Το «αλλοτινό» σχολείο?

 

“Το «αλλοτινό» σχολείο?”  από την Βράκα Κωνσταντίνα, Α1

Το «αλλοτινό» σχολείο είχε πολλές διαφορές από το σύγχρονο. Αρχικά, υπάρχουν διαφορές ως προς την κτιριακή υποδομή. Το σχολείο των παππούδων μας ήταν ένα παλιό κτίριο ή μια αποθήκη με δύο, το πολύ τρία δωμάτια. Σε κάθε δωμάτιο ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών, στεγάζονταν οι τάξεις ανά δύο ή τρεις. Στο κέντρο κάθε αίθουσας βρισκόταν μια σόμπα, για την οποία κάθε παιδί ήταν υποχρεωμένο να φέρει κάθε πρωί ένα κούτσουρο προκειμένου να έχουν ζέστη για το υπόλοιπο της ημέρας, ενώ δεν υπήρχε κουδούνι με τη σημερινή του μορφή, αλλά το παραδοσιακό κουδούνι «χειρός» που ήταν υποχρεωμένος να χτυπάει ο επιμελητής.

Τα δε βιβλία ανύπαρκτα ,ειδικά στα χωριά. Τα παιδιά ήταν τυχερά, αν είχαν ένα αναγνωστικό ή ένα τετράδιο. Πολλές φορές τα βιβλία ή τα τετράδια «πήγαιναν» από τα μεγαλύτερα παιδιά στα μικρότερα. Στα χρόνια των παππούδων μας η γνώση ήταν πολυτέλεια και όχι δικαίωμα, όπως στα σημερινά χρόνια. Στο Γυμνάσιο προχωρούσαν οι πολύ καλοί μαθητές ή όσοι ήταν οικονομικά ευκατάστατοι. Από τις φτωχές οικογένειες πολλές φορές σπούδαζε ένα μόνο παιδί και για τις σπουδές του θυσιάζονταν στο βωμό της εργασίας εκτός από τους γονείς και τα αδέρφια, τα οποία όχι μόνο στερούνταν το σχολείο, αλλά και την παιδικότητά τους.

 Ο δάσκαλος ούτε τότε είχε, αλλά ούτε και τώρα έχει την αξία που του αρμόζει. Τότε ήταν ο φόβος και ο τρόμος των μαθητών. Αν κάποιος δεν ήξερε το μάθημα ή δεν έφερνε το κούτσουρο για τη σόμπα, ερχόταν αντιμέτωπος με τη «βίτσα», ένα λεπτό κομμάτι ξύλου με το οποίο ο δάσκαλος χτυπούσε τις ανοιχτές παλάμες των μαθητών προκειμένου να συνετιστούν. Σήμερα πάλι, ο ρόλος του δασκάλου έχει υποβαθμιστεί και πολλές φορές έρχεται αντιμέτωπος με την ανάρμοστη συμπεριφορά των μαθητών από τη μια και τη δυσαρέσκεια και απαξίωση των γονέων από την άλλη.

Το σχολείο των παππούδων μας, επίσης, ήταν παιδαγωγικό-κεντρικό. Τα βιβλία δηλαδή, αποσκοπούσαν πάνω από όλα στην διαπαιδαγώγηση των μαθητών. Η καλλιέργεια αξιών όπως: ο σεβασμός, η ευγένεια, η συνεργασία ήταν πρωταρχικό μέλημα του σχολείου. Σε αντίθεση με το σημερινό σχολείο, το οποίο είναι φορτωμένο με γνώσεις και στοχεύει στην αποστήθιση πληροφοριών, αφήνοντας συχνά  στο περιθώριο την φροντίδα τέτοιου είδους αξιών. Και αυτός είναι ένας, ίσως, από τους λόγους που εμφανίζονται και τόσα πολλά φαινόμενα παραβατικότητας στη σημερινή εκπαίδευση. Στην κοινωνία της κατανάλωσης πού τροφή για σκέψη?