Άρτι αφιχθείσες από την Αθήνα, σας μεταφέρουμε τα δρώμενα από την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε σήμερα το μεσημέρι στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης για τη βράβευση των σχολείων που διακρίθηκαν στον 19ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Μαθητικών Εντύπων που διοργάνωσε η εφημερίδα Τα Νέα.

Κατά την απονομή των βραβείων άλλοι πανηγύριζαν, άλλοι καμάρωναν και άλλοι γέμισαν περηφάνια. Αυτό που κυριάρχησε της χαράς όμως, ήταν ο προβληματισμός, καθώς όλες οι ομιλίες των μικρών συντακτών και των εκπαιδευτικών κινήθηκαν στο κλίμα των ημερών και στις δυσκολίες που βιώνουμε (βλέπε οικονομική κρίση). Κατά την παραλαβή των βραβείων μαθητές και εκπαιδευτικοί εξέφρασαν έντονα την αγωνία τους για το μέλλον της χώρας, της εκπαίδευσης και της νέας γενιάς.

Αυτά που ?κρατήσαμε?:

  • Τα λόγια της μαθήτριας του 6ου ΓΕΛ Καβάλας η οποία μας συγκλόνισε όταν είπε ?νιώθουμε ότι χανόμαστε, φοβόμαστε μήπως χαθούμε στην ίδια μας τη χώρα. Θέλουμε να έχουμε μέλλον εδώ, θέλουμε να έχουμε μέλλον στην Ελλάδα μας?, προκαλώντας συγκίνηση και δάκρυα στους παρευρισκομένους! Αναφέρθηκε ακόμη στην καθηγήτρια, η οποία αν και αποτελεί, ?την ψυχή της εφημερίδας μας και την έμπνευσή μας και έπρεπε αυτή να ήταν παρούσα στην εκδήλωση?, δε μπόρεσε να παρεβρεθεί για λόγους οικονομικούς…

{source}
<iframe style=”float: left; margin-right: 30px; margin-left: 20px; width=”400″ height=”250″ src=”http://www.youtube.com/embed/dOIvt3mi-FY” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>
{/source}

 

 

  • Την εξίσου ηχηρή απουσία των μαθητών του σχολείου φυλακών Αυλώνας, οι οποίοι έλαμψαν διά της απουσίας τους. Μας άγγιξε ο μαθητής ο οποίος κατάφερε μέσα από τη φυλακή να περάσει στο Πανεπιστήμιο, οι μαθητές που σε συνεργασία με τη σχολή Καλών Τεχνών διαμόρφωσαν έναν προαύλιο χώρο τέχνης ο οποίος δίνει χρώμα στην γκρίζα καθημερινότητα που βιώνουν, ο μαθητής που πήρε το βραβείο της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας κι ακόμη ο μαθητής ο οποίος μας παρέπεμψε στα λόγια του Βολταίρου ?Όσο περισσότερο διαβάζεις χωρίς να σκέφτεσαι, τόσο γρηγορότερα αρχίζεις να πιστεύεις ότι ξέρεις πάρα πολλά, αλλά όσο περισσότερο σκέφτεσαι διαβάζοντας, τόσο καθαρότερα βλέπεις, πως ξέρεις πολύ λίγα? τονίζοντας τη σπουδαιότητα της μάθησης υπό όποιες συνθήκες.

 Το εξώφυλλο της εφημερίδας με εικόνες από τον προαύλιο χώρο τέχνης των φυλακών

  • Τους εκπαιδευτικούς διαφόρων σχολείων οι οποίοι βρέθηκαν να παραλαμβάνουν βραβεία χωρίς τους μαθητές τους εκφράζοντας τη θλίψη τους για το ότι οι οικονομικές συνθήκες δεν επέτρεψαν στους μαθητές που δημιουργούν τις εφημερίδες να είναι εκεί.
  • Το σχολείο που βραβεύτηκε χωρίς πια να υπάρχει (λόγω συγχωνεύσεων)!
  • Τη νεαρή δασκάλα η οποία, αν και ήρθε για τη βράβευση της εφημερίδας του σχολείου όπου εργάζεται, είδε να βραβεύεται και η εφημερίδα του λυκείου στην οποία έγραφε και η ίδια ως μαθήτρια, να συγκινείται εκφράζοντας το πόσο ?γράφει? στην ψυχή ενός μικρού συντάκτη η συμμετοχή του σε ένα σχολικό έντυπο.
  • Το μαθητή ο οποίος διαμαρτυρήθηκε έντονα για το ότι ?άλλοι φτιάχνουν τα εκπαιδευτικά συστήματα και άλλοι τα βιώνουν?.
  • Το Γιώργο Νταλάρα να ?απολογείται? αναφεροντας ?φταίμε εμείς που αγγίξαμε το όνειρο, που αποδείχτηκε ότι ήταν φούσκα … που έσπασε και μαγάρισε την κοινωνία? και να δίνει τη σκυτάλη της ευθύνης στους νέους μαθητές, εναποθέτοντας σ’ αυτούς τις ελπίδες του για καλύτερο μέλλον.
  • Την διασκεδαστική ?κόντρα? ανάμεσα στους οπαδούς του έντυπου και στους οπαδούς του ηλεκτρονικού τύπου! Το να βλέπεις να εκδίδονται από μαθητές έντυπες εφημερίδες στην εποχή του διαδικτύου ?είναι σα να βλέπεις στη λεωφόρο να ξεπροβάλλει ανάμεσα στα εκατοντάδες αυτοκίνητα, ένα ωραίο άσπρο άλογο? είπε ο Δ. Σαββόπουλος.

 

 

Φεύγοντας από την εκδήλωση με το βραβείο της καλύτερης ηλεκτρονικής εφημερίδας και ένα χρήσιμο δωράκι για τη συντακτική ομάδα, μπορεί να ξεχάσαμε ποιος και τι βραβείο απέσπασε, αλλά σίγουρα θα θυμομαστε όλα όσα ειπώθηκαν.


Άλλα ρεπορτάζ για την εκδήλωση:

Η Χρύσα Ζήσαρου παραλαμβάνει το βραβείο της εφημερίδας μας
 
Η εκδήλωση μέσα απο τα μάτια της Χρύσας που παρέλαβε το βραβείο εκ μέρους της συντακτικής ομάδας της ΚΑΤΑ…ΤΕΙΧΗ

?Φτάσαμε νωρίς στο ίδρυμα Κακογιάννη, αλλά η αίθουσα ήταν ήδη γεμάτη. Λεπτό προς λεπτό όλο και περισσότερος κόσμος ερχόταν. Μετά από μισή ώρα αναμονής, αλλά και γνωριμίας και συζήτησης με τα άλλα σχολεία, η εκδήλωση άρχισε. Με ανυπομονησία περίμενα τη στιγμή που θα απονεμηθεί το βραβείο καλύτερης ηλεκτρονικής εφημερίδας στο σχολείο μας. Ήμουν γεμάτη άγχος και αγωνία, γιατί θα έπρεπε να μιλήσω μπροστά σε πάρα πολύ κόσμο. Το ένα μετά το άλλο τα σχολεία έπαιρναν τα βραβεία τους, χαρούμενοι όλοι για αυτό που κατάφεραν να πετύχουν. Παιδιά από όλες τις γωνιές της Ελλάδας που συγκεντρώθηκαν εδώ για μια επιβράβευση των κόπων και της προσπάθειας τους. Και τότε ήταν που άκουσα το όνομα του σχολείου μας. Κατευθύνθηκα προς τη σκηνή. Εκείνη τη στιγμή θα ήθελα όλα τα παιδιά της συντακτικής ομάδας να ήταν εκεί για να ζήσουμε αυτή τη στιγμή μαζί! Η σκέψη αυτή έδιωξε το άγχος μου και όλα πήγαν μια χαρά. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο καθένας προσπαθεί με το δικό του τρόπο να βάλει ένα μικρό λιθαράκι στην ανάπτυξη της τέχνης και του πολιτισμού, κάτι που ίσως αποτελεί και τη μόνη λύση για τη διέξοδο της Ελλάδας από την κρίση.?

Leave a Comment