17 Νοέμβρη: Ημέρα Μνήμης . Η φετινή μας γιορτή είναι αφιερωμένη στα γεγονότα της κατάληψης του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης την 17η Νοέμβρη του ’73. Εστίες ξεσηκωμού των φοιτητών υπήρχαν και σε άλλες πόλεις εκτός από την Αθήνα. Στη Θεσσαλονίκη οι φοιτητές κατέλαβαν την Πολυτεχνική Σχολή κι αυτό, ανάμεσα στις άλλες αντιδικτατορικές δράσεις, ήταν μια σημαντική συνεισφορά τους στον αγώνα κατά της Χούντας και της τυραννίας.
Προβλήθηκε ένα σύντομο βιντεάκι, που αφηγείται τα γεγονότα
Ακολούθησαν δραματοποιημένες αφηγήσεις από μαθητές/-τριες του σχολείου, αγωνιστών και αγωνιστριών που συμμετείχαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης.
Τέλος, είχαμε την τιμή να φιλοξενήσουμε τον Θοδωρή Βουρεκά, για 33 χρόνια καθηγητή και τώρα συνταξιούχο, που ήρθε στο σχολείο μας και μας μίλησε με μεγάλη συγκίνηση για όσα έζησε στα γεγονότα του ?73 στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης, ως τριτοετής φοιτητής της Φυσικομαθηματικής Σχολής και ως μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης.
Ξεκίνησε με μία προσωπική διαπίστωση και εξομολόγηση: Η συμμετοχή μου στο μαζικό αντιδικτατορικό κίνημα και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης σφράγισε τη ζωή μου. Δεν είναι ένα στερεότυπο αυτό? Σφράγισε τους προσανατολισμούς και τις αξίες μου. Ελευθερία και αξιοπρέπεια: Το νήμα που διαπερνούσε όσα ζήσαμε.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης προέκυψε από μια σειρά αλυσιδωτών γεγονότων, που αποτέλεσαν τις σπίθες της εξέγερσης. Αναφέρθηκε σε μερικά γεγονότα που δημιούργησαν το μαζικό φοιτητικό κίνημα στην πόλη. Οι χώροι της τέχνης, όπως είπε χαρακτηριστικά, μας ένωναν, μας έκαναν να γνωριστούμε και να σπάσουμε το φόβο. Το ετήσιο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αλλά και η κινηματογραφική λέσχη που φτιάχτηκε και αφορούσε ταινίες με ιδιαίτερο πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό. Το Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης καθώς επίσης και οι κινηματογράφοι τέχνης. Σε αυτά όλα να προσθέσουμε και τους τοπικούς φοιτητικούς συλλόγους, που δεν ελέγχονταν από τη χούντα.
Μας μίλησε για γεγονότα που συνέβαλαν στη δημιουργία ισχυρής αντιδικτατορικής δράσης. Η κατάληψη της αρχιτεκτονικής ήταν ένα από αυτά. Ένα μεγάλο επίσης γεγονός ήταν το Φλεβάρη του ?73 η πρώτη μεγάλη ανοιχτή μαζική Εκδήλωση στη Φυσικομαθηματική Σχολή και μετά στο προαύλιο του Χημείου. Τον ίδιο μήνα ήταν και η κατάληψη στη Νομική στην Αθήνα.Το αμφιθέατρο της ΦΜΣ, θυμάμαι, ήταν γεμάτο. Είχε κόσμο παντού. Στο διάδρομο, απέξω, μέχρι την είσοδο. 2.000 κόσμος. Αποφασίσαμε αυθόρμητα να κάνουμε καθιστική διαμαρτυρία στο προαύλιο του Χημείου. Αυτό ήταν ασύλληπτο για την εποχή, να γίνει μια τόσο μεγάλη ανοιχτή συγκέντρωση. Και τότε άρχισε άγριος ξυλοδαρμός από τραμπούκους και ταγματασφαλίτες. Εκεί χτυπήθηκε άσχημα, θανάσιμα, ο φίλος μου Βασίλης Καλεσόπουλος. Την άλλη μέρα οργανώσαμε μια διαδήλωση ξεκινώντας από το χημείο μέχρι το ΑΧΕΠΑ. Μας χτύπησαν άσχημα, μας διέλυσαν βίαια. Βγήκαμε στο δρόμο, φωνάζαμε συνθήματα με αιτήματα: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ.
Και φτάνουμε στα γεγονότα του Νοέμβρη του ?73: Αυτό που είδα όταν μπήκα στην κατάληψη το πρωί ήταν ένα αυτοσχέδιο χαρτοπανό που έγραφε: «Ορκιζόμαστε στο μεγαλύτερο ιδεώδες της ανθρωπότητας, στην Ελευθερία, πως ο αγώνας τούτη τη φορά θα τελειώσει μόνο με Νίκη». Προσπάθησαν να μπουν μέσα οι Εκοφίτες (παρακρατικοί), όπως τους αποκαλούσαν, αλλά τους απωθήσαμε. Παράλληλα στήσαμε τον αυτοσχέδιο ραδιοφωνικό σταθμό. Η γυναικεία φωνή ήταν της φίλης μου Κλεοπάτρας Παπαγεωργίου, που καλούσε όλους τους φοιτητές να κατακλύσουν την Πολυτεχνική Σχολή αλλά και όλους τους δημοκρατικούς πολίτες να πλαισιώσουν το Πολυτεχνείο, για να το προστατεύσουν. Στο εσωτερικό έχουμε ολοήμερες γενικές συνελεύσεις ανά Σχολή και γίνεται η εκλογή της Συντονιστικής Επιτροπής, αυτής που οργάνωσε όλη την κατάληψη. Νωρίς το απόγευμα τους βλέπουμε να έρχονται από την πλευρά του ΑΧΕΠΑ. Συγκεντρώθηκε το συντονιστικό και είπαμε ότι πρέπει να σταθούμε όρθιοι. Αργά μετά τα μεσάνυχτα έρχεται εκείνο το τεράστιο τανκ με τους εκτυφλωτικός προβολείς μπροστά στην είσοδο. Ανάμεσα στους άλλους ήταν και ο πρύτανης καθώς και ο εισαγγελέας. Στείλαμε μία επιτροπή να διαπραγματευτεί να φύγουμε το πρωί και να μας δοθούν διαβεβαιώσεις ότι δεν θα ασκηθεί βία. Η απάντηση ήταν: «Ο Στρατός δεν διαπραγματεύεται». Μάλιστα προσπάθησαν να συλλάβουν την επιτροπή αλλά τους απωθήσαμε. Αποφασίσαμε να φύγουμε από το πρυτανείο από τον κεντρικό δρόμο με κατεύθυνση του Σιντριβάνι. Ακολούθησε μαζικό άγριο ξύλο και συλλήψεις μέσα στη νύχτα. Φτάνουν κλούβες αλλά και φορτηγά του στρατού. Τα υπόγεια της ασφάλειας στη Βαλαωρίτου 5 ήταν γεμάτα με βασανιζόμενους αγωνιστές φοιτητές. Αυτή η φοβερή κατάσταση κρατάει 15 μέρες. Οι περισσότεροι απελευθερώνονται. Τους πρωταίτιους τους παραπέμπουν σε στρατοδικείο. Οι φοιτητές μεταφέρονται στις φυλακές του Γεντί Κουλέ και οι φοιτήτριες στο τμήμα μεταγωγών. Η αρχοντιά, το θάρρος και η αντοχή των συλληφθέντων έδειχναν ότι η χούντα δεν θα μπορούσε να κρατηθεί για πολύ.
Τι έμεινε μέσα μου σαν γνώση και συνείδηση από τη συμμετοχή μου σε αυτήν την εξέγερση; Με ακολουθεί 45 χρόνια μετά η αίσθηση ότι ωριμάσαμε εκείνες τις μέρες, όχι μόνο πολιτικά αλλά και σαν προσωπικότητες. Ενηλικιωθήκαμε μέσα σε μία νύχτα. Επίσης μία βαθύτερη γνώση των πραγμάτων, που με ακολουθεί σε ολόκληρη τη ζωή μου. Μάθαμε πως μία ήττα Μπορεί τελικά να μετατραπεί σε Νίκη. Μάθαμε πως όταν αγωνίζεσαι, το κύριο ζήτημα δεν είναι να ηττηθείς αλλά να μην παραδίνεσαι. Μάθαμε, τέλος, να μην φυλακίζουμε το νου και τη ματιά μας στην εικόνα των ανυπέρβλητων, αξεπέραστων δυσκολιών του παρόντος. Μάθαμε πως υπάρχουν, πολλές φορές, πράγματα που ωριμάζουν στις καταδυναστευόμενες κοινωνίες και δεν φαίνονται από την αρχή αλλά μπορούν να φέρουν τα πάνω-κάτω. Φτάσαμε έτσι στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και αυτό ήταν η αρχή του τέλους της χούντας και της τυραννίας. Το Πολυτεχνείο άφησε σημαντικές παρακαταθήκες,κοινωνικά και πολιτικά.
Ακολουθεί η ομιλία του Θοδωρή Βουρεκά
Δεν θα μπορούσε βέβαια να λείψει και η χορωδία μας, που έκλεισε την εκδήλωση τραγουδώντας το “Bella ciao”!
Τι έχουν να μας πουν οι συμμαθητές/-τριες μας γι αυτήν τη ημέρα;
Από τη Δέσποινα Βασμαδά (Γ1)
Κάθε χρόνο στις 17 Νοέμβρη γιορτάζουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όπου χιλιάδες αντιστάθηκαν στη Χούντα και πολέμησαν για την Ελευθερία.
Η φετινή γιορτή του σχολείου μας ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα σε σχέση με τις άλλες χρονιές, επειδή είχαμε την τιμή και την πολυτέλεια να ακούσουμε για τα γεγονότα και τις λεπτομέρειες αυτών έναν άνθρωπο που όχι μόνο έζησε τα χρόνια του Πολυτεχνείου αλλά συμμετείχε σε αυτήν την εξέγερση. Που ήταν και αυτός “πίσω από τα κάγκελα”. Θεώρησα την ομιλία του εξαιρετική και πολύ συγκινητική, αφού προσωπικά αισθάνθηκα πώς Ήμουν κι εγώ Εκεί, καθώς ένιωσα έντονο το συναίσθημα της ανατριχίλας από τα λόγια του, που μας μιλούσαν για τα γεγονότα σαν να ήταν χθες. Εκτίμησα επίσης και τη δουλειά των υπόλοιπων παιδιών, που συμμετείχαν στην εκδήλωση, είτε τραγουδώντας είτε υποκρινόμενοι ρόλους σχετικούς με τους φοιτητές του Πολυτεχνείου.
Από το Λάζαρο Σταυρίδη (Γ4)
Η φετινή γιορτή στις 17 Νοέμβρη ήταν διαφορετική σε σχέση με τις προηγούμενες. Ήταν μία γιορτή με βάση το διάλογο. Ήταν κοντά μας ένας άνθρωπος που βίωσε ο ίδιος προσωπικά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης. Κατά τη γνώμη μου στη φετινή γιορτή και οι πιο αδιάφοροι μαθητές παρακολουθούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον. Και αυτό είναι ένα στοίχημα που κερδήθηκε.
Από τον Αντρέα Πιτσιόρλα (Γ4)
Κάθε χρόνο τη 16η Νοεμβρίου στο σχολείο κάνουμε τη γιορτή για το Πολυτεχνείο. Συνήθως εμείς μιλάμε μεταξύ μας και δεν ακούμε και πολλά από όσα λέγονται, καθώς περιμένουμε να τελειώσει η γιορτή για να απολαύσουμε παιχνίδι για δύο μέρες. Φέτος όμως ήταν μια ξεχωριστή ημέρα η 16η Νοεμβρίου. Ίσως έχουμε μεγαλώσει πλέον και θέλουμε να μάθουμε μερικά για πράγματα για γεγονότα που δεν απέχουν και πολύ από το σήμερα. Ακούσαμε για τη δικτατορία, για την ελευθερία και για κάποια ιδανικά που πρέπει να μας διακατέχουν. Μάθαμε για τη γενιά των ανθρώπων, που αγωνίστηκαν να κρατήσουν αξίες σε μια δύσκολη εποχή. Ακούσαμε για τη θυσία των φοιτητών κι εκτιμήσαμε διαφορετικά όσα έγιναν τότε για να μπορούμε σήμερα εμείς να ζούμε με Δημοκρατία.
Leave a Comment
You must be logged in to post a comment.