Εμπειρίες αθλητισμού!

Στις παρακάτω εργασίες τους μαθητές και μαθήτριες του Α3 αφηγούνται ένα ξεχωριστό αθλητικό γεγονός που έζησαν και θα θυμούνται για πάντα…

Δημήτρης Κατής 

Ήταν ο τρίτος κατά σειρά αγώνας μπάσκετ για μας και τότε συνέβη κάτι που είχε να γίνει χρόνια. 

Μόλις ξύπνησα το πρωί, συνειδητοποίησα ότι σε μία ώρα θα ξεκινούσε ο μεγάλος μας αγώνας. Από αυτόν τον αγώνα θα κρινόταν η θέση μας στο πρωτάθλημα. 

Σε δέκα λεπτά ξεκινούσε το παιχνίδι. Εγώ ήμουν στο γήπεδο και έκανα προθέρμανση. Έφτασε επιτέλους η μεγάλη ώρα. Ξεκινήσαμε δυναμικά με σκορ 13 -7. Το παιχνίδι ήταν συναρπαστικό και όλο και κάναμε και κανένα σκληρό φάουλ. Να φανταστείτε ένας παίκτης μας πήγε στον πάγκο με ματωμένη μύτη. Δυστυχώς, αυτό δεν ήταν μόνο…Τα χειρότερα ακολούθησαν. 

Μετά από αυτή την επίθεση στο συμπαίκτη μας προσπαθήσαμε να μην αφήσουμε αναπάντητη την επιθετική συμπεριφορά. Ο πιο δυνατός από την ομάδα μας έκανε φάουλ σε έναν αντίπαλο, αλλά η κόντρα ήταν πολύ σκληρή και τον έριξε κάτω. Και μάλλον από την πτώση του ο αντίπαλος χτύπησε πολύ στο χέρι του. Τότε άρχισε να ουρλιάζει. Αμέσως καλέσαμε το 166, γιατί καταλάβαμε ότι έσπασε το χέρι του. Ευτυχώς για εκείνον το ασθενοφόρο έφτασε γρήγορα. Οι γιατροί του είπαν ότι το χτύπημα ήταν πολύ βαρύ και ότι θα μείνει εκτός των γηπέδων για τους επόμενους τέσσερις μήνες. Έβαλαν το χέρι σε γύψο και του ευχήθηκαν καλή ανάρρωση.

Εμείς αισθανθήκαμε πραγματικά πολύ άσχημα, γιατί μπήκαμε στη θέση του παίκτη της αντίπαλης ομάδας. Και εμείς θα μπορούσαμε να πάθουμε το ίδιο. Ήταν ένα βαθιά ενοχικό συναίσθημα. Έτσι, για να εξιλεωθούμε, κάναμε έναν έρανο για να δώσουμε στην οικογένειά του μία οικονομική ενίσχυση για την θεραπεία του. Μαζέψαμε αρκετά χρήματα. Νιώσαμε μία κάποια ανακούφιση με αυτό. 

 Ήταν μία πολύ δυνατή εμπειρία για μένα και για τους συμπαίκτες μου! Κατάλαβα πόσο επικίνδυνη είναι η ο οπαδική βία

Βαρβάρα Κουκουβίτη 

Τον περασμένο Δεκέμβριο συμμετείχα σε αγώνες taekwondo. Είχα πάρα πολύ άγχος και θα σας εξηγήσω το λόγο. 

Μόλις έφτασα στον αγωνιστικό χώρο, με ενημέρωσαν ότι θα υπήρχε αρκετή καθυστέρηση.  Καθησύχασα τον εαυτό μου και προσπάθησα να βρω την ηρεμία μου. Όταν πέρασαν περίπου δύο ώρες αναμονής, μας ανακοίνωσαν ότι πρέπει να κατεβούμε στα προθερμαντήρια για να κάνουμε προπόνηση… Εκεί υπήρχαν και παίκτες από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εγώ τότε άρχισα και πάλι να αγχώνομαι. 

Ξεκίνησα την προπόνησή μου. Εν τω μεταξύ συνομιλούσα και με μία αθλήτρια 

 από την Ουκρανία στα αγγλικά. Μου είπε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για τη χώρα της. Ξεχάστηκα, βρήκα το συνηθισμένο μου ρυθμό και την αυτοπεποίθησή μου. Αφού προπονηθήκαμε αρκετά, μας ενημέρωσαν ότι θα μεταφερθούμε στον επίσημο αγωνιστικό χώρο, για να περιμένουμε τη σειρά μας. Έφαγα ένα σνακ, κάθισα στις κερκίδες και παρακολουθούσα τους αγώνες των άλλων αθλητών και αθλητριών. 

Η αναμονή δεν είχε τέλος! Μετά περίπου επτά ώρες, με την αγωνία μου να κορυφώνεται και την κούρασή μου να με ζαλίζει,  πληροφορήθηκα ότι έφτασε η σειρά μου να αγωνιστώ. Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου εκείνη τη στιγμή. Την ώρα που έφτανα στο τερέν ο προπονητής μου και μια συναθλήτριά μου δεν σταμάτησαν να με εμψυχώνουν. Ε, τα λόγια τους δεν θα τα ξεχάσω ποτέ!

Μόλις άρχισε το πρώτο μέρος του αγώνα, κέρδιζα την αντίπαλο. Στο δεύτερο μέρος του αγώνα όμως, αυτή με έριξε κάτω και κέρδισε τρεις παραπάνω πόντους. Το τελικό σκορ διαμορφώθηκε σε 10- 11. Εγώ έχασα. Όμως, η εμπειρία που κέρδισα από τον αγώνα αυτό ήταν πολύ σημαντική. Τελικά κατάλαβα ότι το άγχος δεν είναι δημιουργικό. Ότι κάθε αγώνας που ξεκινάει είναι μια καινούρια αρχή και έχει μεγάλη σημασία η προσπάθεια και ότι είναι να γίνει θα γίνει. 

Πάντα θα θυμάμαι όχι μόνο τον αγώνα αλλά και όλη τη διαδικασία της αναμονής.

Γκάμπριελ Ντότσι

Κάποιο Σάββατο που είχαμε αγώνα, είχε πολύ κρύο και φυσούσε ασταμάτητα. Ξαφνικά, στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου εμφανίστηκε ένα αδέσποτο σκυλί, αρκετά κουρασμένο και μάλλον πεινασμένο. Ήταν αδύνατο να διεξαχθεί ο αγώνας με την παρουσία του. Ο ιδιοκτήτης του γηπέδου εμφανίστηκε και προσπάθησε να το διώξει, προκειμένου να συνεχιστεί ο αγώνας. Όμως, επειδή το ζώο δεν πειθαρχούσε άρχισε να το χτυπάει. Αμέσως αντιδράσαμε, του φωνάζαμε να σταματήσει και συμφωνήσαμε οι παίκτες και των δύο ομάδων να λήξουμε τον αγώνα!

Κατά τη γνώμη μου τέτοιου είδους μεταχείριση απέναντι σε αθώα πλάσματα είναι απάνθρωπη και παράνομη. Είναι σημαντικό να καταδικάζουμε τέτοιες συμπεριφορές, ώστε να μη μένουν  ατιμώρητες, να υπάρχει σεβασμός απέναντι σε όλα τα είδη ζωντανών οργανισμών. Είναι δυσάρεστο να βλέπουμε σκηνές βίας με θύματα αθώα ζώα. Η εποχή έχει αλλάξει και οι άνθρωποι οφείλουν να σέβονται και να φροντίζουν τα αδέσποτα.

Μάριελ Ράπτσε

Εδώ και ένα χρόνο είμαι αθλητής μιας ομάδας handball. Ο αγώνας handball που θα σας αφηγηθώ συνέβη πριν από τρεις εβδομάδες, στα μέσα του Γενάρη, όμως εγώ θα το θυμάμαι στη ζωή μου για πάντα. 

Κατά τη διάρκεια του αγώνα και καθώς έπαιρνα από κάποιον συμπαίκτη μου την μπάλα και έμπαινα στην ειδική περιοχή και κοντά στην εστία αντιπάλων, ένας παίχτης της αντίπαλης ομάδας με έσπρωξε επιθετικά. Έτσι οι συμπαίκτες μου και εγώ κερδίσαμε πέναλτι. Το εκτέλεσε εγώ. Η ομάδα μου κέρδισε τον πόντο. Το τέλος του αγώνα βρήκε την ομάδα μας νικήτρια και εγώ χάρηκα πολύ που ήμουν μέρος αυτής της επιτυχίας. 

Και στον επόμενο αγώνα κέρδισα  πάλι ένα επιθετικό φάουλ και πάλι πέναλτι. Όμως, κατά την εκτέλεση δεν ήμουν και τόσο τυχερός και δεν πέτυχα τον πόντο πόντο. Κατάλαβα βέβαια, πως αυτά έχει ο αθλητισμός. Σημασία έχει η συμμετοχή στον αγώνα. Είναι μεγάλη η χαρά της νίκης αλλά πιο σημαντική είναι η αίσθηση ότι είσαι μέρος μιας ομάδας και αυτό  το γεγονός σε κάνει να δέχεσαι και συναισθήματα χαράς και λύπης.

Έλενα Πώππου 

Πότε να ήταν; Νομίζω πριν δύο εβδομάδες περίπου, πήγα να παρακολουθήσω τους αγώνες της κολλητής μου. Η φίλη μου κάνει στίβο και πιο συγκεκριμένα τρέξιμο.

Την προηγούμενη μέρα των αγώνων είχα πάει στο σπίτι της, να μείνω για να τη βοηθήσω σε ό,τι χρειαζόταν και να την ξεαγχώσω… Είναι αλήθεια πως ήταν πολύ αγχωμένη εκείνες τις μέρες. 

Η επόμενη ήταν η μέρα των αγώνων. Τρελό άγχος αυτή, ενθουσιασμένη αλλά και αγχωμένη εγώ. Προσπαθούσα διαρκώς να την κάνω να νιώσει καλύτερα. Χωριστήκαμε και εγώ βρήκα μια θέση στις κερκίδες. Μετά από αρκετή ώρα  ήρθε η σειρά της να αγωνιστεί στο τρέξιμο. 

Φυσικά και ήθελα πάρα πολύ να βγει πρώτη η φίλη μου ή έστω να πάρει μία στις πρώτες θέσεις… Ετοιμάζονται όλοι, παίρνουν θέσεις και ξεκινάνε. Οι δρομείς κάλυψαν τρέχοντας μεγάλη απόσταση. Κάποια στιγμή ακούγονται χειροκροτήματα και φωνές. Κάποιος τερμάτισε. Δεν έβλεπα καθαρά. Σηκώθηκα όρθια για να δω καλύτερα, ελπίζοντας μέσα μου, κάνοντας την ευχή μέσα μου να είναι νικήτρια η φίλη μου. Και ναι, βλέπω καθαρά, βγήκε πρώτη στο τσακ. Πραγματικά, δεν κατάλαβα ποτέ πότε πρόλαβε, έφτασε την αθλήτρια που ήταν μπροστά της και έκοψε το νήμα! Αλλά το μόνο σίγουρο ήταν ότι το κατάφερε. Έφτασε πρώτη!

Χαμός, υπερβολική συγκίνηση, χαρά, ενθουσιασμός, δυνατά συναισθήματα. Είμαι τόσο περήφανη για τη φίλη μου, χαρούμενη για την προσπάθεια της. Είμαι σίγουρη πως τη μέρα αυτή δεν θα την ξεχάσω ! Ένιωσα πως συνέβαλα στην επιτυχία της…

Στράτος Διαμαντίδης

Μία από τις πιο έντονες ημέρες της ζωής μου ήταν η μέρα του περσινού τουρνουά ποδοσφαίρου στη γειτονιά μου. 

Εκείνη η μέρα άρχισε τόσο στραβά για μένα. Ξύπνησα αργά και ίσια που πρόλαβα το λεωφορείο της ομάδας. Ένιωθα τόσο άσχημα που οι συμπαίκτες μου με κοιτούσαν με μισό μάτι λόγω της αργοπορίας μου και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Όταν ο προπονητής μού ανακοίνωσε πως για τιμωρία δεν θα έπαιζα στο πρώτο ημίχρονο, η στεναχώρια μου δεν περιγράφεται! Κάθισα λυπημένος στον πάγκο ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο. 

Παρακολουθούσα έναν αγώνα τόσο αδιάφορο, χωρίς γκολ, χωρίς φάσεις, χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Έτσι, όταν ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο θέλησα με τη συμμετοχή μου να κάνω τη διαφορά. Έτρεχα ασταμάτητα στον αγωνιστικό χώρο, δημιούργησα πολλές ενδιαφέρουσες στιγμές και σκόραρα δύο φορές… Οι συμπαίκτες μού μιλούσαν ξανά! Εκτίμησαν την απόδοσή μου και την προσπάθειά μου στη διάρκεια του αγώνα και ο προπονητής μου ήταν πολύ ευχαριστημένος. Τελικά, η μέρα εξελίχθηκε θαυμάσια, αν και είχε μία κακή αρχή!

Καρυοφυλλίδης Δημήτρης 

 Ήταν παρασκευή αργά το απόγευμα, όταν έμαθα πως το Σάββατο θα συμμετείχα σε τουρνουά ποδοσφαίρου με την ομάδα μου. Εγώ φυσικά και πετούσα από τη χαρά μου. Επειδή αναστατώθηκα, περίμενα πώς και πώς να ξημερώσει η επόμενη μέρα. Σημαντικό είναι να σημειωθεί ότι ήμουν άρρωστος ολόκληρη την προηγούμενη εβδομάδα. 

Ξημερώνει το Σάββατο εγώ πετάγομαι από το κρεβάτι και αρχίζω να ετοιμάζομαι βιαστικά, λες και με κυνηγούσε κάποιος… Συνηθισμένο για εμένα βέβαια, αφού έτσι συμπεριφέρομαι και το ίδιο κάνω ακόμα και στις προπονήσεις. Φτάσαμε με τον πατέρα μου στο στάδιο όπου θα γίνονταν οι αγώνες, αφού ψιλοχαθήκαμε προηγουμένως στην περιοχή. Μπήκα μέσα στο γήπεδο και κάθισα σε ένα παγκάκι,  περίμενα να έρθει η ομάδα μου. Όταν έφτασαν όλοι, αρχίσαμε να κάνουμε ζέσταμα, όπως συνηθίζουμε. 

Στην καθορισμένη ώρα ξεκίνησαν οι αγώνες. Συνολικά ήταν τρεις. Επειδή ήμουν για μια εβδομάδα άρρωστος ,δεν μπορούσα να τα καταφέρω και η απόδοση μου και στους τρεις αγώνες ήταν άθλια. Καθώς απείχα από την προπόνηση λόγω της ασθένειας, δεν είχα καλή φυσική κατάσταση. Το συνάχι με εμπόδιζε να παίζω με άνεση…Έκανα δύο τρία παραπάνω βήματα και κουραζόμουν πάρα πολύ. 

Στο τέλος η ομάδα μου νίκησε στο τουρνουά και χωρίς εμένα! Κατάλαβα λοιπόν, εκείνη την ημέρα ότι στο εξής δεν θα συμμετέχω σε επίσημο αγώνα, αν προηγουμένως δεν είμαι καλά και δεν κάνω προπονήσεις, για να μπορώ να αποδώσω.

Μαρία Μουστάκα 

Ένα αθλητικό γεγονός που με ενθουσίασε, το είχα παρακολουθήσει ως τηλεθεάτρια και είναι ένας αγώνας κολύμβησης. Τέτοιος αγώνας κολύμβησης δεν έχει ξαναγίνει. Ουσιαστικά οι τέσσερις καλύτερες αθλήτριες της διοργάνωσης είχαν κάνει στα τελευταία 100 μέτρα παρουσίας τους. Έδωσαν το καλύτερό τους εαυτό… Δεν έχω δει καλύτερο αγώνα  κολύμβησης! Ήταν πολύ εντυπωσιακό και απολαυστικό θέαμα, γιατί και οι τέσσερις αθλήτριες είναι οι γρηγορότερες του κόσμου. Ο ίδιος αγώνας είχε γίνει και με τους τέσσερις καλύτερους αθλητές της διοργάνωσης, αλλά κατά τη γνώμη μου πιο θεαματικός ήταν ο αγώνας κολύμβησης των γυναικών!

Ορέστης Καρκατζελάκης

Όταν ήμουν επτά χρονών, θυμάμαι, ο πατέρας μου με είχε πάρει μαζί του στο γήπεδο του ΠΑΟΚ προκειμένου να παρακολουθήσουμε τον αγώνα ΠΑΟΚ -Παναθηναϊκός. 

Είχαμε ξεκινήσει από το σπίτι πολύ νωρίτερα καθώς ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι. Στην πορεία στην παρέα προστέθηκε και ο θείος μου. Πήραμε τις θέσεις μας στο στάδιο, κρατώντας όλοι μια σημαία του ΠΑΟΚ.  Ένιωθα τον ενθουσιασμό όλων των φιλάθλων γύρω μου. Καθώς ο αγώνας κυλούσε, πέρασαν πολλές στιγμές που αγχώθηκα μήπως φάμε γκολ… Όμως, ο Βιερίνια και Κρέσπο έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους. Τελικά, κερδίσαμε δύο μηδέν! 

Οι πανηγυρισμοί ήταν ξέφρενοι και κράτησαν μέχρι αργά το βράδυ! Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία.

Ντάγκα Δήμητρα

Πριν από μία εβδομάδα η ομάδα μου έδωσε τον πρώτο αγώνα πρωταθλήματος. Ο αγώνας ξεκινούσε στις 5:00 μ. μ και έπρεπε να είμαστε στον αγωνιστικό χώρο έγκαιρα για να παίξουμε. 

Όλες μας, οι συμπαίκτριες μου και εγώ ήμασταν εκεί. Πήγαμε στα αποδυτήρια, βάλαμε τον εξοπλισμό μας και ήμασταν έτοιμες να αρχίσουμε το ζέσταμα. Ο ενθουσιασμός μας δεν κρυβότανε και είχαμε τον αέρα της νίκης. Όμως, η αισιοδοξία μας σταμάτησε αμέσως, μόλις είδαμε πως οι αντίπαλες παίκτριες ήταν πιο μεγάλες και πιο έμπειρες.

Μας χώρισαν σε ομάδες και αρχίσαμε να παίζουμε βόλεϊ. Στο service ήταν εκείνες. Είχαμε φτάσει 22- 24, με χαμηλότερους πόντους εμείς. Δυστυχώς, δεν καταφέραμε να κερδίσουμε το πρώτο ματς, αλλά είχαμε άλλα δύο ματς στη συνέχεια.

Προσπαθούσαμε όλες οι συμπαίκτριες μου. Ευτυχώς, μπορούσαμε να περάσουμε τις πάσες και να πάρουμε και εμείς ένα ματς. Το σκορ είχε φτάσει 1- 1. Συγκεντρώσαμε όλες μας τις δυνάμεις, για να πάρουμε τον τελευταίο πόντο, αλλά αυτό ήταν πολύ δύσκολο. 

Το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό για μας. Μας νίκησαν. 

Δεν στεναχωρηθήκαμε καθόλου, γιατί ξέραμε πως προσπαθήσαμε όλες μας πάρα πολύ. Άλλωστε σε εκείνον τον αγώνα μάθαμε νέες κινήσεις και ανακαλύψαμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, ακόμα και όταν οι αντίπαλοί μας φαίνονται πιο δυνατοί από εμάς.

Μπούλκου Ελισάβετ 

Πριν από τέσσερα περίπου χρόνια η μητέρα μου αποφάσισε να κάνει την εγγραφή μου στο κολυμβητήριο της γειτονιάς μου, παρά τη θέλησή μου. Εδώ λοιπόν και τέσσερα χρόνια ήμουν μέλος μιας ομάδας κολύμβησης. 

Λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων πραγματοποιήθηκαν αγώνες κολύμβησης για μας τα παιδιά. Η ομάδα μου ήταν αυτή με τους πιο μικρούς και καινούργιους κολυμβητές και κολυμβήτριες. Επομένως, ήταν αρκετά δύσκολο για εμάς τα πιο μικρά παιδιά να συναγωνιστούμε ή και να ανταγωνιστούμε τα μεγαλύτερα παιδιά. Από την αρχή ο αγώνας ήταν άνισος…

Ο προπονητής έθεσε ως στόχο να φτάσουμε στην άλλη πλευρά της πισίνας πρώτοι. 

Όπως ήταν αναμενόμενο, η ομάδα μου έχασε. Δεν είχε κανένα ενδιαφέρον η όλη δοκιμασία για μένα. Ήξερα από την αρχή το αποτέλεσμα. Όμως δεν απογοητεύτηκα καθόλου, αφού το περίμενα.  Κατάλαβα πως η κολύμβηση είναι ένα από τα πιο δύσκολα αθλήματα. Χρειάζεται πολύ σκληρή προπόνηση για να καταφέρεις ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Από εκείνη την ημέρα δεν έχω πάει ξανά στο κολυμβητήριο. Και η μητέρα μου συμφώνησε με την απόφασή μου. 

Κλέβις Κολντρέου

Παλιά όταν να συμμετείχα σε κάποια αθλητική ομάδα έζησα κάτι πολύ τρομακτικό. Μία φορά είχα αργήσει να πάω στον αγώνα μου, γιατί ο πατέρας μου ήταν κουρασμένος και δεν μπορούσε να με πάει. Όμως, η συμμετοχή μου στην ομάδα ήταν απαραίτητη καθώς ήμουν επιθετικός. Χωρίς τη θέση του επιθετικού δεν θα έβγαινε καλό το παιχνίδι. Για αυτό πήρα ένα κομμάτι χαρτί, έγραψα ένα σημείωμα και το έβαλα στην πόρτα του ψυγείου. Έφυγα από το σπίτι και πήγα στο γήπεδο με λεωφορείο. Την ίδια σχεδόν στιγμή που έφτασα στο γήπεδο ο προπονητής μού είπε να μπω στο κέντρο. Εξαιτίας  της αργοπορίας μου είχαν βάλει άλλον στη θέση του επιθετικού. 

Ο αγώνας ξεκίνησε και το πρώτο ημίχρονο βγήκε καλό  για μας. Καταφέραμε να βάλουμε δύο γκολ. Στο δεύτερο ημίχρονο ο αμυντικός της άλλης ομάδας έκανε τάκλιν στον επιθετικό μας και αυτός έπεσε στο έδαφος με φοβερό πόνο. Καταλάβαμε ότι έπαθε κάτι σοβαρό. Από κει και πέρα όλα πήγαν στραβά. Και οι συμπαίκτες μου και οι αντίπαλοι έπαιζαν νευρικά. Το παιχνίδι σταμάτησε, όπως ήταν φυσικό, χωρίς αποτέλεσμα. 

Στις κερκίδες είδα τον πατέρα μου ο οποίος ήρθε να με βρει στο γήπεδο. Σκεφτόμουν συνέχεια πόσο επικίνδυνη είναι η θέση του επιθετικού κατά τη διάρκεια του αγώνα. Θα μπορούσα να ήμουν εγώ στη θέση του παιδιού που είχε σπάσει το πόδι του, αν είχα έρθει λίγο πιο νωρίς στο γήπεδο.

Ναυσικά Μεράγια

Θα θυμάμαι πάντα μία αθλητική συνάντηση που έχω ζήσει, όταν παρακολουθούσα μαθήματα ρυθμικής. 

Είχα αργήσει μία μέρα στις πρόβες που κάναμε για τους αγώνες. «Έλα γρήγορα Ναυσικά», μου είπε η κυρία μου. Πήγα και στάθηκα στην ορισμένη θέση μου. Την ώρα που κάναμε προθέρμανση με τις κορδέλες, ήρθε ένας κύριος να μας δώσει τα κορμάκια που είχαμε παραγγείλει. Για μένα όμως δεν υπήρχε κανένα κορμάκι. Μου είπε τότε θα πρέπει να παραγγείλει καινούριο σύμφωνα με το μέγεθός μου. Όλες οι συναθλήτριές μου είχαν τα κορμάκια τους, εγώ θα έπρεπε να περιμένω κι άλλο… Η απογοήτευση μου ήταν μεγάλη. 

Όμως οι προπονήσεις ήταν εντατικές. Πέρασαν κάτι μήνες. Ήρθε η στιγμή του μεγάλου αγώνα. Φορέσαμε όλες τις στολές μας, τα κορμάκια μας, τα πήγαμε περίφημα. Ένιωθα πολύ χαρούμενη και για μένα αλλά και για την ομάδα μου. Τέλος καλό όλα καλά!

Πουρπουτίδου Μαρία Στέλλα 

Πέρυσι το καλοκαίρι εγώ και η οικογένειά μου παρακολουθήσαμε από κοντά έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Ο αγώνας αυτός ήταν μεταξύ των ομάδων ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός και έγινε στο γήπεδο της Τούμπας.

Το γήπεδο ήταν γεμάτο με φιλάθλους και των δύο ομάδων. Πριν την έναρξη του αγώνα έγιναν κάποια επεισόδια μεταξύ των φιλάθλων και αυτό με στεναχώρησε πολύ, γιατί ο αθλητισμός πρέπει να ενώνει τους ανθρώπους και όχι να τους χωρίζει. Αργότερα, όταν ηρέμησαν τα πράγματα, επικράτησε ο ενθουσιασμός. Συνθήματα ακούγονταν από κάθε γωνιά του γηπέδου και υπήρχαν αμέτρητα πανό. 

Στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα ο Ολυμπιακός έβαλε το πρώτο γκολ. Η στεναχώρια μας ήταν μεγάλη και η αγωνία μας κορυφώνονταν. Στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα ο ΠΑΟΚ κατάφερε να βάλει γκολ και να ισοφαρίσει. Λίγο πριν τη λήξη του αγώνα ο διαιτητής έβγαλε κόκκινη κάρτα σε έναν παίκτη του ΠΑΟΚ. Η αγωνία και το άγχος μας έφτασαν στα ύψη. Έγινε διακοπή του αγώνα και όλοι οι φίλαθλοι ήταν όρθιοι και φώναζαν συνθήματα. Στο τελευταίο λεπτό της παράτασης του αγώνα ο ΠΑΟΚ έβαλε γκολ. Έτσι, κέρδισε τον αγώνα. 

Μου άρεσε πολύ που παρακολούθησα αυτό το παιχνίδι ζωντανά, και για το γεγονός ότι η ομάδα μου βγήκε νικήτρια αλλά και γιατί έζησα από κοντά ένα τόσο σημαντικό για την ομάδα μου γεγονός.

Μάρτιν Κολονιάρι

Αγαπημένη συνήθεια του πατέρα μου είναι συχνά πυκνά να βλέπει ειδικά αφιερώματα για ξεχωριστές ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις. Έτσι,  παρακολούθησα μαζί του ένα ξεχωριστό αγώνα ποδοσφαίρου. Έγινε 4 Ιουλίου του 2014. Ήταν τελικός ποδοσφαίρου του euro όταν η εθνική της Ελλάδας νίκησε την εθνική της Πορτογαλίας τη στιγμή που κανείς δεν το περίμενε. Η ελληνική ομάδα νίκησε μία από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες στην Ευρώπη, την Πορτογαλία. Όλοι οι φίλαθλοι ήταν τρελαμένοι, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. 

Ο πατέρας μου θυμάται: «Είχα πάει πολύ νωρίς στο καφενείο της γειτονιάς, για να βρω θέση, περίπου δύο ώρες πριν τον αγώνα». Παρακολουθώ το βίντεο αγώνα με τον πατέρα μου. Περίπου στο 70 λεπτό του αγώνα γίνεται ένα  corner για την ελληνική ομάδα. Εκτελείται η σέντρα και ο Χαριστέας το γκολ. Μας λέει ο πατέρας μου:  «Αρχίσαμε να φωνάζουμε από τη χαρά μας, πανηγυρίζαμε ξέφρενα». Παρακολουθώ στο βίντεο μετά από αυτή τη φάση ένα μεγάλο ισχυρό σουτ από αριστερά, γύρισμα της μπάλας από δεξιά… «Όλοι λέγαμε θα μπει γκολ, δεν το γλιτώνουμε, όμως ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη του αγώνα».  Βλέπω τον πατέρα μου να συγκινείται. Μου λέει: «Βγήκαμε έξω στο δρόμο, κλαίγαμε από τη χαρά μας, ανάμικτα  συναισθήματα. Και κλαίγαμε και γελούσαμε. Στους δρόμους ο κόσμος πύκνωνε, όλοι χαρούμενοι κουνούσαν τα κασκόλ τα γαλανόλευκα και τις σημαίες της Ελλάδας. 

Βλέπουμε και ξαναβλέπουμε με τον πατέρα μου αυτό το ματς. Άραγε, θα ξαναζήσουμε τόσο μεγάλα αθλητικά γεγονότα;