ΦΙΛΙΑ

Από την Αντιγόνη Γρηγοριάδου

Φιλία! Είναι ένα κομμάτι της ζωής μου για το οποίο θα μπορούσα να μιλάω για μέρες! Θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι απαιτητική σε ό,τι έχει να κάνει με την επιλογή των φίλων μου. Θέλω λίγα πράγματα? κι αυτά τα βρήκα στην Χριστίνα!

Πρόπερσι  το καλοκαίρι ήμουν με την φίλη μου , την Ανατολή, και συναντήσαμε τυχαία κάποιες γνωστές της. Μια φίλη των γνωστών της ήταν και η Χριστίνα. Μας πλησίασε και συστήθηκε μόνο στην Ανατολή! Με εκνεύρισε αφάνταστα αλλά σκέφτηκα δεν θα την ξαναδώ, οπότε τι με νοιάζει; Την πρώτη μου μέρα στο Γυμνάσιο, την στιγμή που έμαθα πως εγώ κι η Ανατολή  θα ΄μαστε σε διαφορετικές τάξεις, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί! Δεν είμαι και πολύ εξωστρεφής άνθρωπος γενικά , οπότε έτρεμα στην ιδέα του να βρίσκομαι σε μία τάξη με αγνώστους . Τότε, ενώ είχα σίγουρο πως το γυμνάσιο θα τελείωνε κι εγώ θα ?μουν μόνη, είδα την Χριστίνα. Στην αρχή μου ?ρθε να φύγω από κοντά της αλλά ευτυχώς δεν το έκανα. Ήμασταν στην ίδια τάξη. Ήμουν μόνη, ήταν μόνη και μονοιάσαμε!

 Η Χριστίνα είναι κοντούλα με καρέ ξανθά μαλλιά και καταπράσινα μάτια. Είναι υπερβολικά λεπτή και έτσι ,όταν φυσάει , της λέω να προσέχει για να μην την πάρει ο αέρας! Είναι ευαίσθητη και κλαίει με το παραμικρό αλλά γι? αυτό υπάρχω εγώ ! Έχω όλη την ευχάριστη διάθεση να ξοδέψω όλη την κάρτα μου για να μιλάμε για ώρες ατελείωτες μέχρι να ξεχάσει ό,τι την απασχολεί. Είναι αστεία με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Έχει μια δόση τρέλας κι αυτό μας ενώνει! Έχουμε πολλά κοινά, στην μουσική, στα έργα που παρακολουθούμε όμως και πολλές διαφορές. Αλλά αν δύο φίλοι είναι ο ένας κλώνος του άλλου, τότε ποιο το ενδιαφέρον; Παίζει πιάνο εφτά χρόνια και έτσι της λέω και μαθαίνει τραγούδια που μου αρέσουν και μου τα παίζει. Μου αρέσει να την πειράζω και να της λέω πως ακόμη και τα εγκεφαλικά της κύτταρα είναι ξανθά, αλλά αυτή γνωρίζει πως δεν το εννοώ? τουλάχιστον έτσι νομίζει! Είναι αρκετά έξυπνη? όσο έξυπνη μπορεί να είναι μια ξανθιά! Γενικά είναι ήρεμος άνθρωπος και είναι αδύνατον να θυμώσεις μαζί της.  

Δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, λέγοντας πως θα ΄μαστε φίλες για πάντα. “Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλα λόγια μην λες”, λέει ο λαός^. κάτι θα ξέρει. Έτσι κι αλλιώς όλοι αναρωτιόμαστε αν έχουμε πραγματικές φιλίες, φιλίες που θα κρατήσουν. Σωστά ; Υποθέτω όμως πως μόνο ο χρόνος μπορεί να δώσει μια απάντηση σ? αυτό το ερώτημα. Το σίγουρο είναι πως δεν θα ξεχάσω ποτέ όλες τις χαζομάρες που έχουμε κάνει μαζί, όλες τις κάρτες που μου έχει τελειώσει και όλες τις φορές που μ’ έχει πάρει τηλέφωνο, γιατί απλά βαριόταν στις δώδεκα το βράδυ! Την αγαπώ και θα την αγαπώ και πραγματικά δεν θέλω αυτό να αλλάξει!