Γράφω την ιστορία ….αλλιώς

Με αφορμή το κείμενο «Μανιτάρια στην πόλη» του Ίταλο Καλβίνο που διδάχτηκαν στα πλαίσια του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας μαθητές και μαθήτριες των τμημάτων Α3 και Α4 θέλησαν να αφηγηθούν τις δικές τους Μανιταροϊστορίες!

 

ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ ΣΤΑ ΠΑΛΑΤΙΑ

Μουτάκη Κατερίνα Α3

Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς πολύ λαίμαργος, που από μικρός του άρεσαν πολύ τα μανιτάρια και κάθε πρωί έστελνε τους υπηρέτες του να μαζέψουν φρέσκα από το δάσος.

Κάθε μέρα ζητούσε από τους μάγειρες του παλατιού να του φτιάξουν συνταγές με μανιτάρια και έτρωγε πάνω από 3 μερίδες. Είχε δοκιμάσει όλα τα φαγητά που μπορεί να κάνει κάποιος με μανιτάρια και είχε αρχίσει να βαριέται όλο τα ίδια και τα ίδια. Είχε γίνει κατσούφης και όλο γκρίνιαζε.

Μια μέρα καθώς ο βασιλιάς καθόταν στον κήπο του και απολάμβανε την λιακάδα, είδε να περνάει έξω από το παλάτι του ένας γέρος. Αυτός είχε μάθει για αυτήν την ιδιαίτερη προτίμηση του βασιλιά και πλησίασε τον φρουρό λέγοντας του: «­­­­­­­­­­Έχω μια συνταγή για μανιτάρια, που την ξέρω μόνο εγώ και όποιος έχει δοκιμάσει ξετρελάθηκε και δεν ξανάφαγε άλλο φαγητό στη ζωή του».

Τότε οι φρουροί πήγαν τον γέρο μπροστά στον βασιλιά και αυτός τον ρώτησε: «Τι θέλεις για να μού δώσεις τη μυστική συνταγή σου;» Ο γέρος του ζήτησε όλα του τα πλούτη για αντάλλαγμα. Ο βασιλιάς το σκέφτηκε λίγο, αλλά, επειδή όπως είπαμε ήταν πολύ λαίμαργος και περίεργος να δοκιμάσει την νέα συνταγή, δέχτηκε.

Έτσι, ο γέρος εγκαταστάθηκε στο παλάτι και οι υπηρέτες δεν μαγείρεψαν ποτέ ξανά μανιτάρια, ενώ ο βασιλιάς πήγε να μείνει σε μία καλύβα στο βουνό. Κάθε μέρα σηκωνόταν πρωί πρωί, μάζευε μανιτάρια και τα μαγείρευε. Μπορεί να ήτανε πια φτωχός, αλλά ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο!

 

Ο ΛΟΦΟΣ ΤΩΝ ΜΑΝΙΤΑΡΙΩΝ

Στέφανι Αμαλία Καρατσιόλη Ικαχόν και Βάλια Μανώλα Α3

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα αγοράκι που τον έλεγαν Νίκο και είχε πάει εκδρομή σε ένα πάρκο με τους συμμαθητές του. Ξαφνικά άρχισε να βρέχει, οπότε  ο Νίκος και οι φίλοι του είχαν απογοητευτεί πολύ.

Έψαχναν ένα μέρος για να καλυφτούν από την βροχή και παρατήρησαν ένα τεράστιο δέντρο επάνω σε έναν λόφο. Όταν έφτασαν στο δέντρο, έκατσαν για να ξεκουραστούν και πρόσεξαν διάφορα μανιτάρια και κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε έβγαιναν κι άλλα είδη μανιταριών παντού. Στα δέντρα, στους μικροσκοπικούς λόφους αλλά και στους κορμούς μικρών σπασμένων κλαδιών.

Έμειναν έκπληκτοι γι’ αυτό φώναξαν τους δασκάλους τους. Αφού διάβασαν μερικά άρθρα για μανιτάρια, διάλεξαν προσεκτικά μανιτάρια που τρώγονταν, συγκεντρώθηκαν όλοι και αποφάσισαν να κάνουν ένα ρεπορτάζ για την σχολική τους εφημερίδα με αναφορά σε αυτό το μοναδικό μέρος!

Πολλά άτομα μέσω της εφημερίδας ανακάλυψαν την περιοχή και από τότε έγινε σημαντικός τουριστικός προορισμός.

 

ΤΟ ΜΑΝΙΤΑΡΟΣΠΙΤΟ

Πέγκι Κουκουνά Α3

Μια φορά στην οικία μιας οικογένειας, ζούσε η Μαρία η οποία είχε και έναν αδελφό, τον Γιάννη που μένανε μαζί στο ίδιο δωμάτιο. Μια μέρα που βρίσκονταν μαζί στο δωμάτιό τους, ο Γιάννης καθότανε στην καρέκλα, ένιωσε μία μικρή ενόχληση στον αυχένα. Επειδή ήταν παλιό το σπίτι είχε υγρασία. Έτσι, από την πολύ υγρασία, φύτρωσαν μανιτάρια στους τοίχους. Ο Γιάννης όταν γύρισε να δει τι τον ενοχλούσε, έμεινε έκπληκτος! Είδε μερικά μανιτάρια! Κατευθείαν το είπε στην αδερφή του και έπειτα έτρεξε στην μητέρα του. Μόλις τον άκουσε η μητέρα του, πήγε σε εκείνον, ώστε να το επιβεβαιώσει. Δεν πίστευαν τι έβλεπαν, όλοι είχαν μείνει άναυδοι!

 

Η μαμά κατευθείαν ξερίζωσε τα μανιτάρια, αλλά αυτά με τον καιρό όσο περισσότερα έκοβαν, τόσα περισσότερα φύτρωναν. Έτσι με τον χρόνο, η οικογένεια έμενε πια σε ένα μανιταρόσπιτο.

 

ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

Αναστασία Κουτσουρίδου Α3

Μια φορά στην αυλή του σχολείου μας καθώς παίζαμε βόλεϊ ένα κορίτσι πέταξε δυνατά την μπάλα επάνω σε μανιτάρια που φύτρωναν στο έδαφος, σε μια πρασιά. Έτσι λοιπόν ήρθε, μας το είπε και τρέξαμε να δούμε τα μανιτάρια που κόπηκαν από τον βλαστό τους. Μόλις τα είδαμε, φωνάξαμε την διευθύντρια και μας πρότεινε να τα πάρουμε σπίτι να τα μαγειρέψουμε και να τα πάμε σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη.

 

ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

Νικήτογλου Σοφία Πέττα Μαρία Α4

Το περσινό καλοκαίρι, όπως κάθε καλοκαίρι, η Μαρία και η Σοφία συναντήθηκαν στην ακρογιαλιά ενός νησιού για να κολυμπήσουν στα κρυστάλλινα νερά. Έτσι όπως κολυμπούσαν η Μαρία βλέπει μέσα σε μια σπηλιά της θάλασσας κάτι να λαμπυρίζει. Το είπε στην Σοφία και η Σοφία κολύμπησε προς τα εκεί γρήγορα για εξερεύνηση. Έπειτα, την ακολούθησε και η Μαρία για να δει και αυτή τι λαμπύριζε. Μόλις βούτηξαν, αντίκρισαν κάτι τεράστια μπλε φωτεινά μανιτάρια! Τα πλησίασαν και με το που τα ακούμπησαν, ένα έσβησε ξαφνικά. Έκπληκτα τα δύο κορίτσια είδαν μετά από λίγο το μανιτάρι να ξανανάβει. Εκείνη τη στιγμή άκουσαν έναν παράξενο ήχο. Κοιτάχτηκαν τρομαγμένες και συνειδητοποίησαν πως ο παράξενος ήχος δυνάμωνε και τις πλησίαζε πολύ γρήγορα. Μόλις είδαν μια τεράστια σκιά σχεδόν πάνω τους, κολύμπησαν δυνατά προς την ακτή. Τα δύο κορίτσια δεν θα ξεχάσουν ποτέ αυτό το συμβάν γιατί ακόμα μπορούν να βλέπουν στο σκοτάδι τα χέρια τους να φωτίζουν όπως τα μανιτάρια.

 

ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ

Παναγιωτοπούλου Αδαμαντία Τσολάκη Ηλιάνα Α4

Μία φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα χωριό, το Χρωματιστό, που ήταν φημισμένο για τα χρωματιστά μανιτάρια του. Ήταν αυτά τα μανιτάρια που έδιναν ομορφιά σε όλο το χωριό. Μία μέρα οι κάτοικοι των γύρω χωριών ζήτησαν να μοιραστούν όλοι μαζί τα μανιτάρια, αλλά οι χρωματιστοί αρνήθηκαν. Τότε οι γείτονες αποφάσισαν να δώσουν ένα μάθημα στους χρωματιστούς κλέβοντας όλα τα πολύχρωμα μανιτάρια.  Έτσι, το επόμενο πρωί οι κάτοικοι ξύπνησαν έκπληκτοι, γιατί το χωριό  έγινε άχρωμο, γκρίζο, είχε χάσει την ομορφιά του. Αναρωτήθηκαν γιατί. Σύντομα κατάλαβαν την απώλεια. Έλειπαν τα χρωματιστά μανιτάρια. Αναλογίστηκαν το λάθος τους, αλλά ήταν πια αργά.

Οι κάτοικοι των γύρω χωριών δεν έλεγαν να μαλακώσουν. Τα χρόνια περνούσαν και το χωριό εξακολουθούσε να είναι άχρωμο. Κάποια Χριστούγεννα τα παιδιά τους κρατώντας καλαθάκια επισκέφτηκαν τα γύρω χωριά και τραγούδησαν τα κάλαντα. Ήταν μία πράξη συμφιλίωσης. Οι συντοπίτες τούς συγχωρέσαν και όλοι μαζί έκαναν ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο γλέντι τρώγοντας χρωματιστά μανιτάρια.

 

ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ

Τσακόνι Κλορίσα Α4

Μία ηλιόλουστη μέρα σε ένα ανθισμένο γεμάτο λουλούδια και φυτά παρκάκι έπαιζαν ανέμελα τα παιδιά μπάλα. Ένα παιδί πέταξε την μπάλα αρκετά μακριά και αυτή έφτασε στο  σκοτεινό δάσος. Όλοι τότε φώναξαν δυνατά «συμφορά! Η μπάλα πήγε στο σκοτεινό μονοπάτι». Όσοι άνθρωποι πήγαιναν εκεί δεν ξαναγύριζαν. Τα παιδιά φοβήθηκαν αλλά σαν παιδιά που ήταν παρακινήθηκαν από περιέργεια και δεν αντιστάθηκαν. Βάδισαν κατά το σκοτεινό μονοπάτι. Καθώς έσκυψε ένα παιδί να πιάσει την μπάλα, αντίκρισε τα χρυσά μανιτάρια. Έκαναν σύσκεψη τα παιδιά και αποφάσισαν να φροντίσουν τα μανιτάρια και όταν αυτά μεγαλώσουν, να τα πουλήσουν και μιας και ήταν χρυσά να βγάλουν πολλά λεφτά. Τα παιδιά δεν γνώριζαν ότι για να μεγαλώσουν τα μανιτάρια χρειαζόταν να περάσουν εκατοντάδες χρόνια. Τέτοια μανιτάρια είναι σπάνια.

Κυλούσε ο καιρός, τα παιδιά μεγάλωναν αλλά τα μανιτάρια έμεναν αμετάβλητα. Μέχρι που πέρασαν λίγα ακόμα χρόνια και άνθρωποι μεγάλοι πια αποφάσισαν να ρωτήσουν κάποιον σοφό .Ο γέροντας σοφός έδειξε μεγάλη έκπληξη και τους είπε τα πάντα για τα μανιτάρια. Το καλύτερο που είχαν να κάνουν ήταν να κλείσουν τα μανιτάρια σε ένα μεγάλο μουσείο. Πολύς κόσμος από τότε επισκέπτεται τα μανιτάρια και τα παιδιά που έγιναν ενήλικες έκαναν διάσημο τον τόπο τους και ζούνε μια άνετη ζωή από τότε μέχρι σήμερα.

 

ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Μπογιατζή Ελεάννα  Μπιγκιτζίδου Κική Α3

Μια φορά κι έναν καιρό στην πόλη Κριμούπολη ζούσε μία οικογένεια σε ένα όμορφο σπίτι. Ο πατέρας της οικογένειας, ο Μάικλ, δούλευε στη Νάσα. Ο διευθυντής της Νάσα τού είχε αναθέσει μια αποστολή, να πάει στο φεγγάρι και να ελέγχει τι γίνεται εκεί.

Ο Μάικλ μια μέρα πριν την αναχώρηση ανέφερε στην οικογένεια του αυτά τα νέα. Η οικογένειά του στεναχωρήθηκε επειδή θα έφευγε για αρκετό καιρό από το σπίτι. Ο Μάικλ την επόμενη ημέρα θα έπρεπε να πάει στο φεγγάρι για να εκτελέσει την αποστολή του. Αποχαιρέτησε την οικογένειά του και πήρε το δρόμο για το διαστημόπλοιο της Νάσα.  Έφτασε στο διαστημόπλοιο και σύντομα ξεκίνησε για το φεγγάρι. Ξαφνικά αντίκρισε μπροστά του κάτι περίεργο, ασυνήθιστο και εκθαμβωτικό. Υπήρχαν τριγύρω του μανιτάρια σε διάφορα χρώματα, ήταν απροσδιόριστα, με διάφορα σχέδια.

Ο Μάικλ δεν ήθελε κανείς άλλος να αντικρίσει αυτά τα μανιτάρια, οπότε σκέφτηκε να τα κρύψει στην τσάντα του. Όμως, δεν ήξερε ότι τα μανιτάρια ανήκαν σε άλλον. Στην πραγματικότητα ήταν ιδιοκτησία ενός τεράστιου εξωγήινου, του Καρβονόπετρα. Ήταν ένα πλάσμα ογκώδες και φοβερό αλλά κατά βάθος άκακο.

Όταν ο Μάικλ αντίκρισε τον Καρβονόπετρα τρόμαξε, γιατί ήταν τεράστιος και άγριος. Ο Μάικλ άρχισε να τρέχει και ο Καρβονόπετρας  τον ακολουθούσε για να του κάνει δώρο τα μανιτάρια και να τον ευχαριστήσει που ήρθε να του κάνει παρέα. Ένοιωθε πολύ μόνος. Ήθελε να του δωρίσει τα μανιτάρια, αλλά αυτό δεν συνέβη και άρχισε να θυμώνει. Επειδή είχε καταλάβει ότι ο Μάικλ τα έκλεψε. Τότε άρχισε να του φωνάζει και να του λέει πως πρέπει να του επιστρέψει τα μισά. Ο Μάικλ αρνήθηκε να του τα δώσει πίσω, γιατί ήθελε να τα μοιραστεί με την οικογένειά του. Έτσι, ο Μάικλ πήρε όλα τα μανιτάρια.

Όταν τελικά έφτασε στη γη, πήγε στον διευθυντή και του ανακοίνωσε ότι εκτέλεσε την αποστολή του. Ο διευθυντής διαπίστωσε όμως ότι ο Μάικλ ξέχασε να βάλει το ρομποτοκαμεράκι στο φεγγάρι! Έτσι, τον απέλυσε και ο Μάικλ γύρισε στεναχωρημένος στην οικογένειά  του. Τουλάχιστον είχε τα μανιτάρια, σκέφτηκε, αλλά, όταν τα έψησαν για να τα φάνε, διαπίστωσαν ότι είχαν διάφορες παραισθήσεις. Ευτυχώς, αυτές δεν κράτησαν πολύ! Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

 

ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ

Τσαρουχίδου Μαρία Σπυριδούλα Α4

Μια Κυριακή του Νοεμβρίου εγώ με την οικογένεια μου αποφασίσαμε να πάμε μια εκδρομή στο δάσος. Eτοιμαστήκαμε, πήραμε φαγητό και νερό και ξεκινήσαμε για την περιπέτεια!

Μετά από δύο ώρες διαδρομής, φτάσαμε στον προορισμό μας, σε ένα πανέμορφο δάσος γεμάτο έλατα. Οι γονείς μου βρήκαν μέρος για να φάμε και εγώ με τον αδερφό μου και τον σκύλο μου ξεκινήσαμε την εξερεύνηση! Καθώς περπατούσαμε τράβηξαν την προσοχή μας δύο τεράστια μανιτάρια που βρίσκονταν σε ένα ξέφωτο. Πλησιάσαμε για να τα δούμε καλύτερα. Πρώτη φορά βλέπαμε τόσο μεγάλα μανιτάρια!

«Σίγουρα είναι μαγικά μανιτάρια» είπα εγώ. «Μην λες ανοησίες, Σπυριδούλα! Καλύτερα ας γυρίσουμε πίσω στους γονείς μας» είπε ο αδελφός μου… «Δεν υπάρχουν μαγικά μανιτάρια».

Δεν προλάβαμε να κάνουμε ούτε δύο βήματα και ξαφνικά το έδαφος κατέρρευσε κάτω από τα πόδια μας! Ως δια μα μαγείας βρεθήκαμε σε έναν τόπο γεμάτο μανιτάρια. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Υπήρχαν μανιτάρια κάθε είδους και χρώματος! Είχε ακόμη και μανιτάρια χρυσά και διαμαντένια! Ήταν όλα τόσο όμορφα!

«Είδες που τα μανιτάρια τελικά ήταν μαγικά», είπα στον αδελφό μου. «Δεν μπορώ να το πιστέψω! Σίγουρα ονειρεύομαι!» είπε αυτός. Τότε μας πλησίασαν κάτι περίεργα πλάσματα με κεφάλι μανιταριού. Ήταν πολύ φιλικά και μας πληροφόρησαν ότι βρισκόμαστε στην χώρα των μανιταριών. Μας ξενάγησαν στη χώρα τους και μας είπαν ότι μπορούμε να τους επισκεφθούμε ξανά. Όταν τους είπαμε ότι πρέπει να φύγουμε, μας έδωσαν δύο μανιτάρια τα οποία μόλις τα φάγαμε, μεταφερθήκαμε πίσω στο δάσος και στους γονείς μας…

Την ιστορία μας, φυσικά, δεν την πιστέψαν και νόμιζαν ότι τους κάνουμε πλάκα. Στον δρόμο της επιστροφής σκεπτόμασταν την περιπέτεια που ζήσαμε και ανυπομονούσαμε να ξαναπάμε στο δάσος!

 

ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Πρόδρομος Κορτσινίδης, Σταύρος Λουκάκης, Θάνος Κεζέπης Α3

Μια φορά σε ένα χωριό μια παρέα παιδιών έπαιζαν μπάλα σε ένα κατεστραμμένο γήπεδο. Ο Γιάννης με τον Νικόλα έπαιζαν πασούλες μέχρι που ο Γιάννης έκανε μια πιο δυνατή πάσα και η μπάλα έφυγε μακριά. Αμέσως ο Νικόλας αποφάσισε να πάει να φέρει πίσω την μπάλα. Μετά από λίγη ώρα ψαξίματος την βρήκαν. Την ώρα που ο Νικόλας πήγε να σηκώσει την μπάλα είδε κάτι περίεργο. Ένα μεγάλο μανιτάρι ξεπρόβαλε δίπλα από μια πέτρα! Τα παιδιά είχανε μείνει έκπληκτα. Έτρεξαν να το ξεριζώσουν, πήγαν σπίτι να το τηγανίσουν. Ευτυχώς, πίκριζε τόσο πολύ το τηγανητό μανιτάρι και δεν το έφαγαν τελικά, αφού με την πρώτη μπουκιά κατάλαβαν πως ήταν ίσως δηλητηριώδες.