ΥΜΝΟΣ ΣΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ

Από την Αγνή Καλαϊτζή

 

 

Η τραγωδία που συνέβη σε σχολείο στο Κονέκτικατ της Αμερικής με συγκλόνισε, όχι μόνο γιατί 20 αθώες παιδικές ψυχές έχασαν τη ζωή τους, αλλά και γιατί μου υπενθύμισε πως καθημερινά χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν από πόλεμο, πείνα ή αρρώστια. Θέλοντας με κάποιο τρόπο να ξεφορτωθώ την πίεση που πήγαζε από την καρδιά μου, εκτονώθηκα στο χαρτί. Οι παρακάτω στίχοι με βοήθησαν να συγκεντρώσω όλα αυτά που αισθάνομαι και να τα καταλάβω. Ίσως . Ποτέ όμως να τα δεχτώ.

 

 

(Χωρίς τίτλο)

 

Πώς στέγνωσαν οι ουρανοί.

 

πως πνίχτηκαν οι θάλασσες στο αίμα,

πώς κάηκαν οι φωτιές από το θρήνο,

πώς σείστηκε η γη από των κραυγών την τρικυμία;

Ίσως ο ήλιος να μην ανατείλει.

 

Πρόσωπα στα μέτρα της παραδείσου

το χώμα κάλυψε,

πώς πριν από τη γέννα,

από την πέτρινη της γης μήτρα

στον ζοφερό θάνατο τώρα εμφωλεύουν;

 

Κι ο ήλιος δεν ανέτειλε. Κι ο ήλιος δεν ανέτειλε

 

Αγέρα, το ψήγμα της ψυχή

μακριά ταξίδεψε,

στης μάνας, στου πατέρα, στου αδερφού

την τριανταφυλλένια καρδιά, ταξίδεψε,

δυο μάτια, δυο χείλη,

δυο χέρια αλώβητα και παιδικά

ίσως να γονατίσουν τους αγγέλους.

 

Δοξάρι της καρδιάς,

με τους παλμούς της συγχρονίσου

με τους ενδελεχείς σπασμούς της πίκρας

συνόδεψε την χορωδία των σπαραγμών.

 

Και οι άγγελοι γονάτισαν. Και οι άγγελοι γονάτισαν.

 

~A.F.