Σχέσεις των ανθρώπων στα χρόνια του κορονοϊού

 Από τον Δανιήλ Οικονομόπουλο, Γ3

Πριν από δύο χρόνια που πρωτοεμφανίστηκε η φονική πανδημία, η ανθρωπότητα αναγκάστηκε να μάθει να ζει με ένα διαφορετικό τρόπο ζωής. Έναν τρόπο ζωής γεμάτο με αντισηπτικά, μάσκες και λοιμωξιολόγους στα δελτία ειδήσεων να παραληρούν για την απελπιστική κατάσταση στα νοσοκομεία και για το αδιέξοδο στο οποίο οδεύει η χώρα μας. Αυτή η ασθένεια έχει αναμφίβολα επιφέρει ριζικές αλλαγές στους περισσότερους τομείς της ζωής μας. Ένας από αυτούς είναι κι ο τομέας των ανθρωπίνων σχέσεων.

Τους πρώτους μήνες του κοροναϊού, μας επεβλήθη να κλειστούμε στους τέσσερις άσπρους  τοίχους του σπιτιού μας με την τηλεκπαίδευση και την τηλεργασία να ανθίζουν. Παρόλο που στους περισσότερους μαθητές, συμπεριλαμβανομένου κι εμένα, στην αρχή φαινόταν συναρπαστικό να μην πηγαίνουμε καθημερινά σχολείο και να έχουμε από ελάχιστες ως μηδενικές εργασίες, μετά από κάποιο διάστημα συνειδητοποίησα πως άδικα χαιρόμουν, καθώς η φυσική επαφή στην οποία είχαμε συνηθίσει είχε χαθεί. Επιπρόσθετα, οι εντάσεις μέσα σε αυτούς τους καταραμένους τέσσερις άσπρους τοίχους που βρισκόμασταν όλη την ημέρα κλειδωμένοι αυξάνονταν ολοένα και περισσότερο μέρα με την μέρα, δίνοντάς μου να καταλάβω πως αυτές οι 6-7 ώρες που λείπαμε καθημερινά στο σχολείο ισοστάθμιζαν τις ισορροπίες μέσα σε αυτούς τους τοίχους!

Μετά από ένα διάστημα περίπου 3 μηνών τα μέτρα για την καταπολέμηση του ιού άρθηκαν κι αυτό σήμαινε πως ο λαός επιτέλους μπορούσε να ξεμυτίσει έξω από τα σπίτι του, να αναπνεύσει ελεύθερα καθαρό αέρα και να αποκατασταθεί η φυσική επαφή που είχε χαθεί. Πλανιόμασταν οικτρά όμως φίλες και φίλοι, καθώς όχι μόνο έπρεπε να ήμαστε καθ’ όλη την διάρκεια της “εξόδου’’ μας με μάσκες και αντισηπτικά αλλά οι συνάνθρωποί μας είχαν γίνει καχύποπτοι κι επιθετικοί. Αν φτερνιζόσουν απομακρύνονταν όλοι από δίπλα σου κοιτάζοντάς με ‘’μισό ‘’μάτι! Το κερασάκι στην τούρτα; Ύστερα από ένα διάστημα ‘’ ελευθερίας’’ έπρεπε να κλειστούμε πάλι σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους χάρη στους ‘’επιτυχημένους’’ ελιγμούς και τις αποφάσεις της κυβέρνησης. 

Τώρα είμαστε πάλι ελεύθεροι να πηγαίνουμε σχολείο, να βρισκόμαστε μαζί με τους φίλους μας και να κάνουμε τις εξωτερικές δραστηριότητές μας. Ο καθένας από εμάς προσπαθεί να αποκαταστήσει τις σχέσεις που είχε με τους δικούς του ανθρώπους πριν από την πανδημία. Όμως η ζημιά που προκλήθηκε στις σχέσεις των ανθρώπων είναι ανυπολόγιστη και σχεδόν μη αναστρέψιμη, καθώς χάσαμε πάρα πολλές ευκαιρίες να δημιουργήσουμε μνήμες και να ζήσουμε στιγμές με τους δικούς μας ανθρώπους.

 

Ελπίζω πως τα χρόνια που θα έλθουν να μπορέσουν να αναπληρώσουν τα χρόνια που χάσαμε και να μας φέρουν κοντά, καθώς ήμασταν αρκετά αποξενωμένο, πριν ακόμα από την εποχή της πανδημίας!