Πώς αισθάνομαι που είμαι άτομο με ειδικές ανάγκες;

Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς θα ήταν η καθημερινότητά σας, αν είχατε κάποια αναπηρία, αν ήσασταν τυφλός ή σε αναπηρικό αμαξίδιο; Πώς θα νιώθατε; Πώς θα θέλατε να σας αντιμετωπίζουν οι συμμαθητές σας, οι συγγενείς σας, οι άνθρωποι γύρω σας; Θα αισθανόσασταν ασφαλείς στην πόλη που κατοικείτε και στο σχολείο;

Αυτά και άλλα ερωτήματα απάντησαν μαθητές και μαθήτριες του Γ1 και του Γ2, μπαίνοντας στη θέση των ατόμων με αναπηρίες. Φαντάστηκαν ποια προβλήματα θα αντιμετώπιζαν, πώς θα ένιωθαν και πώς θα ήθελαν να τους συμπεριφέρονται οι άλλοι!

Ξεκινάμε με την προσπάθεια ενός παιδιού που γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση και δεν μπορεί να κουνήσει τα πόδια του, ενώ δεν χρησιμοποιεί καλά και τα χέρια του. Καθημερινά περνά από την παιδική χαρά και χαζεύει τα άλλα παιδιά που παίζουν εκεί. Θέλει να παίξει μαζί τους, αλλά δεν μπορεί. Ένα συρματόπλεγμα τον χωρίζει από το παιχνίδι με τα υπόλοιπα παιδιά.

Από τον Μάριο Γκαρίπη

Η κινητική αναπηρία που έχω,  μου δημιουργεί πολλά προβλήματα στην καθημερινότητα μου. Η πρόσβαση μου σε δημόσια και ιδιωτικά κτίρια είναι δύσκολη, λόγω των φυσικών εμποδίων, όπως είναι τα σκαλιά. Για τις μετακινήσεις μου χρησιμοποιώ αναπηρικό καροτσάκι και όπως αντιλαμβάνεστε στην πόλη με τα πεζοδρόμια συνήθως κατειλημμένα από παρκαρισμένα οχήματα και χωρίς ράμπες στις διαβάσεις, η κατάσταση είναι τραγική.  Στο σπίτι χρειάζομαι την βοήθεια άλλων όταν πρέπει να φτάσω αντικείμενα που βρίσκονται πιο ψηλά από το ύψος μου (σε καροτσάκι).  Η δυνατότητα για άθληση είναι επίσης πολύ περιορισμένη.

Στη ζωή μου αντιμετωπίζω σημαντικές διακρίσεις. Βιώνω εμπειρίες τέτοιες, που επηρεάζουν σημαντικά τόσο τη διάθεσή μου όσο και τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μου: πολλές φορές γίνομαι επιθετικός και στερούμαι την αποδοχή από τους συνομηλίκους μου.

Οι άνθρωποι πρέπει να στέκονται αλληλέγγυοι στα άτομα με ειδικές ανάγκες, να τους δείχνουν αγάπη και όχι λύπη. Έτσι αυτοί θα  νιώθουν ότι δεν διαφέρουν και δεν μειονεκτούν σε κάτι σε σχέση με τους άλλους,  γιατί όλοι είναι ίσοι και έχουν τα ίδια δικαιώματα στη ζωή!

Από την Λουκία Κάκαλη

Από την ώρα που γεννήθηκα, αφού ήμουν πρόωρη 28 εβδομάδων, σαν νοσηλευόμενη στη θερμοκοιτίδα, εμφανίστηκε μία βλάβη στον αμφιβληστροειδή των ματιών μου. Δυστυχώς από τότε δεν μπορούσα να δω καθόλου καθαρά.

Τώρα είμαι 14 χρονών και πάω στην τρίτη γυμνασίου. Σίγουρα, το να μη βλέπει κανείς είναι μία δύσκολη κατάσταση, πόσο μάλλον για ένα παιδί! Οι συμμαθητές μου με υποστήριζαν πάντα, ακόμα και στο Δημοτικό. Έχουν μάθει να με σέβονται, χωρίς όμως να με κάνουν να νιώθω διαφορετική. Βαθιά μέσα μου όμως πάντα ένιωθα ότι τα περισσότερα παιδιά με θεωρούν μειονεκτική και κατώτερη από αυτούς.

Αντιμετώπισα και αντιμετωπίζω αρκετές δυσκολίες. Προβλήματα που με απασχολούσαν και με απασχολούν ακόμη είναι η πρόσβαση μου στο χώρο του σχολείου. Πάντα δυσκολεύομαι να ανέβω τα σκαλιά, ακόμη και όταν έχω το μπαστουνάκι μου. Δεν με πειράζει να το κρατάω ή να προχωρώ με αυτό, ούτε νιώθω ντροπή που το έχω.  Επίσης, πρέπει αναγκαστικά να αγοράζω κάθε χρόνο ειδικά βιβλία για το σχολείο σε γραφή μπράιγ. Μία άλλη δυσκολία είναι ότι μπορώ να παρακολουθώ μόνο μεταγλωττισμένες ταινίες και σειρές. Για ένα διάστημα αυτές οι δυσκολίες με είχαν επηρεάσει και είχα απομακρυνθεί από τους συμμαθητές και τους φίλους μου, με αποτέλεσμα να δυσκολεύουμε περισσότερο.  Το ξεπέρασα όμως με τη βοήθεια της οικογένειάς μου και του καλύτερού μου φίλου. Προσπαθώ από μικρή να κάνω θετικές σκέψεις, γιατί αυτό με βοηθάει να συνεχίζω να είμαι δυνατή και να μην το βάζω κάτω.

Καμιά φορά κοιτάς καλύτερα με τα μάτια της καρδιάς! Εγώ με αυτά τα μάτια έμαθα να αγαπώ και να κοιτώ τη ζωή!

Από τον Μαρία Ακριτίδου

Είμαι η Μαρία, ένα κορίτσι που αντιμετωπίζει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα υγείας: αναπηρία από την μέση και κάτω. Δεν γεννήθηκα με αυτό πρόβλημα υγείας. Φυσικά και όχι! Το απέκτησα μετά από ένα σοκαριστικό τροχαίο με αυτοκίνητο. Είχα χτυπήσει την σπονδυλική μου στήλη. Να μην σας τα πολυλογώ.

Λοιπόν, θα σας μιλήσω για την ζωή των ανάπηρων από την μέση και κάτω και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Η ζωή τους είναι πολύ δύσκολη. Κι εγώ δυστυχώς βρέθηκα σε αυτή τη δύσκολη θέση που πρέπει να την αντιμετωπίσω. Η ψυχολογία μου είναι πολύ πεσμένη και θα μου πάρει πάρα πολύ καιρό μέχρι να το συνηθίσω, γιατί τώρα το κατάλαβα, πώς θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου. Όταν βρίσκεσαι σε αναπηρικό καροτσάκι χωρίς να μπορείς να κουνήσεις το μισό σου σώμα, δεν μπορείς να κάνεις τα πράγματα που έκανες πριν με την ίδια άνεση. Κι αυτό σου ρίχνει ακόμη περισσότερο την ψυχολογία.

Κάποια από αυτά τα πράγματα που δυσκολεύεσαι περισσότερο να τα κάνεις είναι: Το να θέλει να πάρεις ένα αντικείμενο ή φαγητό και να βρίσκεται ψηλά σε ένα ράφι ή σε ένα ντουλάπι ή ακόμα και στο ψυγείο, γιατί δεν μπορείς να σηκωθείς από το καροτσάκι.

Και το να πηγαίνεις στο μπάνιο είτε για τουαλέτα, είτε για μπάνιο ή ντουζ. Καλά, στη τουαλέτα θα βάλεις λίγη δύναμη στα χέρια για να σηκωθείς από το καροτσάκι και να κάτσεις στην λεκάνη. Αλλά το μπάνιο; Πώς θα κάνεις μπάνιο; Γι΄ αυτό σας λέω ότι το καροτσάκι δεν είναι εύκολο πράγμα. Αφού εξαιτίας της αναπηρίας σταμάτησα να πηγαίνω σχολείο και τώρα οι γονείς μου να πληρώνουν δασκάλα για να μου κάνει ιδιαίτερα μαθήματα. Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι δεν βγαίνω τόσο συχνά έξω όσο έβγαινα πριν από το τροχαίο λόγω του καροτσιού. Βλέπετε είναι πολύ βαρύ, μεγάλο και ογκώδες. Αυτά ήταν για εμένα τα πράγματα που δυσκολεύομαι περισσότερο να κάνω, όπως και για τους υπόλοιπους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ίδιο πρόβλημα με εμένα. Πραγματικά αυτό το πρόβλημα είναι το πιο δύσκολο, όπως και τα υπόλοιπα προβλήματα υγείας δηλαδή. Αλλά το λέω αυτό γιατί είναι κάτι που βιώνω εγώ η ίδια.

Αχ! Εύχομαι πραγματικά να μην βρεθεί κανένας στη θέση μου!

Από τον Κωνσταντίνο Γουστέρη

Είμαι ένας 15 χρονος έφηβος. Πέρυσι είχα ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, καθώς ταξίδευα με την οικογένειά μου, που μου στέρησε την δυνατότητα να περπατάω και πλέον κινούμαι με αναπηρικό καροτσάκι.

Αν και η οικογένεια και οι φίλοι μου με στηρίζουν πολύ, στερούμαι πολλά πράγματα. Η πρόσβαση στο σχολείο μου ήταν αδύνατη, καθώς δε διέθετε καθόλου ράμπες  και γενικά υποδομές για άτομα με ειδικές ανάγκες και αναγκάστηκα να αλλάξω σχολείο. Πέρα από το γεγονός ότι η αλλαγή αυτή ήταν δύσκολη την δεδομένη περίοδο, πολλοί μαθητές στο καινούργιο μου σχολείο δεν με υποδέχτηκαν και με τον καλύτερο τρόπο, πράγμα όμως που αγνόησα.

Το γεγονός ότι δεν έχω την αυτονομία μου είναι αυτό που με νευριάζει και πολλές φορές με εξοργίζει περισσότερο από όλα. Από την πρόσβαση στην πολυκατοικία μου μέχρι την κυκλοφορία μου στον δρόμο χρειάζομαι άλλον έναν άνθρωπο, ο οποίος πολλές φορές αδυνατεί να με βοηθήσει, αφού διάφορα σημεία στην πόλη δεν είναι καθόλου προσβάσιμα από άτομα με κινητικές αναπηρίες. Κάτι που με στεναχωρεί ιδιαίτερα είναι ο άμεσος αποκλεισμός μου από διάφορες δραστηριότητες, με σημαντικότερο αυτόν: από το άθλημα που ασχολούμαι ή τουλάχιστον ασχολούμουν, καθώς δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις για άτομα με αναπηρία σαν εμένα ούτε στην ομάδα μου, ούτε και στην ευρύτερη περιοχή.

Αν και δεδομένης της «διαφορετικότητάς» μου, δεν στεναχωριέμαι πλέον για αυτή. Την έχω αποδεχτεί. Στενοχωριέμαι κυρίως για την κατάσταση της πόλης όπου ζω, η οποία είναι εντελώς αφιλόξενη για ένα άτομο σαν εμένα,  κάνοντάς το να στερείται σημαντικά κομμάτια της ζωής του και κατ? επέκταση του εαυτού του.

Από τη Φαίη Θεσσαλονικέως

Είναι πολύ άβολο να πρέπει να είσαι σε αναπηρικό αμαξίδιο για όλη σου τη ζωή υποχρεωτικά, όταν βλέπεις όλους να μπορούν να περπατάνε κανονικά και να έχουν όλες τους τις κινήσεις. Το χειρότερο όμως είναι όταν μετά από πολλή σκέψη αποφασίζεις να βγεις έξω στον κόσμο, εκεί αντικρίζεις πολλές εκφράσεις από τους «φυσιολογικούς», που σε πληγώνουν. Πολλά παιδιά βρίσκουν το πρόβλημα μου ως αφορμή για να εκφράσουν τις κακίες που μάλλον μαθαίνουν από το σπίτι τους! Για μένα, αυτό είναι το χειρότερο! Από την άλλη όμως σκέφτομαι τα άτομα, που δυστυχώς είναι λιγότερα, που θέλουν και προσπαθούν να με βοηθούν. Με όποιον τρόπο μπορούν. Για να νιώθω παντού, όπου κι αν βρίσκομαι, αποδεκτός. Έτσι θα έπρεπε να μεγαλώνουν όλοι, με αγάπη, γνωρίζοντας ότι όλοι είμαστε ίσοι ανεξάρτητα από την εμφάνιση ή την κατάστασή μας

Από την Μαριάννα Γουστέρη

Η ζωή ενός ατόμου με αναπηρία είναι σίγουρα διαφορετική. Και καθόλου εύκολη! Αρκετοί άνθρωποι προσπαθούν να καταλάβουν πώς είναι να ζεις με μια αναπηρία, αλλά κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει πραγματικά την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.

Με λένε Μαριάννα, είμαι 14 χρονών και μπορώ να κινηθώ μόνο με αναπηρικό αμαξίδιο. Δεν περπάτησα ποτέ μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κάνω συνεχώς συνεδρίες με φυσιοθεραπευτές προκειμένου να διατηρώ το σώμα μου σε κάποια ικανοποιητική φυσική κατάσταση. Και φυσικά πολλές ιατρικές εξετάσεις σε τακτά χρονικά διαστήματα και ισορροπημένη διατροφή ώστε να διατηρώ το βάρος μου σταθερό.

Καθημερινά αντιμετωπίζω δυσκολίες, όπως το να πάω στο σχολείο μου, σε κάποιο κατάστημα ή γενικά να κινηθώ στο δρόμο. Η πρόσβαση στο σχολείο μου είναι δύσκολη, καθώς έχει πολλές σκάλες. Υπάρχει μόνο μία ράμπα, η οποία βοηθάει την πρόσβασή μου σε μία αίθουσα του πρώτου ορόφου,  η οποία εδώ και τρία χρόνια «φιλοξενεί» την τάξη μου, καθώς δεν υπάρχουν καθόλου υποδομές για τις υπόλοιπες αίθουσες.

Επιπλέον, η πόλη στην οποία ζω δε διευκολύνει καθόλου την ζωή ενός ανθρώπου με αναπηρίες και δεν ενισχύει την αυτονομία του. Ποτέ δεν μου ήταν εύκολο να κινηθώ από ένα μέρος στο άλλο, να κάνω μια βόλτα όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Οπότεμ όπου και να πάω χρειάζομαι κάποιον να με βοηθάει. Τουλάχιστον, έτσι δεν μένω ποτέ χωρίς παρέα!

Όλο αυτό που αντιμετωπίζω καθημερινά με κουράζει, και πολλές φορές με στενοχωρεί. Έχω κλάψει όταν δεν μπόρεσα να πάω εκδρομές με τους συμμαθητές μου ή για μπάνιο στη θάλασσα. Αλλά δε θέλω να απομονωθώ στο σπίτι μου, εξαιτίας αυτών των δυσκολιών. Μέσα από την συνεχή υποστήριξη των γονιών και των φίλων μου προσπαθώ να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων και κάνω το καλύτερο δυνατό, ώστε να ζω πολλές όμορφες στιγμές μέσα στη μέρα, που με κάνουν να νιώθω χαρά και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω να προσπαθώ.

Θα ήθελα να μπορέσει η πόλη μου να εξελιχθεί και να δημιουργήσει δομές για άτομα με αναπηρία, ώστε να έχουμε κι εμείς το δικαίωμα να ζούμε με αυτονομία και αξιοπρέπεια απολαμβάνοντας καθημερινά τις ανέσεις που οι άλλοι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητες, αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι!

Από την Ιωάννα Ταμπακίδου

Πάνε πέντε χρόνια που έχω καθηλωθεί σε αυτό το καροτσάκι. Πέντε χρόνια κι όμως ακόμα δεν το έχω συνηθίσει, ακόμα δεν έχω καταφέρει να ξεπεράσω τις καθημερινές δυσκολίες. Δεν μπορώ να κινούμαι εύκολα, χρειάζομαι κάποιον να με φροντίζει, ωστόσο δεν δέχομαι βοήθεια από κανέναν. Δεν θέλω να με λυπούνται.

Μετά το ατύχημα έπρεπε να αλλάξω όλη μου την ζωή? δεν ήταν εύκολο πλέον να πάω στην δουλειά μου αλλά ούτε και να κινηθώ με άνεση για τις βασικές μου ανάγκες. Το χειρότερο  ήταν πως έπρεπε να αλλάξω όλη την διαρρύθμιση του σπιτιού μου για να καταφέρνω να κινούμαι με το καροτσάκι. Ούτε αυτό ήταν εύκολο, καθόλου εύκολο. Τα πιο δύσκολα προβλήματα είναι αυτά που αντιμετωπίζω τώρα. Δεν μπορώ εύκολα να εργαστώ. Πλέον ο μόνος τρόπος θα ήταν να βρω μια δουλεία που να μπορώ να την κάνω από το σπίτι αλλά ούτε αυτό είναι εύκολο. Το χειρότερο όμως πρόβλημά μου είναι ότι δεν μπορώ πλέον να βγαίνω έξω με άνεση, δεν μπορώ να ζω την ζωή μου όπως πριν. Αυτή η ιδιαιτερότητα με την αναπηρία μου δεν με κάνει μόνο διαφορετική αλλά είναι και εμπόδιο τόσο σωματικό όσο και ψυχολογικό.

Από την Παναγιώτα Βαρσάμη

Από τότε που είχα ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα και καθηλώθηκα στο αναπηρικό αμαξίδιο, άλλαξε η ζωή μου. Η καθημερινότητά μου έχει γίνει πολύ πιο δύσκολη, μιας και ακόμη και απλές δουλειές του σπιτιού ή απαραίτητες μετακινήσεις μετατρέπονται σε προκλήσεις. Ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η ζωή των αναπήρων δυσκολεύει και από την έλλειψη υποδομών, όπως ράμπες και θέσεις πάρκινγκ. Αλλά ακόμα και όταν αυτά υπάρχουν, δεν γίνονται πάντα σεβαστά από τους συμπολίτες μας.

Όλα αυτά τα έχω συνηθίσει πια, αλλά δεν παύουν να μου προκαλούν απογοήτευση, θλίψη, πικρία και ορισμένες φορές θυμό. Συχνά με πιάνει το παράπονο που η δική μου ζωή και καθημερινότητα απαιτεί τόση μεγάλη προσπάθεια σε σχέση με άλλους ανθρώπους αλλά από την άλλη πεισμώνω και γίνομαι πιο δυνατή. Εξάλλου το γεγονός ότι ζω το θεωρώ ανεκτίμητο!