Είναι οι σύγχρονες πόλεις φιλόξενες για μας, τα παιδιά; Έχουν πράσινο, παιδικές χαρές, πάρκα, χώρους αναψυχής; Για να παίξουμε, να μιλήσουμε, να βρεθούμε και να επικοινωνήσουμε;

Ιωάννα Μαρία Ναουμίδου

Η ζωή των παιδιών στις σύγχρονες πόλεις είναι δύσκολη και γεμάτη προβλήματα.

Το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εμείς τα παιδιά είναι η έλλειψη πρασίνου και χώρων παιχνιδιού και άθλησης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αισθανόμαστε περιορισμένα. Έτσι, περνάμε όλη την παιδική ηλικία μας μέσα στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών. Η διαβίωση σε κλειστούς χώρους μας οδηγεί πολλές φορές σε απομόνωση, μας κάνει νευρικά και συχνά επιθετικά.

Ένα εξίσου σημαντικό πρόβλημα είναι η δυσκολία επαφής με άλλα παιδιά. Οι σύγχρονες πόλεις διαθέτουν ένα μεγάλο αριθμό από δραστηριότητες, με αποτέλεσμα τα παιδιά να έχουμε πιεστικά προγράμματα χωρίς καθόλου χρόνο για ξεκούραση και παιχνίδι. Επίσης έχουμε ανασφάλειες, τις οποίες μάς μεταδίδουν οι γονείς μας, εξαιτίας των κινδύνων που υπάρχουν στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις.

Αποστολία Παναγιωτοπούλου

Μπορεί η ζωή στην πόλη να φαίνεται σαν το ιδανικό μέρος για να ζήσει κάποιος αλλά προσωπικά δεν μου μοιάζει με τίποτε άλλο παρά σαν μία φυλακή. Καθημερινά εμείς τα «φυλακισμένα παιδιά» αντιμετωπίζουμε δυσκολίες. Μία από αυτές είναι η έλλειψη χώρου και πρασίνου για παιχνίδι και διασκέδαση.

Παντού επικρατεί η εικόνα κτιρίων, δρόμων και μαγαζιών. Δεν υπάρχει μέρος να σταθώ χωρίς να ακούω τα ενοχλητικά αυτοκίνητα, χωρίς να μυρίζω τη μολυσμένη και δύσοσμη ατμόσφαιρα, χωρίς μέρος ανοιχτό για να ελευθερώσω την ενέργειά μου, να διασκεδάσω να αθληθώ και να περάσω το χρόνο μου με φίλους και την οικογένειά μου.

Η ζωή στην πόλη δεν είναι ωραία στις μέρες μας. Το μόνο που εκπροσωπεί τις πόλεις μας είναι η ασχήμια και η έλλειψη αισθητικής. Νιώθω σαν φυλακισμένη και θα προτιμούσα απολύτως να ζούσα σε χωριό.

Γεωργία Μαχαίρα

Όταν ήμουν μικρή είχα ακούσει από τους γονείς μου πολλές φορές περιγραφές της παλιάς Θεσσαλονίκης. Έτσι φαντάστηκα πόσο αμέριμνα ζούσαν τα παιδιά παλαιότερα και σκέφτηκα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα τωρινά παιδιά στην πόλη μας.

Αρχικά, τα παιδιά δεν μπορούμε να βγούμε  βόλτα αργά το βράδυ, επειδή υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι στην πόλη. Επίσης, τα μικρά παιδιά δεν βγαίνουν καθόλου έξω, επειδή οι γονείς τους φοβούνται τα πολλά αμάξια που κυκλοφορούν και όλους τους άλλους κινδύνους.

Στην πόλη μας δεν υπάρχουν πολλά δέντρα λόγω των πολυκατοικιών, με αποτέλεσμα κάποια  να μην έχουν δει πράσινο, ίσως, ποτέ στη ζωή τους. Τέλος, δεν υπάρχουν πλατείες ή πάρκα, κι αν υπάρχουν είναι ελάχιστα, με συνέπεια τα παιδιά να μην μπορούν να τρέχουν και να παίζουν ελεύθερα. Είμαστε, λοιπόν, περιορισμένα στους τοίχους ενός διαμερίσματος.

Τα παιδιά όμως, όπως ξέρουμε, έχουν ανάγκη να βγουν έξω, να δουν τη φύση, να κάνουν βόλτες χωρίς να φοβούνται τα ίδια και οι γονείς τους για τη σωματική τους ακεραιότητα.

Γεωργία Μαλέσιου 

Είναι γεγονός ότι τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουμε σε πόλεις από τσιμέντο, κάτι που επηρεάζει την ψυχοσύνθεσή και την ανάπτυξή μας.

Κυριαρχούν, λοιπόν, οι πολυκατοικίες, που είναι πανομοιότυπες μεταξύ τους, χωρίς πρωτοτυπία, φαντασία και αισθητική. Τα περισσότερα διαμερίσματα είναι μικρά σαν κλουβιά και επομένως περιορίζουν τη δραστηριότητα και τον αυθορμητισμό μας. Επίσης, τα μπαλκόνια είναι συχνά στενά και δεν επιτρέπουν το παιχνίδι και τη χαρά.

Ακόμη, στις σύγχρονες πόλεις περιορίζονται οι αλάνες και γενικά οι ελεύθεροι χώροι, όπου εμείς τα παιδιά μπορούμε να τρέξουμε και να παίξουμε ξένοιαστα, χωρίς το φόβο των αυτοκινήτων. Την ίδια τύχη έχουν τα πάρκα και οι πράσινες εκτάσεις, με αποτέλεσμα κανείς να μην μπορεί να αναπνεύσει καθαρό αέρα και να χαρεί τη φύση. Πολλές φορές λοιπόν, παίζουμε στις πυλωτές των πολυκατοικιών και ερχόμαστε αντιμέτωπα με τα παράπονα των ενοίκων ή κλεινόμαστε στα σπίτια μας παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια με τις ώρες.

Τα σύγχρονα παιδιά, συνεπώς, εκπέμπουμε σήμα κινδύνου, που είναι ανάγκη να λάβει η πολιτεία, ώστε να δημιουργηθούν χώροι αναψυχής για μάς και τις οικογένειές μας. Για να μπορούμε όλοι να απολαμβάνουμε μια πιο ποιοτική ζωή!

Μαρία Στέλλα Ντούλα

Είμαι ένα παιδί που γεννήθηκα και ζω στην πόλη. Αντιμετωπίζω αρκετές δυσκολίες εξαιτίας της δόμησης των κτιρίων και τις αλλαγές στο φυσικό περιβάλλον.

Οι περισσότεροι στις πόλεις ζούμε σε πολυκατοικίες, οι οποίες είναι πολύ κοντά μεταξύ τους και δεν υπάρχει χώρος για πάρκα. Έτσι, αναγκαζόμαστε να παίζουμε μέσα στο σπίτι και να μην βγαίνουμε συχνά έξω. Και πώς στα αλήθεια να βγεις έξω με τόσα πολλά αυτοκίνητα, που τρέχουν; Και φυσικά δεν μπορώ να κάνω ποδήλατο, που μου αρέσει πολύ.

Δυστυχώς δεν έρχομαι σε επαφή με τη φύση. Για να βγω μια βόλτα με τις φίλες μου σε κάποιο πάρκο με δέντρα, χρειάζεται να περπατήσω πολύ και να περάσω επικίνδυνους δρόμους. Τέλος, η καθημερινότητά μου είναι γεμάτη άγχος και τρέξιμο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην βλέπω συχνά άτομα που κάνω παρέα και να περνάω πολλές ώρες κλεισμένη στο σπίτι μου.

Η ζωή λοιπόν στην πόλη, όπως καταλάβατε, περιορίζει πολύ την ελευθερία όλων μας και κυρίως των παιδιών. Συχνά νιώθω εγκλωβισμένη, καθώς δεν έρχομαι συχνά σε επαφή με τις φίλες μου, δεν μπορώ να περπατήσω ελεύθερα και το χειρότερο: δεν μπορώ να ασχοληθώ με την αγαπημένη μου δραστηριότητα, που είναι το ποδήλατο.

 

Leave a Comment