ΣΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΑΠΟΤΟΜΑ

Aπό την Πέγκυ Μαντοπούλου

 

Διαβάζοντας κάποιος τον τίτλο του άρθρου μου φαντάζομαι πιστεύει πως αναφέρεται στην εφηβεία, στο ότι είμαστε στη φάση όπου αλλάζει το σώμα μας και τέτοια. Εγώ όμως δεν αναφέρομαι σε αυτά τα χαρακτηριστικά.

Όταν λέω πως ??μεγάλωσα απότομα?? εννοώ πως έχασα την αθωότητα και την άγνοια που έχει ένα παιδί, πολύ γρήγορα. Νιώθω μεγάλη! Προβληματίζομαι με τα θέματα που ??πνίγουν?? τη χώρα μου. Ζω χωρίς να ξέρω αν μπορώ να ονειρεύομαι, χωρίς να ξέρω τι θα μου ξημερώσει, αν θα μπορώ να εκφράζω τις ανησυχίες μου, τις σκέψεις και τις απόψεις μου ελεύθερα ή αν θα πρέπει να τις κρατάω για τον εαυτό μου.

Από την μία ζηλεύω τα χρόνια που ήμουν μία σταλιά και έλεγα ??όταν μεγαλώσω θα γίνω αυτό ή θα κάνω εκείνο??. Ζηλεύω το γεγονός ότι ονειρευόμουν, ότι ήμουν σίγουρη για το τι θα κάνω αργότερα. Τώρα όμως απλώς ελπίζω και με νευριάζει αυτό!

Ώρες-ώρες σκέφτομαι τους παππούδες μου οι οποίοι μου έλεγαν ότι ήταν τα πιο αδικημένα παιδιά, επειδή έζησαν τον πόλεμο, ότι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για αυτά που έχουμε και διάφορα τέτοια. Και από την άλλη σκέφτομαι εμένα όπου βλέπω άλλες χώρες με τέλεια εκπαίδευση και ακόμα καλύτερη ιατρική περίθαλψη και λέω από μέσα μου ??εμείς γιατί δεν έχουμε, δεν το δικαιούμαστε;??

Νοσταλγώ τις μέρες τις παιδικής άγνοιας, τότε που το να μου λένε ότι τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε μου φαινόταν κάτι πολύ μακρινό. Τότε που έβλεπα σε φωτογραφίες παιδάκια από την Αιθιοπία με τουμπανισμένη την κοιλιά και ρωτούσα την μητέρα μου ??Μαμά γιατί λένε πως τα παιδάκια στην Αιθιοπία πεινάνε ενώ αυτά είναι χοντρά (έχουν μεγάλη κοιλιά);?? και εκείνη μου απαντούσε ??Δεν έχουν μεγάλη κοιλιά, είναι πρησμένη επειδή δεν έχουν να φάνε??. Μου φαινόταν κάτι τόσο μακρινό, ενώ τώρα δε νομίζω πως είναι.

Πόσο θα ήθελα να ήμουν ξανά ξέγνοιαστη. Ν’ ακούω για πτώχευση, επιμήκυνση, δάνεια, μίζες και να μην ξέρω τι σημαίνουν. Να μην καταλαβαίνω τίποτα.

Περπατώ στον δρόμο και βλέπω μαγαζιά κλειστά, ανθρώπους σκυθρωπούς κι αγανακτισμένους, ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω πορείες, διαμαρτυρίες και πάνω από όλα ΒΙΑ!

Είμαι 14 χρονών και αντί όταν είμαι με την παρέα μου να μιλάω για αγόρια, για μόδα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, καθόμαστε και μιλάμε για πολιτικά, συζητάμε τις ανησυχίες μας για το μέλλον μας. Μήπως όμως και οι μεγάλοι αυτό δεν κάνουν;

Δεν την δικαιούμαστε αυτή την ζωή και όμως αυτή μας επιβάλλουν. Εγώ όμως δεν θα τους κάνω την χάρη. Δεν θα τους αφήσω να με πείσουν ότι ζω σε μια χώρα καταδικασμένη στη φτώχεια. Δεν θα το επιτρέψω στον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν είναι προτιμότερο να ζω σε ένα γυάλινο κόσμο ή όχι. Το μόνο που ξέρω είναι ότι?.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΤΩ ΞΑΝΑ!