Από τη Μαρία Δανιηλίδου

Με αφορμή το άρθρο του Γκασμέτ Καπλάνι που βρίσκεται στο έβδομο κείμενο της τέταρτης ενότητας του σχολικού βιβλίου της γλώσσας, οι προβληματισμοί μας είναι αναπόφευκτοι?

Ο αρθρογράφος αναφέρεται στην άνιση μεταχείριση των μεταναστών από τις χώρες της Ευρωπαϊκής  Ένωσης. Οι μετανάστες αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, δηλαδή ως «μέτοικοι» και «είλωτες». Ενώ οι περισσότεροι ζουν χρόνια σε κράτη της Ευρώπης ή έχουν γεννηθεί εκεί, πληρώνουν φόρους και συμβάλλουν στην οικονομική και πολιτιστική ζωή των νέων τους πατρίδων, δεν αντιμετωπίζονται ισότιμα και στην πράξη καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματά  τους. Δεν ψηφίζουν, για παράδειγμα, στις δημοτικές εκλογές, δεν μπορούν να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο, δεν μπορούν να διοριστούν στο δημόσιο, δεν μπορούν να εξασκήσουν όλα τα επαγγέλματα.

Πού είναι λοιπόν οι διακηρύξεις για Ευρώπη του πολιτισμού, της ισότητας των λαών, των δικαιωμάτων, όταν  αντί να αντιμετωπίζονται ισότιμα  γίνεται ακριβώς το αντίθετο; Όταν μερικές  χώρες παίρνουν πίσω δικαιώματα που τους είχαν αναγνωρίσει; Στην Ιταλία για παράδειγμα, τα παιδιά των μεταναστών που γεννιόταν εκεί, παίρνανε την ιταλική υπηκοότητα, αν οι γονείς τους έμεναν νόμιμα στη χώρα επτά χρόνια.

Η Ευρώπη, επομένως, δεν αντιμετωπίζει όπως πρέπει τους μετανάστες. Δεν ανταποκρίνεται στις αρχικές της επιδιώξεις, δεν υλοποιεί τους στόχους της για δημοκρατία και υπεράσπιση ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αν δεν πραγματοποιήσει σύντομα δίκαιες νομοθετικές αλλαγές, οι κοινωνικές εκρήξεις δε θα αποφευχθούν!

Leave a Comment