Πώς βλέπουν οι μαθητές το σχολείο;

Πώς  βλέπουν οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γ4 το σημερινό σχολείο; Ενδιαφέρον, ανιαρό, χρήσιμο, κουραστικό; Ποιος είναι ο κακός μαθητής και ποιος ο καλός; 

Απόψεις περί σχολείου λοιπόν χωρίς σχόλια!

Ανδρέας Πιτσιόρλας

Σε μια κοινωνία που έχει αλλάξει και μαζί με αυτήν και τα ιδανικά της, το εκπαιδευτικό σύστημα βρίσκεται και αυτό σε κρίση. Τα νέα πρότυπα θέλουν ένα σχολείο φροντιστήριο, που στόχο θα έχει να εξασφαλίσει στους μαθητές μια καλοπληρωμένη εργασία στο μέλλον. Ενώ λοιπόν έχουμε ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα, πιστεύω πως είναι άδικο και ανώφελο να μιλάμε για καλούς και κακούς μαθητές. Η διαφορά μεταξύ τους κρέμεται apμία κλωστή. Η κοινωνία θέλει μαθητές που να κατέχουν γνώσεις για το αντικείμενό τους χωρίς όμως να έχουν πάρει τα απαραίτητα εφόδια από το εκπαιδευτικό σύστημα.

Νίκος Ράντζος,  “Η ζωή μας εκατομμύρια μικρές τελείες και το σχολείο θα έπρεπε να μας μάθει πώς να τις ενώσουμε…”

Το σχολείο μπορεί να φαίνεται σε μερικά παιδιά σημαντικό και να τα ενθουσιάζει αλλά αυτό δεν ισχύει για τους περισσότερους μαθητές. Είναι φανερό πως πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν στο σχολείο για να μην είναι βαρετό κι ανιαρό.

Πρέπει να αλλάξει όλο το εκπαιδευτικό σύστημα και φυσικά η ύλη και τα βιβλία. Τα περισσότερα βιβλία, για παράδειγμα, είναι πολύ παλιά και αρκετά από αυτά εντελώς ανούσια. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν θα μου χρειαστεί ποτέ το Πυθαγόρειο θεώρημα, αν διαλέξω θεωρητική κατεύθυνση αργότερα και το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί ένας μαθητής για τα αρχαία, αν επιλέξει θετική κατεύθυνση. Το σχολείο θα έπρεπε να μας μαθαίνει να ζούμε και να συμπεριφερόμαστε όπως θα κληθούμε αργότερα να κάνουμε στον έξω κόσμο. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν το καταφέρνει αυτό, πράγμα που συνέβαινε στα περασμένα χρόνια, τότε που δεν υπήρχε τόσο σύγχρονη τεχνολογία. Ολόκληρες χώρες από την άλλη πλευρά ξοδεύουν χρήματα σε στρατιωτικές δαπάνες για περίπτωση πολέμου. Αν όμως μάθαινε ο μαθητής στο σχολείο τι πάει να πει συμφιλίωση και συμπόνια για τον άλλον, δεν θα εξοικειωνόταν τόσο εύκολα με τους πολέμους και τις μεγάλες καταστροφές που συμβαίνουν και σήμερα στον πλανήτη.

Δεν θα έπρεπε επίσης η μάθηση να θεωρείται κατώτερη από τη φαντασία, όπως είχε πει και ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσμου, ο Albert Einstein. Χωρίς τη φαντασία το είδος μας δεν θα έφτανε ποτέ τόσο μακριά όσο έχει φτάσει σήμερα. Ποτέ δεν θα έφτανε στο διάστημα ή δεν θα κατασκεύαζε αμάξι. Ποτέ δεν θα μάθαινε τι είναι το σύμπαν και δεν θα προχωρούσε σε τόσες επιστημονικές ανακαλύψεις, όπως για παράδειγμα η πρόσφατη ανακάλυψη της πρώτης όψης μιας μαύρης τρύπας. Αν η μάθηση λειτουργούσε αλλιώς, όλοι θα μάθαιναν με ενδιαφέρον  χρήσιμα πράγματα και τότε ο κόσμος θα ήταν καλύτερος για όλους μας.

Η ζωή μας εκατομμύρια μικρές τελείες, που είναι οι ευκαιρίες και οι αποφάσεις κάθε ανθρώπου και το σχολείο θα έπρεπε να μας μάθει πώς να τις ενώσουμε για να έχουμε μια ζωή όσο το δυνατόν καλύτερη.

Σταυρούλα Πετρίδου

Τι είναι το σχολείο; Δεν πρόκειται για ένα απλό οικοδόμημα από τούβλα? είναι κάτι περισσότερο. Είναι ένα πνευματικό κέντρο, ένας πλανήτης στον οποίο συμπορεύονται γνώσεις. Δεν το εκτιμούμε. Δεν εκμεταλλευόμαστε κάθε δευτερόλεπτο που βρισκόμαστε εκεί μέσα. Αντίθετα μάλιστα. Σπαταλάμε το χρόνο για να ξεφύγουμε από ένα βάρος που μας κατακλύζει και που κάθε μέρα όλο και περισσότερο μεγαλώνει.

Το σχολείο μας προσφέρει πολύ περισσότερα πράγματα από όσα πιστεύουμε. Συμβάλλει στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας και προσπαθεί να μας εντάξει λιγότερο ανώδυνα στη μελλοντική μας ζωή. Διευρύνει τους πνευματικούς μας ορίζοντες και μας βοηθάει να εξοικειωθούμε με το κοινωνικό σύνολο. Εμείς όμως το απαξιώνουμε. Ίσως κάποια μέρα να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε την πραγματική του αξία και προσφορά.

Φωτεινή Σταυρούλη

Στο χώρο της εκπαίδευσης δεν θα πρέπει να υπάρχει ο διαχωρισμός καλός και κακός μαθητής. Δυστυχώς όμως δίνονται στους μαθητές αυτοί οι χαρακτηρισμοί τόσο από τους γονείς όσο και από τους εκπαιδευτικούς.

Ο καλός μαθητής είναι ο επιμελής. Ο συνεπής στις υποχρεώσεις του, αυτός που δέχεται την καθοδήγηση και τη συμβουλή των δασκάλων και των γονιών του, που δεν μιλάει μέσα στην τάξη, που δεν αφαιρείται και που σέβεται τους συμμαθητές του. Δεν θεωρώ ότι πρέπει απόλυτα να είναι και άριστος. Με αυτόν τον τρόπο όμως διαμορφώνει μια σωστή και ολοκληρωμένη προσωπικότητα με εφόδια, για να βγει στην κοινωνία.

Ο κακός μαθητής είναι αδιάφορος για το σχολείο. Είναι ανοργάνωτος, απουσιάζει συχνά γιατί δεν τον απασχολεί να μάθει, λέει ψέματα, κάνει φασαρία μέσα στην τάξη αδιαφορώντας και μη σεβόμενος τους συμμαθητές και τους καθηγητές του, με αποτέλεσμα να μένει πιθανόν στην ίδια τάξη.

Γεννιέται όμως το ερώτημα: κακός μαθητής σημαίνει και κακό παιδί; Δύσκολα μπορεί κάποιος να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι η χαμηλή επίδοση του παιδιού το καθορίζει και σαν προσωπικότητα, ότι δηλαδή είναι κακός σαν χαρακτήρας. Αυτό μπορεί να συμβαίνει καθώς δεν υπάρχει οικογενειακή στήριξη, ενδιαφέρον και αγάπη. Ίσως η πολύωρη εργασία των γονιών δεν βοηθά, ώστε να γίνεται ένας συστηματικός έλεγχος και φροντίδα του παιδιού. Ακόμα και το σύνηθες πλέον φαινόμενο, ότι δηλαδή οι γονείς χωρίζουν, δημιουργεί εντάσεις και ψυχολογικά τραύματα στα παιδιά, που δύσκολα σβήνουν. Όλα αυτά δυστυχώς βάζουν την ταμπέλα στον κακό μαθητή και ως κακό παιδί.

Η συνεργασία των γονιών και των καθηγητών μπορεί να δώσει τη λύση. Είναι απαραίτητο όμως οι γονείς να αποδεχθούν το πρόβλημα και να συνεργαστούν για το καλό του παιδιού τους.

Τέλος, είναι υποχρέωση όλων των φορέων της εκπαίδευσης να διευρύνουν την προσπάθεια για καλύτερη παιδεία και στη συνέχεια για μια καλύτερη κοινωνία.