Από τη Λίλια Ιακωβάκη, φιλόλογο στο 1ο Γυμνάσιο Συκεών

Δάσκαλε που δίδασκες και το λόγο σου εκράτεις?..

Όταν, ως εκπαιδευτικοί, έχουμε «φυσιολογικούς» μαθητές με καλούς βαθμούς, είμαστε ικανοποιημένοι; Όταν πειθαρχήσουν σε ό,τι τους ζητήσουμε και ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μας και στους γρήγορους ρυθμούς μας, νιώθουμε ότι έχουμε τον  έλεγχο της τάξης μας και ότι είμαστε επιτυχημένοι??.;  Αυτό είναι το παράδοξο. Μια «φυσιολογική» χαρά σε μια προσπάθεια να υπάρχει ευταξία σε ένα «φυσιολογικό» σχολείο που στην πραγματικότητα καταρρέει.

Όταν, όμως, έχουμε μαθητές με περιορισμούς, για τους οποίους η μάθηση είναι, ίσως , δυσκολότερο να κατακτηθεί, όπως συμβαίνει με άλλους μαθητές μας, τότε, το να νιώθεις πετυχημένος?.., γίνεται περίπλοκο. Η ταχύτητα στη ροή του μαθήματος, το αμήχανο βλέμμα ενός παιδιού που δεν μπορεί να σε παρακολουθήσει ή το βλέμμα ενός άλλου παιδιού που χάνεται, γιατί βιάστηκες και δε σεβάστηκες το ρυθμό του, φυλακίζονται αναπόδραστα μέσα μας αναζητώντας διέξοδο.

Η προηγούμενη εβδομάδα, εβδομάδα ειδικής εκπαίδευσης, αυτισμού, δυσλεξίας, adhd (ελλειμματικής προσοχής με υπερκινητικότητα) μας θύμισε πόσο εύκολες, «εύχρηστες» και εθιστικές γίνονται οι ταμπέλες και οι στερεότυπες συμπεριφορές στη σχολική μας ζωή. Εμείς οι δάσκαλοι καλούμαστε, πρωτίστως, να διδάξουμε στους μαθητές μας πώς να σέβονται ο ένας τον άλλον και να αποδέχονται όλους τους συμμαθητές τους. Οι μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες δεν είναι σπάνιοι, ιδιαίτεροι ή παράξενοι. Θέλουν αυτό που θέλουν όλοι. Να γίνουν αποδεκτοί.

Γι? αυτό, συνάδελφοι και γονείς, δεν αρκεί θεωρητικά να υποστηρίζουμε την ενσωμάτωση και την ένταξη των ατόμων με μαθησιακές δυσκολίες στα σχολεία μας ή να διατεινόμαστε με ναρκισσισμό ότι «η διαφορετικότητα δεν είναι ελάττωμα, είναι στοιχείο που χαρακτηρίζει τον καθένα μας ξεχωριστά». Η παιδαγωγική πράξη θέτει μπροστά μας το αυτονόητο. Η διεκδίκηση των ολιγομελών τμημάτων στα σχολεία μας είναι η πρώτη επαρκής και αναγκαία συνθήκη για να πραγματοποιηθούν διαδικασίες ουσιαστικής ένταξης και ενσωμάτωσης όλων των μοναδικών, ξεχωριστών και «διαφορετικών» μαθητών μας. Αλλιώς, εθελοτυφλούμε και είμαστε συνένοχοι σε μια υποκριτική, γραφειοκρατική και διεκπεραιωτική λογική, η οποία καταργεί εμάς, τον ρόλο μας και τον  παιδαγωγικό λόγο μας. Και , όπως σοφά είπε ένας συνάδελφος δάσκαλος, η πολιτική διεκδίκηση είναι παιδαγωγική πράξη και η παιδαγωγική πράξη είναι πολιτική διεκδίκηση. Δάσκαλε που δίδασκες και το λόγο σου εκράτεις?.

 

Leave a Comment