ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Από την Άννι Τσάπι

Οχτώ η ώρα το πρωί. Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και μπαίνω στο σχολείο. Καθώς πλησιάζω στην πόρτα, ακούγεται μια φωνή: «καλημέρα, σε ποια τάξη είσαι;» Απαντάω στο μικρόφωνο: «Β4». Η φωνή συνεχίζει: «θα ανεβείς στο ασανσέρ 3». Ανεβαίνω και βλέπω μπροστά μου μια μεγάλη οθόνη που γράφει ότι την πρώτη ώρα έχουμε μάθημα ψυχολογίας. Το ασανσέρ σταματάει, ανοίγει αυτόματα η πόρτα και μπαίνω στην αίθουσα ψυχολογίας, όπου ο καθηγητής με το χαμόγελό του, μας περίμενε όλους. Σιγά σιγά η αίθουσα γέμισε με τους συμμαθητές μου. Το κουδούνι χτυπά για να ξεκινήσει το μάθημα.

Όπως κάθε πρωί, και αυτή τη φορά ο διευθυντής εμφανίστηκε στην τεράστια οθόνη της τάξης και αφού μας καλημέρισε, μας ανακοίνωσε ότι αύριο θα γίνει περίπατος και πως οι ομάδες χορού και μουσικής πρέπει να ετοιμαστούν για το διαγωνισμό. Μετά την ανακοίνωση αυτή, ξεκίνησε το μάθημα. Ο καθηγητής από το laptop του ενεργοποίησε όλα τα laptops που είχαμε στα θρανία. Στις οθόνες μας εμφανίστηκε το θέμα της ημέρας, το οποίο ήταν «ελεύθερη συζήτηση για τον εθισμό στο διαδίκτυο». Ο καθένας από μας έλεγε τη γνώμη του. Ο καθηγητής άκουγε και κάποια στιγμή διέκοψε τη συζήτηση λέγοντας «παιδιά, θα πραγματοποιήσουμε μια απευθείας σύνδεση μ? ένα σχολείο από τη Γαλλία, με το οποίο θα συζητήσουμε το σημερινό μας θέμα». Σε λίγα δευτερόλεπτα, στη μεγάλη οθόνη της τάξης, εμφανίστηκαν οι μαθητές με τους οποίους θα συζητούσαμε το θέμα μας. Έτσι ξεκίνησε η συνομιλία. Εμείς μιλούσαμε ελληνικά και εκείνοι γαλλικά. Η μετάφραση γινόταν αυτόματα μέσω ενός προγράμματος του υπολογιστή.

Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα και το κουδούνι χτύπησε για το διάλειμμα. Όλοι βγήκαμε στην αυλή. Ο ήλιος έλαμπε και χτυπούσε τα φωτοβολταϊκά στην ταράτσα του σχολείου. Είχε πολλή ζέστη αλλά εμείς καθόμασταν κάτω από τα δέντρα, που με τη σκιά τους μας δρόσιζαν. Οι συμμαθητές μου πήραν το ασανσέρ για να πάνε στην αίθουσα του επόμενου μαθήματος. Εγώ καθόμουν έξω και παρατηρούσα το σχολείο. Ήμουν πολύ χαρούμενη και περήφανη για το σχολείο μου.

Ξαφνικά νιώθω ένα χέρι να σκουντάει τον ώμο μου και ακούω μια φωνή να λέει: «έλα κορίτσι μου, αργήσαμε!». Ξυπνάω απότομα και βλέπω μπροστά τη μαμά μου! Για πείτε μου παιδιά, σας άρεσε και σας τ? όνειρό μου; 

 

(Σκίτσο του μαθητή Νικόλα Αναστασιάδη)