Από το Γιάννη Αρβανίτη, φιλόλογο στο 1ο Γυμνάσιο Συκεών
Η δυσλεξία , ως ιδιαίτερη μορφή μαθησιακής δυσκολίας , απασχολεί στις μέρες μας ένα κρίσιμο ποσοστό του μαθητικού πληθυσμού , τους γονείς τους , τους διδάσκοντες , τα πιστοποιημένα κέντρα διάγνωσης και γενικά το εκπαιδευτικό σύστημα και στη χώρα μας.
Η διάγνωσή της θα πρέπει να γίνεται από δημόσιους φορείς και στις αρχές της υποχρεωτικής σχολικής εκπαίδευσης με την προσοχή και την υπευθυνότητα που επιβάλλεται για την αρμονική ένταξη και πορεία του μαθητή στο σχολικό γίγνεσθαι. Με την ίδια προσοχή και υπευθυνότητα όμως θα πρέπει η πολιτεία να προσεγγίζει και τους γονείς των μαθητών με δυσλεξία. Η εξοικείωση του γονιού με τι είναι η δυσλεξία και η επιμόρφωσή του στο πώς θα στηρίξει αποτελεσματικά το παιδί του στις μαθησιακές , τις σχολικές και τις ευρύτερα κοινωνικές δραστηριότητές του αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για την ισορροπία του παιδιού στο σχολείο , στις παρέες του , στη ζωή του.
Οι εκπαιδευτικοί επίσης πρέπει τακτικά και οργανωμένα να επιμορφώνονται στο πώς να διαχειρίζονται μαθητές με δυσλεξία στην τάξη τους και γενικότερα στο σχολικό και το ευρύτερα κοινωνικό τους περιβάλλον. Οι δομές του υπουργείου Παιδείας να στελεχώνουν τα σχολεία , με εκπαιδευτικούς εξειδικευμένους στην αντιμετώπιση της δυσλεξίας , αμέσως μόλις το σχολείο έχει στη διάθεσή του τα σχετικά στοιχεία για τον αριθμό των μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες. Χωρίς την επιμόρφωση όμως του συνόλου των εκπαιδευτικών σε θέματα που σχετίζονται με τη δυσλεξία και άλλες παρεμφερείς μαθησιακές δυσκολίες , η συνεργασία του εκπαιδευτικού που διδάσκει στο τμήμα και του εξειδικευμένου εκπαιδευτικού δεν θα είναι ποτέ ολοκληρωμένη , αλλά θα υποβαθμίζεται ή θα εναπόκειται στην απλή προσωπική επενέργεια ή την ευαισθησία του ενός ή του άλλου. Ο εκπαιδευτικός που διδάσκει στην τάξη πρέπει να ξέρει ακριβώς πώς να αντιμετωπίσει και να στηρίξει έναν δυσλεκτικό μαθητή και πώς να συνεργαστεί με τον καθηγητή που έχει τις ειδικότερες γνώσεις. Από προσωπική εμπειρία η ταυτόχρονη παρουσία σε οργανωμένο πλαίσιο διδασκαλίας και των δύο εμπλεκόμενων εκπαιδευτικών σε τμήματα με μαθητές που παρουσιάζουν μαθησιακά προβλήματα αποδείχτηκε ιδιαιτέρως ευεργετική όχι μόνο για τα άτομα με δυσλεξία αλλά και για τους υπόλοιπους μαθητές του τμήματος. Και εδώ πρέπει να τονίσω ότι επιβάλλεται η ενημέρωση και της μαθητικής κοινότητας για το τι είναι η δυσλεξία , όχι μόνο με θεωρητικές αναφορές αλλά και με εκπαιδευτικά παραδείγματα.
Παράλληλα και οι μαθητές και οι γονείς τους πρέπει να καταλάβουν ότι η δυσλεξία δεν προσφέρεται ως άλλοθι για να μην εργάζονται οι μαθητές στο σχολείο ή στο σπίτι , ούτε αποτελεί καταφύγιο όπου ο μαθητής θα «κουρνιάσει» για να μην φαίνεται. Το αντίθετο: Ο σκοπός είναι ο μαθητής με δυσλεξία , να μάθει να συνεργάζεται , να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες , να συμμετέχει σε όσες δραστηριότητες κάθε φορά εκτιμά , ή μαθαίνει να εκτιμά ότι μπορεί να συμμετέχει.
Συχνά ο αυξημένος αριθμός των μαθητών ανά τμήμα δυσχεραίνει την εκπαιδευτική διαδικασία. Η παρουσία σε ένα τμήμα μαθητών με δυσλεξία ή άλλες μαθησιακές δυσκολίες απαιτεί από τον εκπαιδευτικό εξατομικευμένη διδασκαλία προσαρμοσμένη στις ανάγκες αυτών των μαθητών. Για να έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα μια τέτοια διδασκαλία είναι αυτονόητο ότι πρέπει τα τμήματα να είναι ολιγάριθμα και οργανωμένα και με βάση τις ανάγκες των συγκεκριμένων μαθητών. Ίσως τελικά ο καλύτερος τρόπος για να διδάσκεται ο δυσλεκτικός μαθητής είναι να παραμένει σε ένα ολιγάριθμο τμήμα, οι καθηγητές του να είναι επιμορφωμένοι στο πώς θα τον διδάξουν , οι δε συμμαθητές του ενημερωμένοι ώστε να συνεργάζονται καλύτερα μαζί του. Και ο τρόπος διδασκαλίας που ενδεχομένως προσφέρεται για την αποτελεσματικότερη μάθηση , και στην περίπτωση της δυσλεξίας , να είναι η ομαδοσυνεργατική διδασκαλία σε όλο το εύρος του σχολικού προγράμματος.
Η δυσλεξία , όπως και κάθε άλλη μαθησιακή δυσκολία , αντιμετωπίζεται πρώτα με την έγκαιρη και όσο γίνεται έγκυρη διάγνωσή της , με την οργανωμένη επιμόρφωση όλων των εμπλεκόμενων ( σχολείου , γονέα , εκπαιδευτικού) και με την συνακόλουθη συνεργασία τους. Δυστυχώς η πραγματικότητα που καθημερινά αντιμετωπίζουμε στα σχολεία μας δεν έχει τα χαρακτηριστικά που μόλις ανέφερα. Συχνά οι μαθητές με δυσλεξία , οι γονείς τους και οι εκπαιδευτικοί δεν γνωρίζουν και δεν μπορούν να βοηθήσουν και να βοηθηθούν όπως πρέπει.
Θεσσαλονίκη, 17 Φεβρουαρίου 2017
Leave a Comment
You must be logged in to post a comment.