ΠΑΙΔΙΑ ΝΕ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Με αφορμή τη «Λεώνη»,ένα κορίτσι με σκλήρυνση καταπλάκας, γνωρίσαμε μια ασθένεια που δημιουργεί πολλά προβλήματα και ιδιαίτερα κινητικά. Μας έκανε εντύπωση πως, παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, ήταν παράδειγμα για όλους μας, δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε να προσπαθεί, να εργάζεται, να ονειρεύεται , να ζει? Πώς αλήθεια αισθάνονται τα παιδιά με κινητικά ή άλλα προβλήματα; Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν;

 

 

 

Μετακίνηση στην πόλη, από τη Δέσποινα ιωάννου

Οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα κάθε φορά που θέλουν να μετακινηθούν για οποιοδήποτε λόγο στην πόλη. Οι δυσκολίες αρχίζουν από την ώρα που ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού τους για να βγουν έξω. Αν μένουν σε πολυκατοικία πρέπει να υπάρχει ασανσέρ που να χωράει το αμαξίδιό τους. Όπου πάλι υπάρχουν σκάλες, πρέπει να υπάρχει κατάλληλη ράμπα ώστε να μπορούν να κινούνται. Έξω από το σπίτι πρέπει να υπάρχει ένας χώρος για το ειδικό αυτοκίνητο, που εννοείται θα πρέπει να έχουν. Είτε έχουν τη δυνατότητα οδήγησης είτε όχι, το πεζοδρόμιο είναι άλλη μια δυσκολία. Αν δεν υπάρχει ράμπα είναι πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατο να το ανέβουν. Αλλά κι αν υπάρχει, είναι πολλές φορές κατειλημμένη από αυτοκίνητα! Αν ξεπεραστούν όλα αυτά, δυσκολία θα συναντήσουν, όταν προσπαθήσουν να χρησιμοποιήσουν το αστικό λεωφορείο, γιατί κι εκεί δεν υπάρχει προσαρμοσμένη ράμπα, τις περισσότερες φορές. Τώρα βέβαια υπάρχουν λεωφορεία για τις δικές τους ανάγκες, με κατάλληλα διαμορφωμένες θέσεις όπου μπορούν να καθίσουν, όταν δεν κάθονται σ? αυτές επιβάτες! Ουφ κουράστηκα?

Δικαιώματα και υποχρεώσεις, από τον  Κυριάκο Κασουρίδη

Τα παιδιά με αναπηρίες έχουν τα ίδια δικαιώματα αλλά και τις ίδιες υποχρεώσεις, ανάλογα με τις δυνατότητές τους, όπως και τα άλλα παιδιά. Πολλά απ? αυτά μπορούν να πάνε σχολείο, ακόμα κι αν έχουν προβλήματα. Τα περισσότερα όμως δεν μπορούν. Για παράδειγμα τα παιδιά με σοβαρά  κινητικά προβλήματα δεν μπορούν να πάνε σχολείο, αφού τα περισσότερα από τα σχολεία της χώρας μας δεν είναι εξοπλισμένα με ράμπες, ασανσέρ και ειδικές τουαλέτες, ώστε να είναι εύκολη η πρόσβασή τους. Για όλους αυτούς τους λόγους πηγαίνουν σε ειδικά σχολεία, όπου υπάρχουν οι υποδομές και το κατάλληλο προσωπικό. Σημαντικός, θεωρώ ότι είναι και ο ρόλος του δασκάλου. Πρέπει να τα βοηθήσει να ενταχθούν ισότιμα στο χώρο του σχολείου αλλά και μέσα στην κοινωνία αργότερα

Στην εφηβεία, από τη Μαρία Μανδαλάκη

Τα παιδιά αυτά είναι στενοχωρημένα και περνάνε δύσκολα. Φαντάζονται το μέλλον και τι δυνατότητα για παράδειγμα έχουν να βρουν δουλειά, με αποτέλεσμα να στενοχωριούνται ακόμα περισσότερο. Λαχταρούν, επίσης, τα αθλήματα και σκέφτονται ότι δεν μπορούν να ασχοληθούν μ? αυτά. Δεν μπορούν ακόμα να βγουν βόλτα στα μαγαζιά εύκολα, κι αυτό τους κάνει να αισθάνονται απαίσια. Μπορούν να πάνε σχολείο αλλά σε συγκεκριμένα σχολεία που περιλαμβάνουν ράμπες , ασανσέρ και τις κατάλληλες υποδομές. Γενικά χρειάζονται βοήθεια στην καθημερινότητά τους όπως στο ντύσιμο, στην τουαλέτα και αλλού.  Η βοήθεια της οικογένειας είναι πολύτιμη όχι μόνο για την υποστήριξη στις δυσκολίες της καθημερινής τους ζωής αλλά κυρίως για να μην το βάλουν κάτω. Η οικογένεια, το σχολείο και η κοινωνία πρέπει να αποτρέψουν αυτά τα παιδιά από την θλίψη και την παραίτηση και  να τα κάνουν να αισθάνονται αυτοπεποίθηση. Να αγαπούν αυτό που είναι , να μην απογοητεύονται και να μη θέλουν να αλλάξουν τίποτα πάνω τους..

Προβλήματα πολλά, από τη Βασιλική Λιθοπούλου

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν μπορούν να συγκριθούν με τις καθημερινές δυσκολίες των υπόλοιπων ανθρώπων. Αισθάνονται πόνο σωματικό και ψυχικό.  Όταν βλέπουν για παράδειγμα έναν άνθρωπο να περπατάει, να μιλάει ή να κάνει οτιδήποτε άλλο που δεν μπορεί να κάνει ο ίδιος, στενοχωριέται σίγουρα και χάνει την αυτοπεποίθησή του. Ιδιαίτερα προβλήματα συναντούν όμως κυρίως στις μετακινήσεις τους. Αν χάσει τα πόδια για παράδειγμα πρέπει να μετακινείται με αναπηρικό αμαξίδιο, με τις δυσκολίες που αυτό περιέχει. Ακόμα και το αμαξίδιο όμως, μπορεί να κινηθεί σε χώρους που αυτά τα μέσα υπάρχει η δυνατότητα να μετακινηθούν. Σε μερικά πολυώροφα κτήρια υπάρχουν ειδικές ράμπες για να μπορεί το αμαξίδιο να ανεβεί και να κατεβεί. Στους δρόμους συχνά βλέπουμε διαβάσεις για άτομα με αναπηρικά καροτσάκια αλλά πολλές φορές οι οδηγοί δεν τις υπολογίζουν και παρκάρουν εκεί.. Έτσι βάζουν σε κίνδυνο αλλά και απίστευτες δυσκολίες τους ανθρώπους αυτούς. Αν δεν έχει χέρια δεν μπορεί να μαγειρέψει, να φάει, να ντυθεί, να κάνει μπάνιο και τόσα άλλα. Αν δε βλέπει ή δεν ακούει, τότε σίγουρα θα πρέπει να έχει άνθρωπο συνεχώς δίπλα του για να μην τραυματιστεί και για να τον βοηθάει στις κινήσεις του. Τόσες λοιπόν και τεράστιες δυσκολίες για τα άτομα με αναπηρίες στην κοινωνία μας!

Θα σας πω μια ιστορία, από το Νίκο Κολιούλη

Μια μέρα ένα κοριτσάκι καθώς έπαιζε, έπεσε και χτύπησε πάρα πολύ άσχημα. Οι φίλες της αμέσως την πήραν και την πήγαν στο σπίτι της αλλά οι γονείς της έλειπαν κι έτσι την περιποιήθηκε η μητέρα της φίλης της. Το κοριτσάκι όμως δεν μπορούσε να περπατήσει και δεν ένιωθε καθόλου τα πόδια της. Αργότερα, αφού οι γονείς της επέστρεψαν, την πήγαν κατευθείαν στο γιατρό. Η διάγνωση ήταν τρομερή: το κοριτσάκι δε θα μπορούσε ποτέ ξανά να περπατήσει.  Τα κατάφερε, πάντως και με το παραπάνω. Την στενοχωρούσε βέβαια που μερικά παιδιά στο σχολείο κορόιδευαν την αναπηρία της. Μέσα σ? αυτά τα παιδιά ήταν και η καλύτερη φίλη της. Έτσι οι γονείς της πήγαν στο σχολείο και συζήτησαν το πρόβλημα που αντιμετώπιζε η κόρη τους. Τα πράγματα πράγματι διορθώθηκαν. Κανείς ποτέ δεν την ξανακορόιδεψε γιατί όλοι κατάλαβαν πως όλοι είμαστε ίσοι.