Παιδί/ Ειρήνη/ Πόλεμος

“Παιδί;” από τον Αντρέα Πιτσιόρλα, Γ4

Παιδί: Άνθρωπος, αρσενικού ή θηλυκού γένους, μικρής ηλικίας. Επίθετα που το προσδιορίζουν: Μικρό, ζωηρό, άτακτο, φρόνιμο χαρούμενο. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά όμως δεν αναφέρονται σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Πώς γίνεται να είσαι φρόνιμος ή άτακτος, όταν παίζεις δίπλα σε πτώματα; Πώς γίνεται να είσαι χαρούμενος, όταν από στιγμή σε στιγμή μια βόμβα μπορεί να σε συνθλίψει; Και να αναρωτιέσαι την ύστατη στιγμή: Ποιος φταίει; Πώς να είσαι ζωηρός, όταν η οικογένειά σου έχει χαθεί και είσαι μόνος; Πώς γίνεται να είσαι ανυπάκουος, όταν ξέρεις ότι αν δεν πεθάνεις μπορεί να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου σε ψυχιατρείο; Ποιος θα φταίει;

“Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς, λυτρώνω μάνες και γιους”.

“Πραγματική ζωή ή εικονική πραγματικότητα;” από το Λάζαρο Σταυρίδη, Γ4

Ζούμε μια πραγματική ζωή μέσα από μια εικονική πραγματικότητα. Έχουμε μάθει να παρακολουθούμε ειδήσεις αποστασιοποιημένα, χωρίς να μας αγγίζουν. Να ακούμε το διπλανό μας χωρίς να τον κοιτάζουμε. Να βλέπουμε αδικίες και να μην αντιδρούμε, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις, όταν αυτές  αφορούν το δικό μας συμφέρον. Δεν ξοδεύουμε χρόνο για να σκεφτούμε κάτι που δεν μας δίνει χρήματα και ευχαρίστηση.

Μέσα σε όλη αυτήν την απαξίωση των ηθών αδιαφορούμε και για τους πολέμους που γίνονται σε διάφορα μέρη του πλανήτη. Δεν μας αφορά που αθώοι άνθρωποι, ανάμεσά τους δεκάδες παιδιά, πεθαίνουν; Πολλές φορές για να ικανοποιούν τις ανάγκες μας σε καταναλωτικά αγαθά, που αυξάνονται κάθε μέρα. Γιατί δεν μπορεί κανείς να μας πείσει ότι δεν είναι σε θέση οι χώρες με διάλογο να βρουν μια αξιοπρεπή και ειρηνική λύση στις αντιπαραθέσεις τους.

Ο πόλεμος φέρνει στους λαούς την αθλιότητα και καταστρέφει όσα κατάφεραν να δημιουργήσουν οι άνθρωποι στο πέρασμα των χρόνων μέσα λίγες ώρες ή μέρες. Σχολεία, δημόσια κτίρια, δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια και δυστυχώς σπίτια αμάχων, που μόνο ειρήνη και ελευθερία ζητούσαν, καταστρέφονται. Μαζί τους χιλιάδες άνθρωποι βρίσκουν τραγικό θάνατο.  Όσοι μένουν πίσω δεν θεωρούνται τυχεροί, γιατί έχουν να κλάψουν για μητέρες, αδέρφια, φίλους, συγγενείς. Έχουν να γιατρέψουν τις δικές τους πληγές στο σώμα και στην ψυχή. Μάταια μικρά παιδιά αναζητούν ανάμεσα στα χαλάσματα τους γονείς και τα αδέρφια τους. Μάταια οι γονείς αναζητούν τα παιδιά τους, που την ώρα του βομβαρδισμού ήταν στο σχολείο, μαθαίνοντας κατά πάσα πιθανότητα για την αξία της Ειρήνης και της Ελευθερίας.

Θεωρούμε ότι ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα για την παγκόσμια ειρήνη αλλά είναι λάθος να αδιαφορούμε για αυτήν. Ένας-ένας και όλοι μαζί μπορούμε να βοηθήσουμε να σταματήσει ο πόλεμος. Πρέπει να αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε για το διπλανό μας και να τον βοηθάμε, όταν το χρειάζεται. Να μην περιφρονούμε και απαξιώνουμε τους ανθρώπους που έζησαν σε ένα πόλεμο και ήρθαν στη χώρα μας σαν μετανάστες ή πρόσφυγες. Είναι το πρώτο δικό μας βήμα ενάντια στον πόλεμο.

Το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας είναι η Ειρήνη και όχι ένα tablet ή ένα κινητό τηλέφωνο. Μέσα σε Ειρήνη και Ομόνοια μπορεί ένας άνθρωπος να δημιουργήσει ιστορία και να πετύχει όλα τα όνειρά του. Ας δώσουμε στα παιδιά ένα καλύτερο αύριο, ένα μέλλον με όραμα και ελπίδα.