Τις τελευταίες μέρες νιώθουμε όλο και πιο πολύ το δράμα του τουρκικού λαού και του λαού της Συρίας, καθώς ένα μεγάλο μέρος αυτών των χωρών αντιμετωπίζει τις οδυνηρές συνέπειες του τελευταίου πολύ ισχυρού σεισμού. Μαθήτριές μας θέλησαν να αφηγηθούν την ιστορία της Ρεζάν, της Ασίγια, της Αφέτ, της Σακίλα και του μικρού Αντέμ (τα ονόματα επιλέχτηκαν τυχαία), δίνοντας φωνή στην αγωνία, την απόγνωσή των πολλών χιλιάδων σεισμοπαθών, αλλά και διατυπώνοντας απερίφραστα αλληλεγγύη και συμπαράσταση, με κείμενα που συγκινούν για την αυθεντικότητα των συναισθημάτων που εκφράζουν!
«Το όνομά μου είναι Ρεζάν, είμαι 12 χρονών και κατάγομαι από την Τουρκία. Θα ήθελα να σας πω την ιστορία μου. Πώς έζησα εγώ και η οικογένειά μου το φονικό σεισμό που συνέβη στην πόλη μου. Στόχος μου είναι να σας μεταφέρω το γεγονός προκειμένου να σας ευαισθητοποιήσω σχετικά με το θέμα αυτό και να σας ζητήσω να μας βοηθήσετε με όποιο τρόπο μπορείτε!
Όλα ξεκίνησαν τα ξημερώματα της Δευτέρας 6 Φεβρουαρίου. Εγώ, ο αδερφός μου και οι γονείς μου βρισκόμασταν στο σπίτι μας και όπως ήταν φυσικό κοιμόμασταν. Ξύπνησα από τις φωνές του πατέρα μου.«Ρεζάν ξύπνα, γίνεται σεισμός, πρέπει να προστατευτούμε». Εγώ φοβήθηκα πολύ, αλλά ακολούθησα τον πατέρα μου, ο οποίος μας οδήγησε κάτω από το μεγάλο τραπέζι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον θόρυβο από τα αντικείμενα που έπεφταν και έσπαγαν γύρω μας… Το σπίτι μας έγινε συντρίμμια και βρισκόμασταν εγκλωβισμένοι πάνω από 10 ώρες.Το κρύο ήταν τσουχτερό και η ακινησία μούδιασε τα μέλη όλου του σώματός μας.Ευτυχώς ήμασταν όλοι μαζί. Εγώ και τα αδέρφια μου. Να μην μπορείς να κινηθείς, να μην μπορείς να φας, να πιείς νερό…
Ευτυχώς, δεν πέρασαν πολλές ώρες και ακούσαμε τους διασώστες.Μας βοήθησαν να βγούμε έξω ασφαλείς.Μας πρόλαβαν πριν να είναι αργά… όμως οι γείτονες γύρω μας δεν είχαν την ίδια τύχη με μας!
Όταν βγήκαμε έξω δεν πιστεύαμε στα μάτια μας…Παντού καταστροφή, πανικός! Αυτό που βλέπαμε δεν ήταν η γειτονιά μας!Χαλάσματα, άνθρωποι πονεμένοι που φώναζαν, έκλαιγαν και ούρλιαζαν. Άλλοι έψαχναν απεγνωσμένα τους δικούς τους.Μανάδες έκλαιγαν τα παιδιά τους και κάποια παιδιά μόνα, έρημα, τρομοκρατημένα. Παντού ακούγονταν σειρήνες από πυροσβεστικά και ασθενοφόρα. Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψω τις τραγικές στιγμές που ζήσαμε!
Αυτή τη στιγμή που σας γράφω εγώ και η οικογένειά μου, όπως και εκατοντάδες άλλοι συμπολίτες μας βρισκόμαστε σε σκηνές και ζούμε με το φόβο ενός δεύτερου σεισμού. Η κατάσταση είναι άθλια και δεν έχουμε τα απαραίτητα για να ζήσουμε.Σας προσκαλούμε όλους,να μας βοηθήσετε, ώστε να μπορέσουμε σιγά-σιγά να ξεπεράσουμε αυτή την καταστροφή.
Εύχομαι κανένα παιδί, κανένας ενήλικας, κανένας άνθρωπος να μη χρειαστεί να ζήσει κάτι παρόμοιο…»
Σπυριδούλα Τσαρουχίδου Α4
Με την φωνή της Ασίγια…
«Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω ακόμα! Έγιναν όλα τόσο γρήγορα και τόσο φοβερά! Ξαφνικά, άρχισαν τα πάντα γύρω μου να κουνιούνται: αντικείμενα, φωτιστικά, βιβλία, αλλά και εγώ η ίδια ταρακουνήθηκαέντονα!
Κατέβηκα γρήγορα γρήγορα κάτω, ευτυχώς συνάντησα τους γονείς μου στην είσοδο του διαμερίσματος. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε χωρίς να ξέρουμε τον προορισμό μας, χωρίς να ξέρουμε, αν θα ζήσουμε. Ήμουν τόσο τρομοκρατημένη και ταραγμένη, όχι μόνο εγώ, έβλεπα το τρόμο στα πρόσωπα των δικών μου.
Δεν ξέρω πότε, αλλά βρήκαμε την έξοδο της οικοδομής μας και δρασκελίσαμε το κατώφλι. Ακούγαμε τρομερούς ήχους και αντικρίσαμε φοβερές εικόνες καταστροφής!Πολυκατοικίες να λυγίζουν, να πέφτουν και ανθρώπους να καταπλακώνονται από τα μπαλκόνια τους. Όπου κι αν κοιτάζαμε, αντικρίζαμε εικόνες καταστροφής.
Περπατούσαμε υπνωτισμένοι.Δεν ξέρω πώς, αλλά κάποια στιγμή ένιωσα πως βρίσκομαι σε ασφαλές μέρος. Ήταν η μεγάλη πλατεία της γειτονιάς μας.Είμαι εκεί για ώρες, χωρίς νερό, τροφή, ζεστά πανωφόρια, χωρίς τουαλέτα. Μέσα στα μάτια των γονιών μου έβλεπα το φόβο, ενώ προσπαθούσαν να κρύψουν τα συναισθήματά τους για να μην μας ταράξουν περισσότερο.
Ο χρόνος σταμάτησε.Σήμερα θυμάμαι μόνο το κρύο, αυτό το φοβερό κρύο που περνάει τα κόκαλα και φτάνει ίσαμε την ψυχή. Κάποια στιγμή, δεν θυμάμαι αλήθεια πότε, μας πλησίασαν κάποιοι άνθρωποι, ίσως και από άλλες χώρες και μας οδήγησαν σε μία σκηνή που στήθηκε, για να στεγάσει εμάς και την θλίψη μας. Μας μοίρασαν τα απαραίτητα: κουβέρτες για το κρύο, νερό, τρόφιμα, ξηρά τροφή. Σιγά-σιγά άρχισα να νιώθω χαρούμενη που επιζήσαμε…
Το σπίτι μας; εννοείται καταστράφηκε καθώς ήταν σε οικοδομή που κατέρρευσε τελικά. Όλες αυτές οι σκηνές καταστροφής περνάνε ξανά και ξανά σαν σκέψη, σαν εικόνες μπροστά στα μάτια μου και με κάνουν να πονώ, να τρελαίνομαι. Η ζωή μας καταστράφηκε… Οι γονείς μου σκέφτονται να αλλάξουμε χώρα, να μεταναστεύσουμε, να αναζητήσουμε την τύχη μας αλλού. Άραγε, θα υπάρχει ένα ασφαλές «αλλού» για μας; Κάποια γωνιά της γης, όπου θα κάνουμε μία καινούργια αρχή;
Δεν ξέρω, αλλά αφού το λένε οι μεγάλοι, οι δικοί μου, εγώ θα τους ακολουθήσω.
Μία συμβουλή από εμένα:Να χαίρεστε αυτά που έχετε, να μη θεωρείτε τίποτα δεδομένο, γιατί μπορεί να τα χάσετε όλα σε δευτερόλεπτα, όπως εγώ!»
Μαρία Πέτα Α4
Νιώθω όπως… η μικρή Αφέτ…
«Ήταν μία συνηθισμένη βραδιά.Τίποτα δεν θύμιζε αυτό που θα ζούσαμε στη συνέχεια. Ήταν μία βραδιά γεμάτη υποσχέσεις για χαρές και ελπίδες που θα ζούσα στο μέλλον. Και εκεί που ο ύπνος ήταν βαθύς…Δεν ήθελα και δεν μπορούσα να το πιστέψω!Νιώθω πως γίνεται σεισμός… Ναι, είναι σεισμός! Οι γονείς μου πάνω στα κεφάλια μας προσπαθώντας να μας προστατεύσουν, ελπίζοντας να σταματήσει αυτή η τρομερή στιγμή που φέρνει χάος.
Όχι, ο σεισμός δεν σταματάει… Η κίνηση της γης γίνεται ακόμα πιο έντονη. Προσπαθούμε να βγούμε έξω από το σπίτι… Τα καταφέρνουμε με πολύ δυσκολία. Παντού σειρήνες, φωνές, κλάματα, τσιρίδες και βλέμματα κουρασμένα. Έκδηλη η ανησυχία:Θα σταματήσει όλο αυτό; Και ξαφνικά απόλυτη ησυχία, απόλυτη!Βαθιές ανάσες και αναστεναγμός!
Όμως, μετά από λίγο και πάλι σεισμός!Πριν προλάβουμε να συνέλθουμε ξανά χτυπάνε σειρήνες. Επαναλαμβάνεται η σκηνή:Ακούγονται κλάματα, τσιρίδες από παιδιά και μεγάλους και νιώθουμε το τέλος, το τρομερό τέλος…
Γύρω μας κατεστραμμένα κτίρια. Πολυκατοικίες να χάνονται σαν χάρτινοι πύργοι στο έδαφος. Ο φόβος; Απερίγραπτος! Οι αγκαλιές των γονιών μας πιο δυνατές από ποτέ! Μας πλημμυρίζει η χαρά που είμαστε ακόμα ζωντανοί, μας δίνει κουράγιο για ένα χαμόγελο ελπίδας. Ευτυχώς, υπάρχει ελπίδα πως μέσα στα συντρίμμια κρύβεται η ζωή. Ναι, η ζωή. Διασώστες προσπαθούν ώρες ολόκληρες να σώσουν τις ψυχές συμπολιτών μας. Η τύχη κάποιους τους προστατεύει, έστω και κάτω από τα χαλάσματα. Τι χαρά που είμαστε ακόμα ζωντανοί!!!
Οι διασώστες δουλεύουν συνεχόμενα με αυτοθυσία. Αγωνίζονται με ελπίδα για τη ζωή. Καταφέρουν να βγάλουν εμάς και πολλούς άλλους στο φως της ημέρας…»
ΛουέναΣάτρι Α4
Αγαπητέ Αντέμ σε νιώθω…
«Αγαπητέ Αντέμ
Προσπαθώ να κατανοήσω την κατάστασή σου… Ξέρω πως δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς… Αναρωτιέμαι πώς θα βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις την πορεία της ζωής χωρίς τους γονείς σου;Έμαθα πως έχασες τους δικούς σου καθώς το σπίτι σου κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος! Δεν έχω λόγια.. Σίγουρα είναι πάρα πολύ δύσκολα όλα αυτά που ζεις, πρωτόγνωρα! Φοβάμαι πως θα αντιμετωπίσεις σύντομα τη φτώχεια που οδηγεί σε κοινωνικό περιθώριο και αποκλεισμό.Δεν είναι καθόλου εύκολο να χάνει κανείς έτσι ξαφνικά τους γονείς του, τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράστηκε την καθημερινότητά του από την πρώτη στιγμή της γέννησης του. Έχασες βίαια όλη την ήσυχη καθημερινότητά σου!
Όμως όλοι εμείς, αν και ζούμε μακριά, νιώθουμε στο πλάι σου, θέλουμε να σε στηρίξουμε. Αισθανόμαστε τη λύπη σου, σου λέμε όμως, πως πρέπει να έχεις θάρρος και ελπίδα. Η ίδια η ζωή θα σου δώσει την δύναμη που χρειάζεσαι, για να σταθείς όρθιος και να αντιμετωπίσεις αυτή τηνσυμφορά!Ο ελληνικός λαός με κάθε τρόπο θα στείλει βοήθεια για να αντιμετωπίσεις τις πρώτες δύσκολες μέρες μετά το σεισμό. Δεν είστε μόνοι, έχετε όλους εμάς πού από την γειτονική Ελλάδα σας στέλνουμε την αγάπη μας και νιώθουμε αλληλεγγύη για σας!
Με αγάπη,Αμαλία Καρατσιόλη-Ίκαχον και Κατερίνα Μουτάκη Α3»
Διαβάζουμε το ημερολόγιο της Σακίλα…
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Δεν μπορείς να φανταστείς τι συνέβη εχθές το μεσημέρι. Ήταν τρομερό! Ενώ καθόμασταν με την οικογένεια μου και τρώγαμε μεσημεριανό, στις 4 η ώρα, αρχίσαμε να κουνιόμαστε. Τα πάντα γύρω μας κουνιόντουσαν, έπεφταν και έσπαγαν. Πανικοβλήθηκα. . . Η μητέρα μου φώναζε ¨Κάτω από το τραπέζι, κάτω από το τραπέζι¨. Είχα τρομοκρατηθεί. Ένα λεπτό αργότερα όλα τελείωσαν, αλλά το σπίτι ήταν ετοιμόρροπο.
Βγήκαμε έξω. Άκουγα φωνές, τσιρίδες και σειρήνες από πυροσβεστικά. . . βαβούρα, ήμουν σε σοκ. Πρώτη φορά στην ζωή μου ένιωθα χαμένη, όπως και οι γονείς μου. Το σπίτι μας έπεσε. Δεν ξέρω καν πώς κατάφερα να αρπάξω το ημερολόγιο. . . μαζί με τις λίγες οικονομίες μου. Στο μυαλό μου σκέψεις, πώς θα ζήσουμε, τι θα γίνει, θα υπάρξει και άλλος σεισμός, είναι όλοι καλά… Αναρωτιόμουν. . .
Πραγματικά, δεν ξέρω τι θα γίνει. Οι σεισμολόγοι μας ενημέρωσαν ότι ο σεισμός ήταν 7,8 ρίχτερ. Φοβόμουνα. . .και ακόμα φοβάμαι, δεν ξέρω τι θα κάνουμε. . . Σίγουρα θα υπάρχουν μετασεισμοί και όλοι γύρω μου είναι τρομοκρατημένοι. . . Ελπίζω όλα αυτά να τελειώσουν σύντομα. . .
Με αγάπη Σακίλα
Ηλία-Αναστασία Τσολάκη Α4
Leave a Comment
You must be logged in to post a comment.