόμη και στην γυναικοκτονία είναι φαινόμενα που παρατηρούνται ακόμη και σήμερα. Ειδικότερα, σε καιρό πολέμου οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει μια γυναίκα πολλαπλασιάζονται. Σημειώνονται ξυλοδαρμοί, βιασμοί και κάθε είδος κακοποίησης ως ένδειξη δύναμης και εξουσίας από τον εχθρό.

Συνεπώς, είναι σημαντική η γνώση των δικαιωμάτων της από κάθε γυναίκα, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και η υποστήριξη της κοινωνίας και του κράτους με νόμους που να διασφαλίζουν την ίση μεταχείριση των δύο φύλων και την παραδειγματική τιμωρία όσων προχωρούν σε κακοποιητικές συμπεριφορές. Η βία κατά των γυναικών προσβάλλει τον πολιτισμό κάθε έθνους και αποτελεί επιτακτική ανάγκη η προάσπιση των δικαιωμάτων τους για την ειρηνική συνύπαρξη και πρόοδο των λαών.

Γεωργία Μαλέσιου, Μαρία Μαρκάδα, Γ2΄

ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τα ηλιοτρόπια των Εβραίων

Κάθε φορά που τρίζει η σκάλα μας,

«λες να ‘ναι αυτοί επιτέλους;» σκέφτομαι,

κι ύστερα φεύγω και με τις ώρες

κατακίτρινα ζωγραφίζω ηλιοτρόπια.

Όμως αύριο ώσπου να ξεχαστώ

στην αίθουσα αναμονής το τρένο

απ’ την Κρακοβία θα περιμένω.

Κι αργά τη νύχτα, όταν ίσως κατεβούν

ωχροί, σφίγγοντας τα δόντια•

«αργήσατε τόσο να μου γράψετε»

θα κάνω δήθεν αδιάφορα.

Γιώργος Ιωάννου,  1954

 Συγκέντρωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στην πλατεία Ελευθερίας βάσει γερμανικής διαταγής με σκοπό την καταγραφή τους.

Ας γυρίσουμε πίσω στο χρόνο και πιο συγκεκριμένα στις αρχές του 20ου αιώνα, στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Εκεί, θα παρατηρήσουμε πως η πόλη ήταν κατοικημένη  από πολλούς Εβραίους, καθώς ήταν από τις πιο μεγάλες/ακμαίες εβραϊκές κοινότητες. Συγκεκριμένα, το ποσοστό του Εβραίου πληθυσμού ανερχόταν στο ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού, δηλαδή περίπου 50.000 άτομα. Όμως, αυτό θα αλλάξει με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η πόλη θα καταληφθεί από τους Γερμανούς στις αρχές του Απριλίου του 1941 και θα ενταχθεί στην γερμανική ζώνη κατοχής. Στις 11 Ιουλίου 1942 οι Γερμανοί περικύκλωσαν τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης με σκοπό να τους εκτοπίσουν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και το 95% αυτών, δηλαδή, 43.850 άτομα εστάλησαν στην Πολωνία και το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς μέσα σε τρένα.

Οι συνθήκες εκεί ήταν άθλιες, όπως πληροφορούμαστε από τον Πρίμο Λέβι, και το βιβλίο του «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος». «Επικρατούσαν οι φωνές, η οργή και η θλίψη. Η διαλογή των Εβραίων γινόταν με συνοπτικές διαδικασίες μέσω δύο ερωτήσεων. Πολλοί ήταν αυτοί που δεν ήθελαν να αποχωριστούν τα παιδιά τους, τις γυναίκες τους… δεν υποχώρησαν. Μέσα σε δέκα λεπτά, όλοι οι ικανοί άντρες είχαν μαζευτεί σε μια ομάδα με σκοπό να πάνε να δουλέψουν στο Ράιχ. Οι υπόλοιποι ενενήντα έξι άντρες και είκοσι εννέα γυναίκες εξοντώθηκαν». 

 Το 1944 πολύ λίγοι Εβραίοι κατάφεραν να γυρίσουν πίσω και να ξαναρχίσουν την ζωή τους από το μηδέν. Συγχρόνως, η Θεσσαλονίκη μόλις είχε χάσει την ζωντάνια της. Τα μαγαζιά της έκλεισαν μια για πάντα και οι κάτοικοι της βρήκαν την ευκαιρία να τα λεηλατήσουν με αποτέλεσμα η πόλη τους να χάσει τον κοσμοπολίτικο αέρα προόδου και του ευρωπαϊκού εμπορίου της. Μετά τις λεηλατήσεις που έγιναν χωρίς κανένα ίχνος σεβασμού προς τους μέχρι πρότινος συμπολίτες τους, στις περιουσίες και στο νεκροταφείο -με σκοπό το κτίσιμο του Πανεπιστημίου- των Εβραίων, η Θεσσαλονίκη, αλλά και ολόκληρη η Ελλάδα, έχασε ιστορικά Εβραϊκά μνημεία. Επίσης, η συναισθηματική απώλεια ήταν τεράστια, καθώς πολλοί Θεσσαλονικείς αναγκάστηκαν να αποχωριστούν τους φίλους τους, αφήνοντας πίσω στην καρδιά τους ένα μεγάλο συναισθηματικό κενό.

Αλιφέρη Αγνή, Καλογιαννάκη Όλγα, Γ1΄

ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ  

Ο ρατσισμός σήμερα είναι ένα πολύ σύνηθες, παγκόσμιο φαινόμενο. Οι διακρίσεις δεν περιορίζονται πλέον μόνο στο χρώμα και τη φυλή, αλλά παίρνουν και κοινωνική διάσταση, αφού περιλαμβάνουν μετανάστες, πολιτικές και θρησκευτικές μειονότητες και άλλες ομάδες πληθυσμού. Ένα είδος ρατσισμού είναι ο αντισημιτισμός που παρουσιάστηκε από τους Ναζί το 1940. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το Ολοκαύτωμα είδε τις συστηματικές διώξεις και δολοφονίες έξι εκατομμυρίων Εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς και τους συνεργάτες τους. Οι Ναζί πίστευαν ότι οι Εβραίοι αποτελούσαν απειλή για τη φυλετική τους αγνότητα και ανωτερότητα και χρησιμοποιούσαν την προπαγάνδα για να τους απανθρωποποιήσουν και να τους δαιμονοποιήσουν. Οι Εβραίοι υποβλήθηκαν σε βάναυση εργασία και τελικά στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης ,όπου τους εξόντωναν με αέρια ή τους σκότωναν με άλλα μέσα.

Το Άουσβιτς, το οποίο βρίσκεται στην κατεχόμενη Πολωνία, αποτελούνταν από τρία στρατόπεδα, καθώς και ένα κέντρο δολοφονίας. Τα στρατόπεδα τέθηκαν σε λειτουργία σε διάστημα σχεδόν δύο ετών, 1940-1942. Το Άουσβιτς έκλεισε τον Ιανουάριο του 1945 αμέσως μετά την απελευθέρωσή του από το Σοβιετικό στρατό. Περισσότεροι από 1,1 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο Άουσβιτς, συμπεριλαμβανομένου ενός εκατομμυρίου Εβραίων. Όσοι δεν είχαν σταλεί απευθείας σε θαλάμους αερίων καταδικάστηκαν σε καταναγκαστική εργασία.

Πριν από τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, η Θεσσαλονίκη είχε τη μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα στην Ελλάδα. Στη διάρκεια των ετών 1941 με 1943, αμέσως μετά από την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς, η αρχαία και ακμαία εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης καταστράφηκε. Στα μέσα Ιουλίου 1942, οι Γερμανοί διέταξαν 9.000 άρρενες Εβραίους με ελληνική υπηκοότητα ηλικίας 18 έως 45 ετών να συγκεντρωθούν στην Πλατεία Ελευθερίας για να καταγραφούν σε καταλόγους καταναγκαστικής εργασίας. Όλη τη μέρα, οι Γερμανοί τους ταπείνωναν και τους χτυπούσαν. Τον Φεβρουάριο του 1943, οι γερμανικές αρχές συγκέντρωσαν τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης σε δύο γκέτο, ένα στα ανατολικά της Θεσσαλονίκης και ένα στη δυτική συνοικία του Βαρώνου Χιρς. Οι Εβραίοι συγκεντρώθηκαν στη δυτική συνοικία, κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό, εν όψει των επικείμενων απελάσεων. Από τον Μάρτιο μέχρι και τον Αύγουστο του 1943, οι Γερμανοί απέλασαν περισσότερους από 45.000 Εβραίους από τη Θεσσαλονίκη στο κέντρο εξόντωσης Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Οι περισσότεροι από τους απελαθέντες δολοφονήθηκαν στους θαλάμους αερίων αμέσως μετά την άφιξή τους στο Άουσβιτς.

Όλα αυτά τα γεγονότα για εμάς είναι πολύ θλιβερά και οδυνηρά, γιατί χάθηκαν 6 εκατομμύρια άνθρωποι, διότι είχαν μια διαφορετική θρησκεία, ζούσαν μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες και για εμάς το χειρότερο είναι πως ανάμεσα τους ήταν και παιδιά.

                                                  Κάσκαρης Σοφοκλής, Κούμπουλλα Μιχάλης, Λεωνώβ Λεωνίδας, Γ2΄

«Μεταναστευτικά πουλιά»

πάσχει είπαν η χώρα

 από αιμορραγική νόσο

 αδύνατη άνοιξη και πονοκέφαλος

 –εξάνθημα η φιλοξενία

 μια νύμφη του κακού καιρού

από τη Σενεγάλη

 κοιμήθηκε στα Αντικύθηρα

 είναι και ο ύπνος

μια άμυνα απέναντι στο δρόμο

 το περιβάλλον δεν είναι και τόσο φυσικό

ανώριμα θηλαστικά

ανώριμα θηλάζουν

τι κι αν είμαστε

 οι καλύτεροι ξενιστές

 το φταίξιμο

 θα πέφτει πάντα

 σ’ έναν

 κοκκινο

 λαίμη

 (Από τη συλλογή «Με ύφος Ινδιάνου», εκδ. Μελάνι, 2014)

Κυριάκος Συφιλτζόγλου

 «Πρόσφυγες στην άμμο»

Νύχτωνε στην Ελ Μίνα και πυκνή

σιωπή ανέβαινε απ’ τη μεριά της θάλασσας

 κι αντάμωνε το κάστρο· ολημερίς

 ξαπλώνονταν αμίλητο και σκυθρωπό

 σα μουδιασμένο ζώο

 Τότε ξεχώρισα ήχο πνιχτό καθώς το φύλλο

 που τσαλακώνεται μέσα σε χέρια ανάρμοστα

γρατσούνισμα σε σώμα ακάθαρτο, αρρωστημένο

 Κι είδα έναν Άραβα μικρό, σημαδεμένο

 έφεγγαν χέρια, πρόσωπο, μάτια κι ήταν όλος

 χιλιάδες που άφηναν τη γη τους κι επιστρέφανε

 μέσα στην άμμο, σε σκηνές, στο άσπρο φως.

 Κι όταν μιλούσε δάκρυζε η φωνή του και όλο ικέτευε

 για κάποια θέση στη ζωή ή έστω αντίσταση

 στο θάνατο που ερχότανε αργά και τον ρουφούσε

Μα εγώ έπλενα τα χέρια μου. Άγρια μοναξιά

 τα χρόνια που έφευγαν με είχανε ποτίσει

 Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου (Από τη συλλογή «Ο θάνατος του Μύρωνα», 1960 –συγκεντρωτική έκδοση «Ο δύσκολος θάνατος», εκδ. Νεφέλη, 2007)

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ

Οι πρόσφυγες είναι άτομα, τα οποία διαφεύγουν από ένοπλες συρράξεις ή διώξεις. Η κατάσταση στην οποία βρίσκονται είναι συχνά τόσο επικίνδυνη και δύσκολη που αναγκάζονται να διασχίσουν εθνικά σύνορα για να αναζητήσουν ασφάλεια σε γειτονικές χώρες. Αναγνωρίζονται ως πρόσφυγες ακριβώς επειδή είναι πολύ επικίνδυνο για αυτούς να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και χρειάζεται να αναζητήσουν καταφύγιο κάπου αλλού. Πρόκειται για ανθρώπους στους οποίους η άρνηση ασύλου έχει πιθανότατα θανάσιμες συνέπειες.

Οι πρόσφυγες καθορίζονται και προστατεύονται από το διεθνές δίκαιο. Οι νομικές αρχές που κατοχυρώνουν διαπερνούν πλέον αναρίθμητους άλλους διεθνείς, περιφερειακούς και εθνικούς νόμους και πρακτικές. Μια από τις πιο θεμελιώδεις αρχές που καθορίζεται στο διεθνές δίκαιο, είναι ότι οι πρόσφυγες δεν πρέπει να επιστρέφονται ή να επαναπροωθούνται  σε καταστάσεις, όπου κινδυνεύει η ζωή ή η ελευθερία τους.

Η προστασία των προσφύγων έχει πολλές διαστάσεις. Σε αυτές περιλαμβάνονται η προστασία από το να επιστρέφονται οι πρόσφυγες στους κινδύνους από τους οποίους έχουν διαφύγει, η πρόσβαση σε δίκαιες και αποτελεσματικές διαδικασίες ασύλου, καθώς και μέτρα που να διασφαλίζουν ότι τα βασικά  ανθρώπινα δικαιώματά τους γίνονται σεβαστά. Ώστε να ζουν με ασφάλεια και αξιοπρέπεια μέχρι να βρεθεί μια πιο μακροπρόθεσμη λύση.

Οι μετανάστες , από την άλλη, επιλέγουν να μετακινηθούν, όχι εξαιτίας κάποιας άμεσης απειλής δίωξης ή θανάτου, αλλά κυρίως για να βελτιώσουν τη ζωή τους αναζητώντας καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Σε αντίθεση με τους πρόσφυγες που δεν μπορούν να επιστρέψουν στη χώρα καταγωγής τους με ασφάλεια, οι μετανάστες δεν αντιμετωπίζουν αντίστοιχο εμπόδιο στην επιστροφή τους. Εάν επιλέξουν να επιστρέψουν, θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν την προστασία της κυβέρνησής τους.

 Η πολιτική έχει έναν τρόπο να παρεμβαίνει στο δημόσιο διάλογο για τέτοια θέματα. Η ταύτιση των προσφύγων με τους  μετανάστες μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες στις ζωές και την ασφάλεια των προσφύγων. Η σύγχυση αυτών των δύο όρων αποσπά την προσοχή από την ειδική νομική προστασία που απαιτείται για τους πρόσφυγες. Είναι πιθανό να υπονομεύσει τη δημόσια στήριξη προς τους πρόσφυγες και τον θεσμό του ασύλου σε μια χρονική στιγμή που περισσότεροι πρόσφυγες από ποτέ χρειάζονται αυτή την προστασία. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε όλους τους ανθρώπους με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Πρέπει, επίσης ,να διασφαλίζουμε ότι τα ανθρώπινα  δικαιώματα των μεταναστών γίνονται σεβαστά. Παράλληλα, είναι αναγκαίο να υπάρχει η απαραίτητη ανταπόκριση για τους πρόσφυγες σε νομικό επίπεδο, εξαιτίας αυτής της ιδιαίτερα δύσκολης κατάστασης που βιώνουν.

Άγγελος Απατσίδης, Μιχαήλ Βασιλειάδης, Δημήτρης Γκαμπαερίδης, Γ1΄