“ΟΛΗ Η ΓΗ ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ” – ΑΝΝΑ ΣΕΛΙΔΟΥ

Την Παρασκευή 19 Μαΐου, είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε στο σχολείο μας την κυρία Άννα Σελίδου, συγγραφέα του βιβλίου «Πώς τον λένε το Θεό σας». Μας συντρόφευσε σε ένα ταξίδι αλληλεγγύης που κάναμε μέσα από την εκδήλωση «Όλη η γη μια πατρίδα».

Προηγήθηκε ένα βιντεάκι με θέμα τους πρόσφυγες αλλά και την αλληλεγγύη προς αυτούς, τόσο στην Ειδομένη όσο και στο σχολείο μας. Κατόπιν υποδέχτηκε την κ. Άννα Σελίδου με εγκαρδιότητα ο καθηγητής μας κ. Γιάννης Λαθήρας, με τον οποίο ήταν συμμαθητές στο δημοτικό σχολείο. Ακολούθησε σύντομη παρουσίαση του βιβλίου της και δραματοποίηση του τελευταίου κεφαλαίου του  από μαθητές. Καταλήξαμε σε συζήτηση με την ίδια. Οι μαθητές/τριες της σχολικής μας εφημερίδας είχαν πολλά να ρωτήσουν. Μας εντυπωσίασε πάντως η ευθύτητα, η αμεσότητα και η ευαισθησία  της.

Ιδιαίτερη ήταν η χαρά μας που στην εκδήλωση βρέθηκαν δύο κορίτσια από την τάξη υποδοχής προσφύγων που λειτουργεί στο σχολείο μας. Ο καθηγητής που τα συνόδευε μας μίλησε για την τάξη ΔΥΕΠ. Θεώρησε πως τα παιδιά θα μάθαιναν ευκολότερα και γρηγορότερα, αν παρακολουθούσαν το πρωινό πρόγραμμα με τους υπόλοιπους μαθητές. Επίσης το λόγο πήρε η Όλα και ευχαρίστησε εμάς, τη συγγραφέα και όλους όσους ασχολούνται και ενδιαφέρονται για τα προβλήματα των προσφύγων. Θα λυπηθεί πολύ όταν θα φύγει από την Ελλάδα, όπως μας είπε, γιατί εδώ συνάντησε πολύ καλούς και φιλικούς ανθρώπους. Μάλιστα αν κάποιοι έχουν διαφορετική στάση δεν πρέπει να την παρεξηγούμε, μιας και δεν ξέρουν τις συνήθειες και την κουλτούρα τους. Σε ευχαριστούμε Όλα για τα καλά σου λόγια.

Μερικές κουβέντες που καταγράψαμε καθώς μας μιλούσε η κυρία Άννα Σελίδου:

Θεώρησε πολύ σημαντικό που βρέθηκε σε γυμνάσιο γιατί τα παιδιά αυτής της ηλικίας, όπως μας είπε, τώρα διαμορφώνουν τις απόψεις και τον χαρακτήρα τους, ακούνε με τεντωμένα μάτια!

«Θα σας πω τις δικές μου εμπειρίες από τη δική μου ζωή γιατί και το βιβλίο είναι βγαλμένο από τις εμπειρίες της ζωής μου. Όταν ήμουν μικρή έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου: να γίνω γιατρός και να πάω στην Αφρική, που τότε ειδικά, αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα: φτώχεια, πολέμους, επιδημίες. Μια από τις πιο πλούσιες ηπείρους έβλεπε τα παιδιά της να πεθαίνουν σαν μύγες. Αποτέλεσμα της απληστίας των μεγάλων δυνάμεων». Πρότυπο της ο Αλβέρτος Σβάιτσερ. Πήγε στην Αφρική το 2014 αλλά ταυτόχρονα  διαπίστωσε ότι και στη δική μας χώρα υπήρχαν πολλά προβλήματα. Άνεργοι, άστεγοι, άνθρωποι που έψαχναν φαγητό στα σκουπίδια. «Ήδη την Αφρική την ένιωθα στη δική μου πατρίδα».

«Κάποτε όταν άκουσα ότι οι πόλεμοι τον 21^ο  αιώνα θα γίνουν για θρησκευτικούς λόγους, γέλασα. Όταν όμως διαπίστωσα ότι και άνθρωποι που τους θεωρούμε μορφωμένους, ξεχωρίζουν τους ανθρώπους από το θρήσκευμά τους? Κατάλαβα πως αν κάποιος θέλει να δημιουργήσει διαχωριστικές γραμμές με αφορμή ένα πρόσχημα, το θεό για παράδειγμα, μπορεί να το κάνει. Αναρωτήθηκα πώς θα ένιωθα αν βρισκόμουν σε μια χώρα με άλλο θρήσκευμα. Θα κινδυνεύει η ζωή μου αν πω κάτι άλλο απ΄αυτό που πιστεύουν; Αν με ρωτήσουν: πώς τον λένε το θεό σου, θα πρέπει να προσέξω τι θα πω; Έτσι μου μπήκε στο μυαλό αυτός ο τίτλος, από τότε. Και δυστυχώς σύντομα βρήκα την ευκαιρία. Εκείνη την εποχή, το 2015, έβλεπα εικόνες στην τηλεόραση. Η θάλασσα να ξεβράζει πτώματα ανθρώπων και μικρών παιδιών. Σκεφτόμουν ότι θα ήταν τραγικό τα μικρά παιδιά να μεγαλώσουν με το φόβο τέτοιου θανάτου. Και ακόμα περισσότερο σοκαρίστηκα όταν είδα ότι ακόμα χειρότερη ήταν η συνήθεια και η αποδοχή. Δυστυχώς μας δημιουργείται εθισμός στο να βλέπουμε. Μαθαίνεις σε κάθε είδους survivor, ότι ο ανταγωνισμός είναι κάτι φυσικό! Το να βλέπεις μωρά παιδιά σκοτωμένα από τον πόλεμο είναι πολύ φυσικό! Πόσο δύσκολο είναι για την ανθρωπότητα να συνηθίζει αυτήν την εικόνα!  Με τους γιατρούς του κόσμου βρέθηκα στη Ειδομένη, όταν είχε αρχίσει το μεγάλο κύμα της προσφυγιάς. Το βιβλίο το έγραψα μετά από μια μέρα στην Ειδομένη γιατί δεν μπορούσα να διαχειριστώ αυτό που έζησα εκεί». Βοήθησε τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους και δεν έκανε τίποτα παραπάνω από όσα όφειλε να κάνει, όπως μας είπε. «Είναι το χρέος μας στο συνάνθρωπό μας. Δυστυχώς πολλοί εφησυχάζουν τη συνείδησή τους προσφέροντας κάτι. Ρούχα, παπούτσια?». Χρησιμοποίησε ως παράδειγμα την Αντιγόνη: «Δε γεννήθηκα για να μισώ αλλά για να αγαπώ», «συνφιλείν», όπως είπε χαρακτηριστικά. Αυτό το συν είναι το μυστικό της ύπαρξής μας. Όλοι είμαστε από μια πατρίδα, μια πατρίδα που είναι σαν μια μπάλα. Έτσι είναι κι η ζωή μας, σαν μια μπάλα που κυλάει!

Μας αφηγήθηκε πώς συνάντησε τον Αμντού Ραχμάν και από τότε θα τον έχει στην καρδιά της. Ένα κατάξανθο πεντάχρονο αγόρι, ένας μικρός πρίγκιπας. Όταν αποχαιρετίστηκαν, μετά από πολλές κουβέντες με τον πατέρα του μικρού, μας εξομολογήθηκε συγκινημένη πως θα θυμάται για πάντα αυτό που της είπε και θα ήθελε όταν πεθάνει να το γράψουν στον τάφο της: “you are a good woman, anna”. Τον δικό της Αμντού Ραχμάν μας είπε πως έψαχνε όταν είδε εικόνες στην τηλεόραση από ταλαιπωρημένους πρόσφυγες στη Γερμανία.

«Με αφορμή τη δική μου μανούλα στο βιβλίο αναφέρομαι και ξανααναφέρομαι στις μαμάδες. Οι μαμάδες σας, οι μαμάδες μας, η μαμά του Τιμούρ, η μαμά του Αμντού Ραχμάν, η μαμά του Αχμέτ είναι οι μαμάδες όλου του κόσμου. Έβαλα λοιπόν στο βιβλίο και τη δική μου μαμά».

Προσπάθησε να μην προσβάλλει κανέναν. Ούτε ήθη, ούτε έθιμα, ούτε πατρίδες, ούτε κανέναν. Επειδή οι μουσουλμάνοι έχουν ανεικονικό θεό, στη μετάφραση στα αραβικά, παραλείφθηκε το κομμάτι που τα παιδιά περιγράφουν το Θεό ως παππού με άσπρα γένια κι άσπρα μαλλιά. Από σεβασμό στο θεό τους. Γιατί αγαπώ, όπως μας είπε, σημαίνει σέβομαι.

Ήθελε το βιβλίο της να μην προκαλεί δάκρυα απαισιοδοξίας. Για αυτό αν και μέσα τα σκίτσα είναι ασπρόμαυρα η εικόνα στο εξώφυλλο είναι χρωματιστή, η θάλασσα είναι γαλάζια κι ο ήλιος λάμπει, τα παιδιά κοιτούν το μέλλον με χρώματα!

Αναφέρθηκε στη σημασία της λέξης πατρίδα. «Τι είναι πατρίδα; Πατρίδα είναι οι ρίζες μας».

Πολύ μεγάλη τιμή για το σχολείο μας θεώρησε ότι είναι από τα πρώτα που δέχτηκε προσφυγόπουλα. Γιατί τα παιδιά όλου του κόσμου έχουν δικαίωμα στη μόρφωση και εμείς υποχρέωση να την προσφέρουμε.

Ακολουθεί απόσπασμα από τη συζήτηση/συνέντευξη. Η Άννα Σελίδου απαντά σε ερωτήσεις των μαθητών του σχολείου μας

Συναντήσατε παιδιά που αν και ήταν από διαφορετικές χώρες και μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες μπορούσαν να συνεννοηθούν;

Στην Ειδομένη τα πράγματα ήταν περίεργα. Υπήρχε μια μεγάλη σκηνή, σαν παιδική χαρά, που είχαν στήσει οι γιατροί χωρίς σύνορα και ο ερυθρός σταυρός. Τα παιδιά ήταν όλα από τη Συρία κι επομένως μιλούσαν την ίδια γλώσσα, δεν υπήρχε δυσκολία συνεννόησης. Η μεγάλη τους αγωνία ήταν πότε θα φύγουν, πού θα πάνε. Κάθε μέρα στην Ειδομένη ήταν διαφορετική. Στην αρχή έφευγαν, μετά όμως άρχισαν να υπάρχουν χωρίς να ξέρουν πότε θα φύγουν. Τα παιδιά έπαιζαν αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι να περάσεις τη θάλασσα και μετά να είσαι σ? ένα αντίσκηνο και να έχει ήδη αρχίσει το κρύο.

Ποια είναι η στάση της Ελλάδας προς τους πρόσφυγες και ποια της Ευρώπης;

Το θέμα είναι πολιτικό, αν μου επιτρέπετε. Όταν ήμουν εγώ φοιτήτρια ονειρευόμουν την Ευρώπη των λαών κι όχι των πολυεθνικών. Διαψεύστηκα. Είναι των πολυεθνικών. Θέλω όμως πάντα να πιστεύω ότι όλη η γη είναι των λαών. Δεν μ? αρέσει αυτή η στάση. Στηρίχτηκε το έργο της πολιτείας στις ΜΚΟ, παίρνουν χρήματα, στα νησιά δεν τις θέλουν πια, γιατί γίνεται ?ο χαμός?. Ήμουν πολλά χρόνια στους γιατρούς του κόσμου. Τους σέβομαι. Τώρα έχω αποτραβηχτεί. Θα ήθελα αυτό που κάνουμε να είναι από καρδιάς. Δεν είναι καθόλου καλό που η πολιτεία δεν βοηθήθηκε να αντιμετωπίσει το θέμα των προσφύγων όπως θα έπρεπε. Δεν είναι δουλειά των ΜΚΟ η αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος.

Μας είπατε ότι έχετε συναντήσει οργανωμένες ομάδες της Χρυσής Αυγής;

Ναι, συνάντησα δυστυχώς οργανωμένες ομάδες της Χρυσής Αυγής, σε Λύκεια. Ακούστε και εμάς και κρίνετε μόνοι σας. Αλλά ακούστε και συζητήστε το με τους γονείς σας, με τους καθηγητές σας, με τους φίλους σας.

Φιλανθρωπία και ανθρωπισμός είναι το ίδιο πράγμα;

Άλλο πράγμα είναι η φιλανθρωπία και άλλο ο ανθρωπισμός. Με το να βοηθούμε μια μέρα και δυο δεν κάνουμε τίποτα. Εφησυχάζουμε τη συνείδησή μας. Ανθρωπισμός είναι να αγωνιστούμε να γίνει καλύτερη η ζωή. Και η δική μας και των άλλων ανθρώπων. Ο καθένας μέσα από τον δικό του δρόμο. Όταν ήμουν στην ηλικία σας πίστευα πως ο κόσμος θα αλλάξει μόνο μέσα από μια επανάσταση. Σήμερα το πιστεύω, αλλά θεωρώ πως πρόκειται για μια πολύ πιο εσωτερική επανάσταση. Το ότι σε αυτήν την ηλικία έγραψα αυτό το βιβλίο είναι ο δικός μου δρόμος.

Έχετε φιλοξενήσει ποτέ πρόσφυγες;

Όχι, αν και θα το ήθελα. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που το κάνουν, μάλιστα με πολλή αγάπη.

Πώς αποφασίσατε να εκδώσετε το βιβλίο σας;

Με πίεσαν η αδερφή μου και μια φίλη! Μου έλεγαν πως έχω υποχρέωση να το κάνω, να μην το κλείσω. Και καλά έκανα τελικά. Μου δίνεται έτσι η δυνατότητα να επισκέπτομαι σχολεία και να μιλώ με τους μαθητές.

Αν συναντούσατε σήμερα τον Αμπντού Ραχμάν πώς θα νιώθατε;

Νομίζω πως τον συναντώ κάθε μέρα. Αυτός δεν θα με θυμάται και είναι πολύ φυσιολογικό γιατί ήταν πολύ μικρός. Εγώ όμως θα τον έχω στην καρδιά μου.

Δεχτήκατε κριτική για το βιβλίο; Είπε κάποιος πως δεν του άρεσε;

Η αλήθεια είναι πως κανένας δεν μου είπε κάτι αρνητικό. Τουλάχιστον μπροστά μου. Μπορεί να είναι και κακό αυτό.

Θα αλλάζατε κάτι στο βιβλίο σας σήμερα;

Όχι, δεν θα άλλαζα τίποτα. Μάλιστα ήδη αφαίρεσα κιόλας. Ήθελα να είναι λίγο και να αφήνει αυτόν που το διαβάζει να νιώθει. Ήμουν μάλιστα πολύ προσεκτική όσον αφορά στις διαφορετικότητες.

Ποια είναι η γνώμη σας για το φασισμό;

Ο φασισμός και ο ναζισμός είναι το ίδιο σαν ιδεολογίες. Με το ναζισμό εξευτελίστηκε η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Δυστυχώς ο πόλεμος δεν τελείωσε. Το αυγό του φιδιού επωάζεται και τρέφεται και σήμερα.

 

Οι μαθητές μας έγραψαν τις εντυπώσεις τους από την συνάντηση με την Άννα Σελίδου

Άννα Οικονομοπούλου

Στις 19 Μαΐου είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την οδοντίατρο/συγγραφέα Άννα Σελίδου, με αφορμή την ανάγνωση μέσα στην τάξη του βιβλίου της «Πώς τον λένε το Θεό σας». Το βιβλίο αναφέρεται σε τρία παιδιά, που για διαφορετικούς λόγους το καθένα, βρέθηκαν σε ένα ελληνικό νησί και κατάφεραν να επικοινωνήσουν χωρίς να μιλούν την ίδια γλώσσα. Η Άννα, που την φωνάζουν Ανούσκα, είναι οικονομική μετανάστης από τη Θεσσαλονίκη και ζει τώρα με την οικογένειά της σε ένα ελληνικό νησί. Ο Τιμούρ ή αλλιώς Θωμάς ζει στο ίδιο νησί με την Άννα. Ήρθε από την Γεωργία στην Ελλάδα, γιατί οι γονείς του πέθαναν και την φροντίδα του αναλαμβάνει ο θείος του Μιχαήλ. Ο Αμντού Ραχνάν τέλος, είναι πρόσφυγας και έρχεται από τη Συρία. Το πιο παράξενο όμως είναι πως οι ήρωες αυτού του βιβλίου ζωντανεύουν βγαλμένοι από την πραγματική ζωή. Η Αννούσκα είναι η ίδια η συγγραφέας, ο Τιμούρ είναι ένας φίλος της , που είχε το παράπονο γιατί όλοι το φώναζαν για ευκολία Θωμά. Ο Αμπντού Ραχμάν είναι ένα προσφυγόπουλο, που γνώρισε η συγγραφέας στην Ειδομένη. Ακόμα και η ηλικιωμένη γυναίκα που προσφέρεται να βοηθήσει τους πρόσφυγες, στο τέλος του βιβλίου, είναι η μητέρα της συγγραφέως. Το βιβλίο αυτό είναι πολύ επίκαιρο, αφού ασχολείται με το θέμα των προσφύγων και των μεταναστών, που τα τελευταία χρόνια έρχονται καθημερινά στη χώρα μας. Αντιμετωπίζουν πολλές από τις δυσκολίες, που περιγράφονται στο βιβλίο.

Βηθλεέμ Τσακικρίδου

Με άγγιξε η κ. Σελίδου πολύ με τις αφηγήσεις της, γιατί μπόρεσα να δω μια απλή γυναίκα σαν αυτήν να νοιάζεται για άτομα που δεν γνώριζε καν. Όταν μας διηγήθηκε το περιστατικό που πρόσφερε βοήθεια σε μια γυναίκα που λιποθύμησε και εκείνη την ευγνωμονούσε πέφτοντας στα γόνατα και φιλώντας της τα πόδια, μας είπε ότι έκανε απλά τη δουλειά της! Πόσες δύσκολες στιγμές πέρασε εκείνη η γυναίκα για να την ευγνωμονεί με αυτόν τον τρόπο! Και πόσες τέτοιες εμπειρίες είχε η κ. Σελίδου! Με εντυπωσίασε επίσης το τραγούδι που έγραψε ο γιος της «ένας καινούριος φίλος», το οποίο μιλούσε για το πώς ένας πρόσφυγας που γνώρισε έφυγε από τη χώρα του και άφησε πίσω την αγαπημένη του. Αναρωτιόταν αν θα την ξανάβλεπε.

Νικολέτα Πετράκη

Η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο σχολείο μας με καλεσμένη την Άννα Σελίδου ήταν μια διαφορετική εκδήλωσε και μας πλημμύρισε έντονα συναισθήματα. Το βιβλίο της «Πώς τον λένε τον Θεό σας» είναι πολύ επίκαιρο και γι αυτό κέντρισε το ενδιαφέρον των μαθητών. Αρκετές φορές στη διάρκεια της εκδήλωσης συγκινήθηκα από τις προσωπικές εμπειρίες και ιστορίες που μας αφηγήθηκε η κ. Άννα Σελίδου με τόσο αυθορμητισμό. Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν η χαρά και η ενέργειά της να βοηθήσει τους ανθρώπους και το ενδιαφέρον της για τον συνάνθρωπο. Θαυμάζω το κουράγιο της. Είναι ένα καλό πρότυπο για μικρά και μεγάλα παιδιά, γιατί με τη δράση της και το έργο της απέδειξε πως όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε για να απαλύνουμε τον ανθρώπινο πόνο και κυρίως για να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο.

Βαγγέλης Πασσαλής

 

 

Η Άννα Σελίδου, ένας άνθρωπος με μεγάλη ευαισθησία προς τους συνανθρώπους μας, έχει βοηθήσει εκατοντάδες άτομα να ξαναβρούν τη ζωή τους. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν όταν μας μίλησε για τον μικρό Αμπντού Ραχμάν, έναν από τους ήρωες του βιβλίου της, που είναι πρόσωπο υπαρκτό και τον συνάντησε στην Ειδομένη. Όταν μας μίλησε γι αυτό το παιδί χρησιμοποίησε την έκφραση «ο δικός μου Αμπντού Ραχμάν» και τότε σκέφτηκα πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να αγαπήσει, να συμπονέσει, να αισθανθεί τον συνάνθρωπο!

 

 

Σταύρος Μαυρόπουλος

Με συγκίνησε που την συγκίνησε το μικρό προσφυγόπουλο, ο Αμπντού Ραχμάν. Ήταν τόσο περιγραφική όταν μας μίλησε για την εμπειρία της με τον μικρό, που ένιωσα με έναν τρόπο σαν να ήμουν  εκεί στην Ειδομένη κι εγώ μαζί τους, με τα υπόλοιπα παιδιά και τους εθελοντές.

Παναγιώτης Μαυρόπουλος

Συγκινήθηκε όταν μας μίλησε για την εμπειρία της με τον μικρό Αμπντού Ραχμάν, πράγμα που δείχνει πως τον σκέφτεται και τον έχει στην ψυχή της. Αυτό που μάθαμε είναι πως όποιος αγαπάει και ενδιαφέρεται για τον συνάνθρωπο μπορεί να προσφέρει πολλά.

Γιάννης Μιχαλόπουλος

Με εξέπληξε πόσο ανοιχτόμυαλος και cool άνθρωπος είναι! Σε ό,τι τη ρωτούσαμε απαντούσε με ειλικρίνεια και αμεσότητα, χωρίς κόμπλεξ και κολλήματα. Όταν τη ρώτησα αν είχε συναντήσει στα σχολεία μαθητές ή καθηγητές με φασιστική ιδεολογία, δε δίστασε να απαντήσει: «Ναι, έχω σοκαριστεί που συνάντησα σε σχολεία οργανωμένες ομάδες της Χρυσής Αυγής από εφήβους». Μου έκανε τόση εντύπωση που το σκεφτόμουν όλη τη μέρα, ήταν αδύνατο να το βγάλω από το μυαλό μου. Είμαι πολύ χαρούμενος  γιατί γνώρισα από κοντά έναν άνθρωπο που πρόσφερε τόσα πολλά στους συνανθρώπους μας.

Σοφία Μπαντγιώργη

Μέσα από τη συζήτηση συνειδητοποίησα πως η κ. Σελίδου είναι ένα άτομο που νοιάζεται για τον συνάνθρωπο και προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο με τον δικό της τρόπο. Θέλοντας να μας μιλήσει για το φασισμό αλλά και τη ρατσιστική συμπεριφορά που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες αναφέρθηκε σε μια εμπειρία που της μετέφερε ένα πολύ κοντινό της πρόσωπο: Μέλη της Χρυσής Αυγής στη Λέρο βρήκαν έναν 18χρονο πρόσφυγα που μόλις είχε βγει από τον καταυλισμό και τον χτύπησαν τόσο ώστε κατέληξε στο νοσοκομείο. Εκεί απογοητευμένος που ,ενώ είχε φύγει από τη χώρα του για να γλυτώσει, και χωρίς να φταίει σε τίποτα είχε υποστεί τόση βία, κατέφυγε σε απόπειρα αυτοκτονίας. Μάλιστα τον σώσαν την τελευταία στιγμή. Μέσα από τις εμπειρίες και την αφήγησή της καταλάβαμε πόσο δύσκολη είναι η ζωή των προσφύγων και πόσο άσχημη η συμπεριφορά μερικών από μας.

Δήμος Σαραγλής

Μας μίλησε για τον εθελοντισμό και τον ανθρωπισμό. Μάλιστα η κ. Σελίδου μας είπε πως διαφωνεί με τον εθελοντισμό επί χρήμασι, όπως αυτός προσφέρεται από πολλές ΜΚΟ σήμερα.

Αναστασία Φιρτινίδου

Μια συγγραφέας, συνταξιούχος οδοντίατρος, που λέει τα πράγματα «έξω από τα δόντια». Συμμετείχε σε εθελοντικές οργανώσεις και η κουβέντα μας με αφορμή το βιβλίο της απλώθηκε παντού. Χάθηκα μέσα στις εμπειρίες και τις αφηγήσεις της, σαν να τα είχα ζήσει κι εγώ μαζί της? Μετά το τέλος της εκδήλωσης την πλησίασα και μιλήσαμε από κοντά. Η όμορφη και στοργική κουβέντα μας με έκανε να νιώσω σπουδαία!

Χριστίνα Ντούγκα

 Ήταν μεγάλη τιμή και χαρά μας που γνωρίσαμε την κ. Άννα Σελίδου και μιλήσαμε μαζί της. Τα συναισθήματα που μας προκάλεσε μέσα από τις αφηγήσεις και τις εμπειρίες της είναι απερίγραπτα. Τα λόγια της κατάφεραν να συγκινήσουν όχι μόνο εμένα αλλά και παιδιά που έδειχναν «αναίσθητα» μέχρι τότε. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το τραγούδι που έγραψε ο γιος της για την κοπέλα που είχε αφήσει πίσω ένας πρόσφυγας. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας κρατούσα τα δάκρυά μου γερά, όταν όμως φτάσαμε στο σημείο του τραγουδιού,δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Αφέθηκα και τα δάκρυα κύλησαν αυθόρμητα χωρίς να το καταλάβω. Δεν με ένοιαζε όμως. Με έκανε να νιώσω συναισθήματα που δεν μπορώ να περιγράψω. Ένιωσα την καρδιά μου να σκιρτάει. Θα είμαι για πάντα ευγνώμων στην κυρία Σελίδου γι αυτά που με έκανε να νιώσω.

Από την Αναστασία Δελτσίδου, Βογιατζή Ναούμ, Αγγελική Δελιγκά, Χρύσα Κουκουτζέλα, Νικήτα Καραδάκη Αγκαθίδη, Ασημένια Βλάχου

Με ένα μοναδικό αφηγηματικό τρόπο, την αφήγηση μικρού παιδιού, η Άννα Σελίδου κατάφερε να μας πει ότι οι άνθρωποι μπορούν να ξεπερνούν κάθε εμπόδιο και, εφόσον υπάρχει θέληση, να επικοινωνούν, όπως έκαναν τα παιδιά στο βιβλίο παρά τη διαφορά γλώσσας, θρησκείας και εθνικότητας. Ο Θεός μπορεί να είναι για όλους ίδιος και αν ακόμη έχει διαφορετικά ονόματα. Και θα φερθεί σε όλους ίδια, χωρίς καμιά διάκριση. 

Η εικόνα της συνάντησής της με τον Αμπντού Ραχμάν θα μου μείνει αξέχαστη. Το έκανα και εικόνα στο μυαλό μου. Μου φάνηκε απίστευτο πως ,αν και κατά πάσα πιθανότητα εκείνος ούτε καν θα την θυμάται όπως μας είπε, εκείνη θα τον έχει πάντα στην καρδιά της. Αν όλοι κουβαλούσαμε μέσα μας μια αθώα, παιδική ψυχή ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Μάθαμε πως το να προσφέρεις σ? έναν άνθρωπο κάτι που έχει ανάγκη, όπως ένα πιάτο ζεστό φαγητό ή μια κουβέρτα προκειμένου να ξαναβρεί το χαμόγελό του, σου προσφέρει τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση που θα μπορούσε κάποιος να πάρει.

Κρεμόμασταν από τα χείλη της και περιμέναμε να ακούσουμε την επόμενη, γεμάτη μεταφορές αλήθεια της. Αναφέρθηκε στο λάθος των ανθρώπων να κυνηγούν την εξουσία και το χρήμα. «Κάντε ένα σημάδι, μας είπε, σε μια μπάλα στρόγγυλη όπως η γη. Το σημάδι αυτό που βρίσκεται στην κορυφή είστε εσείς. Αφήστε την μπάλα να κυλήσει όπως η σφαιρική γη μας. Αν ψάξετε ξανά θα δυσκολευτείτε να βρείτε τον εαυτό σας, το σημάδι σας. Και αν το βρείτε μπορεί να είναι στο κάτω μέρος της μπάλας και να καλύπτεται από τα σημάδια άλλων ανθρώπων».

Ένας άνθρωπος ξεχωριστός, μοναδικός, ενδιαφέρων! Ένα από τα πιο ξεχωριστά άτομα που γνωρίσαμε! Μας έδειξε τι σημαίνει ευαισθησία και ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Οι εμπειρίες της από την Κένυα και την Ειδομένη μας δίδαξαν την αληθινή ανθρωπιά. Είδαμε με άλλο μάτι τους πρόσφυγες. Μέσα από τη ματιά μιας περήφανης και ευαίσθητης εθελόντριας.

 ΥΓ: Ευχαριστούμε θερμά την Άννα Σελίδου για την πολύ ζεστή παρουσία της στο σχολείο, τον Θόδωρο Καραγιαννίδη, υπεύθυνο ΔΥΕΠ στο σχολείο μας, το Μάνο Ταξιλταρίδη για την βιντεοκάλυψη της εκδήλωσης.

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε την σύντομη παρουσία του βιβλίου “Πώς τον λένε το Θεό σας”

 Εδώ μπορείτε  να παρακολουθήσετε το μεγαλύτερο μέρος της εκδήλωσης