FREEDOM WRITERS

Από τον Μάριο Τσιούρβα, Οδυσσέα Φωτιάδη, Πέτρο Τασουλίδη, Μιχάλη Χίζαρη, Αλέξανδρο Βιζβίζη, Δημήτρη Τσομπανάκη, Κων/ος Φραγκής, Γιάννης Φραγκής

Η ταινία αναφέρεται σε παιδιά που ζούσαν σε κάποια υποβαθμισμένη περιοχή και σχεδόν όλα ήταν από διαφορετική εθνότητα. Ήταν μπλεγμένα σε συμμορίες, σε ναρκωτικά και γενικά ζούσαν τη βία στην καθημερινότητά τους. Οι βαθμοί τους αντίστοιχα ήταν χάλια. Καθώς περνά ο καιρός η καινούρια καθηγήτρια καταφέρνει να προκαλέσει το ενδιαφέρον τους και μέσα από τη γνώση που αποκτούν, μαθαίνουν να αλλάζουν και τις ζωές τους. Για παράδειγμα, ένα κορίτσι που θα ψευδομαρτυρούσε για να υπερασπίσει έναν δικό της, τελικά στο δικαστήριο λέει την αλήθεια. Κάνει δηλαδή το σωστό, αν και το κόστος είναι μεγάλο. Αυτό δείχνει πόσο μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα.

Απίστευτο μου φάνηκε κι εντυπωσιακό πώς η αγάπη της καθηγήτριας και το ενδιαφέρον της κατάφεραν τελικά να αλλάξουν προς το καλύτερο και τις ζωές των μαθητών της. Η καθηγήτρια ήταν νέα και χωρίς εμπειρία αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να πλησιάσει και να καταλάβει τους μαθητές της. Αντίθετα παλαιότεροι καθηγητές, με μεγαλύτερη εμπειρία, επειδή δεν αγαπούσαν τα παιδιά, όχι μόνο δεν τα βοηθούσαν αλλά συνέβαλαν να διατηρηθεί η άσχημη σχέση τους με το σχολείο και η υποβαθμισμένη ζωή που έκαναν μέχρι τότε.

Η καθηγήτρια αντιλαμβάνεται πως η εκπαίδευση είναι ο μόνος τρόπος για να αποφύγουν την εγκληματικότητα και το μόνο μέσο για να αλλάξουν τη ζωή τους. Όταν μάλιστα τα παιδιά έκαναν ολόκληρη εκστρατεία προκειμένου να παραβρεθεί στο σχολείο η γυναίκα που έδωσε καταφύγιο στην Άννα Φρανκ και την οικογένειά της, τότε κάτι είχε αρχίσει να αλλάζει μέσα τους.

Η ταινία έθιγε το θέμα του εκπαιδευτικού συστήματος, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας τόσο ρεαλιστικά, σχεδόν σαν ντοκυμαντέρ. Οι ήρωες στην αρχή είναι τόσο προκατειλημμένοι απέναντι στη διαφορετικότητα και θεωρούν άξιους μόνο τους όμοιούς τους. Όσο προχωρά η ταινία βλέπουμε να δημιουργούνται πιο ανοιχτά μυαλά και να αλλάζει η αντίληψη που έχουν για τους άλλους. Αυτό γίνεται με την καθοδήγηση και κυρίως με την αγάπη της καθηγήτριάς τους.

Μου έκανε πολύ αρνητική εντύπωση το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, στην οποία διαδραματίζεται η ταινία. Στις Η.Π.Α. για να πας σε ένα καλό σχολείο, για να έχεις καλή μόρφωση, πρέπει η οικονομική σου κατάσταση να είναι πολύ καλή. Με αυτόν τον τρόπο τα άτομα που δεν έχουν οικονομική άνεση δεν έχουν πρόσβαση σε μόρφωση υψηλής ποιότητας. Το βιοτικό τους επίπεδο περιορίζει δηλαδή τη μόρφωσή τους αλλά και ολόκληρη τη ζωή τους.

Με εντυπωσίασε η αλλαγή του χαρακτήρα των παιδιών. Οι μαθητές, στην αρχή της ταινίας, βρίσκονταν σε λάθος δρόμο. Από κει που ήταν μπλεγμένοι σε συμμορίες, ναρκωτικά και δολοφονίες και η ζωή τους ήταν οδυνηρή, σιγά σιγά άρχισαν να διαβάζουν, να συμφιλιώνονται μεταξύ τους και γενικά να βλέπουν με άλλη ματιά τον κόσμο και τη ζωή τους. Τα παιδιά έκαναν ένα τεράστιο βήμα. Αυτό πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση.

Ο διευθυντής και οι καθηγητές του σχολείου θεωρούσαν άχρηστους και ανίκανους τους μαθητές και γι αυτό το λόγο τους έδιναν παλιά, σκισμένα, μεταχειρισμένα και σε κακή κατάσταση βιβλία. Η νέα καθηγήτρια, με χρήματα δικά της, αγόρασε για τους μαθητές της καινούρια. Αυτό έκανε τα παιδιά να παραξενευτούν στην αρχή αλλά και να την αγαπήσουν ,με αποτέλεσμα να την εμπιστευτούν.

Εντυπωσιάστηκα με την τεράστια πρόοδο των μαθητών στο σχολείο αλλά και στη ζωή. Πιστεύω πως αυτό αποτελεί ένα παράδειγμα για πολλούς μαθητές στον κόσμο.

Από την Βηθλεέμ Τσακιρίδου, Γ3

Η ταινία που παρακολουθήσαμε μέσα στην τάξη και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, ήταν πολύ συναισθηματική και μας άγγιξε. Παρ? όλη τη διαφορετικότητα των μαθητών, η καθηγήτρια τούς δίδαξε ότι όλοι είναι ίσοι.

Υπήρχαν πολλές σκηνές με «κρυμμένο νόημα» αλλά αυτή που μου άρεσε περισσότερο είναι η σκηνή στην οποία οι μαθητές έπαιζαν το παιγνίδι με την κόκκινη γραμμή. Σ? αυτό το σημείο, η Erin Gruwell, προτρέπει τους μαθητές της να προχωρήσουν προς τη γραμμή, κάνοντάς τους μια σειρά ερωτήσεων. Αυτά τα ερωτήματα σχετίζονται με τη ζωή τους: πού κατοικούν, πώς και πού ζουν, αν έχουν χάσει έναν ή περισσότερους φίλους τους από βίαιη συμπεριφορά. Συμπεραίνουν λοιπόν οι μαθητές της με έναν βιωματικό τρόπο ότι συνδέονται μεταξύ τους, ανακαλύπτοντας πόσα κοινά έχουν, αν και πίστευαν πως είναι πολύ διαφορετικοί, σχεδόν εχθρικοί! Καταφέρνει δηλαδή παίρνοντας κι αναδεικνύοντας φαινομενικά διαφορετικά κομμάτια της ζωής τους να τα συνδέσει, αποδεικνύοντάς τους πόσο μοιάζουν.

Ως θεατές μας δίνεται η δυνατότητα να σκεφτούμε κριτικά λαμβάνοντας υπόψη τον τρόπο που ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή τους αν ζούσαν σε άλλο χώρο, σε άλλες συνθήκες, πόσο έχουν επηρεαστεί από τη βία των συμμοριών! Καταλαβαίνουν λοιπόν κι αυτοί αλλά και μεις ότι οι άνθρωποι έχουν πολύ περισσότερα κοινά από όσο φαντάζονται.

Από την Άννα Οικονομοπούλου, Γ3

Το παιχνίδι της κόκκινης γραμμής

Στο παιχνίδι αυτό η καθηγήτρια έχει χωρίσει τους μαθητές τοποθετώντας στο πάτωμα μια κόκκινη γραμμή. Έκανε κάποιες ερωτήσεις στους μαθητές της και αν η απάντηση ήταν θετική τότε θα έπρεπε να ακουμπήσουν σχεδόν αυτήν τη γραμμή. Νομίζω πως η καθηγήτρια ήθελε να καταλάβουν οι μαθητές της πως δεν είναι μόνο κάποιος από αυτούς που έχει αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες, έχει χάσει αγαπημένα του πρόσωπα, έχει κακοποιηθεί, που απειλείται και φοβάται στο κάθε του βήμα. Όλοι τους έχουν παρόμοια προβλήματα και δυστυχώς κανείς δεν βρίσκεται σε καλύτερη θέση. Προσπαθεί να τους ενώσει και να μη δείχνουν αντιπαλότητα ο ένας με τον άλλον, αφού αυτά που τους ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από όσα νομίζουν πως τους χωρίζουν