ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ

από το Λάζαρο Αναστασιάδη και το Λευτέρη Αποστολίδη

Χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερα τεχνολογικά κατασκευάσματα βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Αυτά μας κάνουν πιο εύκολη τη ζωή και πολλές φορές μας εξοικονομούν πολύτιμο χρόνο. Παρόλα αυτά, παιδιά από 4 (ή και πιο νωρίς) έως την ηλικία των 18 ετών, δουλεύουν παράνομα, φτιάχνοντας ρούχα, παπούτσια κ.ά.. Και όλα αυτά τα κάνουν για ένα πενιχρό ποσό, που ημερησίως δεν φτάνει το ένα ευρώ.

Τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει προσπάθειες για την πάταξη της παιδικής εργασίας, αλλά χωρίς να έχουμε δει αποτελέσματα. Το φαινόμενο αυτό, συναντάται κυρίως στις υποανάπτυκτες χώρες (ΝΑ Ασία, Αφρική), εκεί όπου τα παιδιά που δεν πηγαίνουν σχολείο είναι η πλειοψηφία. Στα μέρη αυτά,  οι μεγαλοεπιχειρηματίες ψάχνοντας να βρουν λύση για να μην ξοδεύουν πολλά λεφτά, «προσλαμβάνουν» παιδιά, υποσχόμενοι μια καλή αμοιβή. Όπως φανταζόμαστε όλοι, τα λεφτά αυτά δεν δίνονται και μάλιστα τα παιδιά δουλεύουν από δεκάξι ως είκοσι ώρες καθημερινά, χωρίς να τους επιτρέπεται η έξοδος από τον χώρο εργασίας τους, και με ένα γεύμα καθημερινά.

Το γεγονός αυτό πρωτοήρθε στην Ευρώπη κατά τη Βιομηχανική Επανάσταση με τον μέσο όρο ζωής, σε κάποιες πόλεις να μην υπερβαίνει τα δεκαεπτά έτη! Βέβαια, τότε τα παιδιά εργάζονταν σε ορυχεία, πράγμα που κάνει πιο δύσκολη την εργασία και ταυτόχρονα μειώνει το προσδόκιμο ζωής. Γι? αυτό, στα μέσα του 20^ου αιώνα είχαμε τη μαζική φυγή των Ευρωπαίων, που ζούσαν σε υποανάπτυκτες χώρες, προς τα μεγάλα αστικά κέντρα του τότε κόσμου (Αμερική, Γερμανία, Αυστραλία κ.ά.).

Στις μέρες μας κυριαρχεί το δουλεμπόριο μικρών παιδιών, ή και ακόμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Κορίτσια κυρίως προερχόμενα από τις ανατολικές περιοχές τις Ευρώπης, προσπαθώντας να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον, πέφτουν στα «δίχτυα» ανθρώπων, που στο τέλος τα πουλάνε, για να βγάλουν αυτοί λεφτά.               

Επιπροσθέτως, χάρις στην αύξηση των πολέμων στον κόσμο, επιστρατεύονται χιλιάδες παιδιά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλά παιδιά να ξεψυχούν άδικα στα πεδία των μαχών, και τα «τυχερά» τα οποία επιβιώνουν, να γίνονται πολεμοχαρείς, σε κάποιες περιπτώσεις, με αποτέλεσμα αυτά που πιστεύουν να τα περνάνε και στην επόμενη γενιά.

Δεν μπορούμε βέβαια, να παραλείψουμε το γεγονός ότι αν σταματήσουν απότομα αυτές οι παράνομες εργασίες, πολλά παιδιά θα πεινάσουν, με αποτέλεσμα να ζητιανεύουν ή να οδηγηθούν σε αναζήτηση άλλων δουλειών, με σκοπό να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Άρα, οι οργανώσεις που ασχολούνται με το κλείσιμο των «επιχειρήσεων» αυτών, θα πρέπει να μεριμνήσουν για τα παιδιά που θα μείνουν στο δρόμο, για να ολοκληρωθεί η αποστολή τους αυτή.

Παρά την όποια ανάπτυξη λοιπόν, κάποια πράγματα δυστυχώς παραλείπονται και πολλές φορές δεν «λύνονται», με αποτέλεσμα πολλοί συνάνθρωποί μας να ζουν στον κόσμο της αδικίας, και να μην μάθουν ποτέ το τι σημαίνει να? ναι κάποιος ελεύθερος. Για πόσο καιρό μπορούμε αυτό να το ανεχτούμε;