Από την Ελένη Χριστοφορίδου, Γ3

“Μη νομίζεις ότι χάθηκαν τ? αστέρια επειδή συννέφιασε.” Είναι μια αραβική παροιμία που ταιριάζει νομίζω με την περίπτωση των προσφυγόπουλων.

Ονομάζομαι Ελένη και είμαι μαθήτρια της τρίτης Γυμνασίου στο 1ο Γυμνάσιο Συκεών Οδυσσέας Φωκάς. Στο σχολείο μας φοιτούν 12 προσφυγόπουλα από την Συρία, το Ιράκ και την Παλαιστίνη τις απογευματινές ώρες στη δομή υποδοχής για την εκπαίδευση προσφύγων.

Το μάθημα τους, το οποίο σχεδόν κάθε μέρα παρακολουθώ, ξεκινάει συνήθως στις 2:30 μμ. Τα παιδιά είναι εξαιρετικά έξυπνα και ?διψούν? για μάθηση. Είμαι περήφανη που έχω κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και που μπορώ να θεωρούμαι φίλη τους. Είμαστε φίλοι τόσο με τα κορίτσια όσο και με τ? αγόρια. Παίζουμε ποδόσφαιρο και μπάσκετ μαζί, τρέχουμε, γελάμε? Γενικά έχουμε δεθεί πάρα πολύ μ? αυτά τα παιδιά και στενοχωριέμαι όταν σκέφτομαι ότι του χρόνου μπορεί να μην είμαστε στο ίδιο σχολείο. Μάλιστα με μία από τις κοπέλες έχουμε κανονίσει κάποια στιγμή να την γυρίσω περπατώντας σπίτι της και να της κάνω μια μικρή ξενάγηση.

 Τα παιδιά επίσης θεωρούν τους καθηγητές φίλους τους. Όταν παρακολουθώ το μάθημα τους είναι λες και παρακολουθώ το δικό μου σε άλλο σκηνικό! Έχουμε συμφωνήσει μάλιστα πως θα μου μάθουν αραβικά. Συμμετέχω κι εγώ στο μάθημα και όταν αφαιρούμαι με σκουντάνε και γελάμε όλοι μαζί. Υπάρχουν τα πιο ?άτακτα? παιδιά, υπάρχουν τα παιδιά που όλο γελάνε ό,τι και αν γίνει…Ένα από τα πιο αστεία πράγματα είναι ότι όταν μπαίνει μέσα στην τάξη ο καθηγητής πολλά παιδιά λένε κάποιες «άκυρες» ελληνικές λέξεις και φράσεις. Κάποιες από αυτές που ακούγονται συχνά είναι: «κάτσε κάτω», «κλείσε την πόρτα», «τι κάνεις;», «έλα ρε» (μας έχουν ρωτήσει πολλές φορές τις σημαίνει «ρε» αλλά δεν υπάρχει ακριβής μετάφραση στα αγγλικά, οπότε τους είπαμε πως είναι κάτι που λες σ? έναν φίλο σου και δείχνει οικειότητα). Και το πιο ξεκαρδιστικό είναι ότι στις αρχές είχαμε μάθει να ρωτάμε και να απαντάμε για τα ονόματά μας. «πώς σε λένε;» «με λένε?». Ένα από τα παιδιά λοιπόν, όταν το ρωτήσαμε στα ελληνικά «από πού είσαι;» μας απάντησε «με λένε?». Ξεσπάσαμε σε γέλια.

Δεν διαφέρουν τόσο πολύ από εμάς όσο θα περιμέναμε. Είναι μέσα στη μόδα, έχουν facebook, βγαίνουν με τους φίλους τους. Ξέρουν να παίζουν, ξέρουν να περνάνε καλά και το πιο αξιοθαύμαστο είναι ότι μπορούν να βρουν πραγματική χαρά μέσα στα πιο άπλα πράγματα, όπως το να τρέχουν σε μια κατηφόρα. Τα πιο απλά πράγματα τους κάνουν πραγματικά χαρούμενους σε αντίθεση με εμάς. Που έχουμε ουσιαστικά τα πάντα αλλά δεν είμαστε ευχαριστημένοι και χαρούμενοι με τίποτα. Έχουμε τόσες εφαρμογές και gadgests, τόσα παιχνίδια κατεβασμένα στους υπολογιστές και στα κινητά μας, τα οποία έχουν ως σκοπό να μας κάνουν χαρούμενους. Δεν είναι βέβαια σωστό να μετράς την ευτυχία σου με τη δυστυχία των άλλων αλλά νομίζω πως δεν ξέρουμε τι είναι πραγματική χαρά!

Πιστεύω πραγματικά σε αυτά τα παιδιά. Πιστεύω ότι θα μπορέσουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Ίσως αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα της συνάντησής μας.Εμείς τα παιδιά δεν γνωρίζουμε από κόμματα, πολιτικές, συμφέροντα, και πολέμους. Είναι έξω από την φύση μας όλα αυτά. Έχω την εντύπωση ότι για να υπάρχουν πόλεμοι και συμφέροντα οι ?μεγάλοι? κάτι δεν κάνουν σωστά. Υποχρέωση όλων εμάς των παιδιών είναι αυτά που δεν μας αρέσουν στον κόσμο να προσπαθήσουμε να τα αλλάξουμε ή να τα κάνουμε καλύτερα χωρίς να αφήσουμε την τωρινή κοινωνία να μας κρατήσει πίσω.


                                                            Μην νομίζεις λοιπόν ότι χάθηκαν τ? αστέρια επειδή συννέφιασε.

Leave a Comment