Να σου πω μια ιστορία;

Να σου πω μια ιστορία; Με αφορμή λαϊκά παραμύθια και θρύλους που διδάχτηκαν στα πλαίσια του μαθήματος της «Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» μαθητές και μαθήτριες των τμημάτων Α1 και Α2 θέλησαν να αφηγηθούν τις δικές τους διδακτικές ιστορίες? Τα συμπεράσματα δικά σας!

Η πράσινη Ραπουνζέλ και το μαγικό αβγό

 Κατερίνα Αυτζή, Σάννυ Αγγέλου

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια πανέμορφη πριγκίπισσα που δεν ήταν συνηθισμένη. Είχε μακριά μαγικά καταπράσινα μαλλιά. Η πριγκίπισσα αυτή φερόταν πολύ άσχημα στο λαό της. Ήταν ευέξαπτη, εγωίστρια και την ένοιαζαν μόνο τα πλούτη. Γι? αυτόν το λόγο μια μέρα που θύμωσε πάρα πολύ, έφυγε σε ένα ερημικό νησί και ζούσε μέσα σε μια βρόμικη και σκοτεινή σπηλιά. Μέσα στην σπηλιά τα μαλλιά της είχαν την ιδιότητα να λάμπουν στο σκοτάδι και να τα χρησιμοποιεί σαν μαγικό ραβδί. Παρόλα τα μαγικά της δεν ήταν ευτυχισμένη?

 Μια μέρα στο νησί από το πουθενά εμφανίστηκε ένα αγόρι καταχτυπημένο. Η πριγκίπισσα όμως, δεν νοιαζόταν για αυτό, της ήταν αδιάφορο. Κάποια στιγμή το αγοράκι τριγυρνούσε στον δρόμο με ένα χάρτη. Η πριγκίπισσα το είδε και το ρώτησε πού πηγαίνει. Εκείνο της απάντησε ότι βρήκε έναν χάρτη που οδηγούσε σε ένα μαγικό αβγό που έδινε αθάνατη ζωή. Μόλις το άκουσε αυτό η πριγκίπισσα, άρχισε να γίνεται καλή μαζί του και τον ξενάγησε στο νησί.

 Την επόμενη μέρα, το αγοράκι έδωσε το χάρτη στην πριγκίπισσα, αλλά της ζήτησε να υποσχεθεί ότι δεν θα πάει μόνη της να βρει το αβγό και ότι θα τον πάρει μαζί της. Και αυτό έκανε η πριγκίπισσα. Μετά από λίγες ώρες έφυγαν να ψάξουν το αβγό της αθανασίας. Ακολουθώντας τις οδηγίες του χάρτη βρήκαν μια μαγική πύλη που οδηγούσε  στον κόσμο των παραμυθιών. Πέρασαν από μέσα χωρίς δεύτερη σκέψη και αντίκρισαν όλους τους ήρωες των παραμυθιών: τον Harry Potter, την πεντάμορφη και το τέρας, τον κοντορεβιθούλη και όλους τους άλλους. Από το πουθενά ένας δράκος τους οδήγησε στη φωλιά του. Η πριγκίπισσα κατάλαβε ότι δεν υπήρχε κάποιος να τους βοηθήσει και προσπάθησε να ξεφύγουν στηριζόμενη στις μαγικές της δυνάμεις αλλά και στη συνεργασία της με το αγοράκι, που όλη την ώρα την εμψύχωνε και της έδινε κουράγιο. Μετά από πολλές προσπάθειες και περπατώντας στα σκοτάδια βγήκαν από τη φωλιά του δράκου. Ο χάρτης έλεγε ότι το αβγό ήταν σε μια φασολιά . Η πριγκίπισσα την βρήκε και σκαρφάλωσε με τα μαγικά μαλλιά της. Υπήρχε εκεί ένας γίγαντας και τον πολέμησε. Χρησιμοποιώντας τα  μαγικά της μαλλιά τον πέταξε κάτω από τη φασολιά, ενώ το αγοράκι κατόρθωσε και βρήκε το μαγικό αβγό. Το άρπαξε και κρατώντας το προσεκτικά αυτός και η πριγκίπισσα επέστρεψαν στο νησί. 

    Μόλις ένιωσαν ασφαλείς, άνοιξαν το αβγό και τότε  αντιλήφθηκαν ότι ήταν άδειο και κατάλαβαν ότι το αβγό δεν είχε πλούτη. Το δώρο που έκρυβε ήταν η φιλία που γεννήθηκε ανάμεσα στην πριγκίπισσα και το αγοράκι. Η πράσινη Ραπουνζέλ συνειδητοποίησε, λοιπόν, ότι η φιλία και η συμπόνια είναι πιο σημαντική από τα πλούτη.  

Ο εγωιστής βασιλιάς

Αυγητίδης Δημήτρης Α1

 

Μια φορά ζούσε σε ένα κάστρο ένας εγωιστής βασιλιάς. Είχε έναν υπηρέτη που τον βασάνιζε συνέχεια και του ζητούσε να του φέρει πράγματα και δεν ήταν ευγενικός μαζί του. 

Μια μέρα ο βασιλιάς του ζήτησε να πάει να φέρει ένα σπάνιο φρούτο που φύτρωνε πολύ μακριά, γιατί είχε ακούσει ότι ήταν πολύ νόστιμο. Ο υπηρέτης αρνήθηκε να πάει, γιατί ήταν άρρωστος. Ο βασιλιάς δεν τον λυπήθηκε και τον υποχρέωσε να πάει.

Ο φτωχός υπηρέτης ξεκίνησε το ταξίδι του, ενώ ο καιρός ήταν κρύος, γιατί ήταν χειμώνας και χιόνιζε συνεχώς. Η υγεία του υπηρέτη γινόταν όλο και πιο άσχημη. Όταν έφτασε στο δέντρο, το φρούτο που έπρεπε να πάρει, ήταν πάρα πολύ ψηλά. Ο υπηρέτης από την κούραση και την αρρώστια του δεν τα κατάφερε και έπεσε κάτω. 

Μετά από πολλές μέρες ο βασιλιάς θύμωσε που δεν ερχόταν ο υπηρέτης του και διέταξε τους φρουρούς του να τον φέρουν πίσω. Δυστυχώς, οι φρουροί τον έφεραν πίσω νεκρό. Ο βασιλιάς μόλις είδε τον φτωχό του υπηρέτη νεκρό, μετάνιωσε για τη συμπεριφορά του. Κατάλαβε πως ήταν εγωιστής και αποφάσισε να μην είναι απαιτητικός πια και να σκέφτεται και τους άλλους. Πέταξε συντετριμμένος την κορώνα του, ντύθηκε φτωχικά, μοίρασε τα πλούτη του στο λαό του και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!

Πάντα υπάρχει ελπίδα!

  Δανιηλίδης Δημήτρης, Ανδρέας Ιορδάνου, Στέλιος Δημήτρη Α2 

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα πάρκο. Αυτό το πάρκο δεν ήταν ένα συνηθισμένο πάρκο. Ήταν το πιο παλιό πάρκο στη πόλη! 

Πολλά παιδιά πήγαιναν καθημερινά και έπαιζαν σε αυτό παιχνίδια όπως κούνια, τσουλήθρα, κρυφτό, κυνηγητό. Έπαιζαν με μπάλες, με ποδήλατα, ακόμη και μπουγέλο το καλοκαίρι. Ήταν το καλύτερο πάρκο απ? όλα. Μια μέρα όμως ξέσπασε μια φοβερή καταιγίδα και το κατέστρεψε ολόκληρο? Την επόμενη μέρα, όταν τα παιδιά πήγαν να παίξουν, δεν υπήρχε πάρκο. Μόνο συντρίμμια. Τα παιδιά λυπήθηκαν πάρα πολύ. Έπρεπε να κάνουν κάτι. 

 Στην αρχή πήραν τηλέφωνο στις τεχνικές υπηρεσίες του δήμου τους? Όμως οι υπάλληλοι τους πληροφόρησαν με λύπη πως οι ζημιές στην περιοχή τους από τη θεομηνία ήταν τόσο πολλές που θα έδιναν προτεραιότητα σε υλικές καταστροφές κατοικιών, δρόμων, της υδροδότησης και αργότερα, ίσως, θα έβλεπαν και το πάρκο τους? 

Τότε τα παιδιά συγκεντρώθηκαν στο πάρκο και αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Ζήτησαν βοήθεια από τους γονείς τους. Κάποιοι ανταποκρίθηκαν αμέσως και το πάρκο γέμισε σιγά σιγά από αποφασισμένους «εργάτες» που με υπομονή και επιμονή άρχισαν τον καθαρισμό του χώρου από ξερά κλαδιά, σκουπίδια, λάσπες, πλαστικά, κατεστραμμένα αντικείμενα? Ο καθένας έκανε και κάτι. Κάτι που φάνταζε λίγο και ίσως ήταν μικρό, όμως, ώρα με την ώρα το πάρκο, το πάρκο τους έπαιρνε και πάλι την παλιά του μορφή? Κάποιοι μερακλήδες, όταν είδαν το ενδιαφέρον και το μεράκι των παιδιών στην πράξη, έφεραν από το σπίτι τους κούνιες, αλογάκια, τσουλήθρες, μπάλες, ρακέτες και παιχνίδια όλων των ειδών και πολύ γρήγορα τα παιδιά στρώθηκαν στο παιχνίδι! Ήταν ωραίο να τα βλέπεις ικανοποιημένα να διασκεδάζουν όλα μαζί στο πάρκο τους και όχι κλεισμένα στα σπίτια τους, μόνα και σκυφτά στα κινητά τους? 

Αργότερα, δημιουργήθηκαν αθλητικοί χώροι, αλλά και επιδιορθώθηκαν οι παιδικές χαρές. Προστέθηκαν ειδικοί κυλιόμενοι διάδρομοι για παιδιά με κινητικές δυσκολίες που πριν δεν υπήρχαν, φτιάχτηκαν τα πατώματα, τα οποία έγιναν πιο μαλακά για να αποφεύγονται οι τραυματισμοί. Επίσης, ο χώρος έγινε αρκετά μεγαλύτερος και τα παιχνίδια πιο ασφαλή. Όλα αυτά βοήθησαν πάρα πολύ το πάρκο να γίνει ακόμη καλύτερο από πριν.

Όταν αγαπάς κάτι δεν πρέπει ποτέ να τα παρατήσεις. Παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου. Η ομαδική δουλειά είναι μια λύση. Πάντα υπάρχει ελπίδα!