ΣΧΟΛΕΙΟ

Μια ακόμα ματιά μέσα από το βλέμμα των μαθητών για το σχολείο του χθες και του σήμερα. 

Από τη Βάγια Νικολαϊδου 

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει διαφοροποιηθεί με τα χρόνια. Οι διαφορετικές αντιλήψεις έχουν οδηγήσει σε ένα όχι απαραιτήτως καλύτερο, αλλά ίσως πιο δημοκρατικό σχολείο.

Η αρχή του ελληνικού σχολείου σηματοδοτείται στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, όπου οι άθλιες συνθήκες ανάγκαζαν τους μαθητές να καταφεύγουν σε απομακρυσμένες εκκλησίες ή σπηλιές για να μορφωθούν. Εκεί διάφοροι μοναχοί ή ιερείς τούς μάθαιναν τις βάσεις της γλώσσας μας γιατί ακόμα και σε καιρό καταπίεσης προσπαθούσαν να κάνουν τα παιδιά τους να αφομοιώσουν, να αποδεχτούν και να υποστηρίζουν την ελληνική τους ταυτότητα.

Στις δεκαετίες 1950-80 (δηλαδή μετά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους), η Ελλάδα ανασυγκροτείται. Η νέα κυβέρνηση αρχίζει να βελτιώνει όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες, συμπεριλαμβανομένης και της εκπαίδευσης, η οποία τώρα είναι υποχρεωτική. Η διαφορετική αντιμετώπιση των πραγμάτων εκείνη την εποχή, οδήγησαν στην δημιουργία ενός σχολείου που ενέπνεε μόνο φόβο, τρομοκρατία και ξύλο. Γενιές και γενιές μαθητών αναπολούν τα μαθητικά τους χρόνια, με μια δόση νοσταλγίας αλλά θυμούνται και την «τρεμούλα» που ένιωθαν λόγω των δασκάλων ή των καθηγητών τους. Το εκπαιδευτικό σύστημα εκείνων των δεκαετιών έχει σημαδέψει όλους τους τότε μαθητές του με άσχημες εμπειρίες, όπως σκληρές τιμωρίες και χτυπήματα με τη βέργα ακόμα και σε μικρά παιδάκια.

Το σχολείο του σήμερα είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση με των άλλων χρόνων. Δεν υπάρχει πια το «δικτατορικό» καθεστώς που επικρατούσε παλιότερα, ενώ η σχέση μαθητών-καθηγητών έχει καλυτερέψει. Τα μαθήματα που διδασκόμαστε, τα δύσκολα στην κατανόηση βιβλία, οι εκπαιδευτικές μέθοδοι κάποιων καθηγητών είναι τα στοιχεία που κάνουν το σημερινό σχολείο να στερείται θετικών απόψεων και επιδοκιμασιών. Υποτίθεται ότι μέσα από το σχολείο προετοιμαζόμαστε για να βγούμε και να επιβιώσουμε στον πραγματικό, έξω κόσμο. Αυτό έπρεπε να γίνεται με έναν σωστό εκπαιδευτικά τρόπο που θα γινόταν κατανοητός και αποδεκτός από μαθητές όλων των δυνατοτήτων. Δεν είναι όλοι οι μαθητές «ικανοί» ν? ανταπεξέλθουν σε όλες τις απαιτήσεις του σημερινού σχολείου. Οι βαθμοί παίζουν επίσης μεγάλο ρόλο στο ηθικό όλων των παιδιών. Η αυστηρή βαθμολογία αγχώνει και απογοητεύει τους λιγότερο δυνατούς μαθητές και δημιουργεί έναν ακόμα λόγο για bullying (τόσο σε αριστούχους όσο και σε αδύναμους μαθητές).

Εν κατακλείδι, μπορεί το ελληνικό σχολείο να έχει αλλάξει τον τρόπο διδασκαλίας του, όμως η δυσαρέσκεια των παιδιών, όταν βρίσκονται μέσα σε αυτό, δείχνει ότι έχουμε ακόμα πολλά να κάνουμε για να δημιουργήσουμε ένα σχολείο με ίσες ευκαιρίες για όλους. Δυστυχώς η Ελλάδα παρόλο των προσπαθειών της κατά τα τελευταία χρόνια, δεν έχει δημιουργήσει ένα σχολείο ισάξιο της πολιτιστικής της κληρονομιάς.

Επιστολή προς τον Υπουργό Παιδείας

Από τη Μαρία Χρύσου

Αξιότιμε κύριε Υπουργέ

Είμαι μια μαθήτρια του 1ου Γυμνασίου Συκεών και εκπροσωπώ το σχολείο μου. Θέλω να σας ενημερώσω για αρκετά αιτήματα αλλαγών στο εκπαιδευτικό σύστημα από τους μαθητές αλλά και τους καθηγητές, ελπίζοντας να συμβάλλετε κι εσείς, ώστε με τα κατάλληλα μέτρα να βελτιωθεί το σχολείο και η λειτουργία του.

Κατά αρχάς, θα θέλαμε να μειωθεί ο αριθμός των μαθητών σε κάθε αίθουσα. Πιστεύουμε, ότι σχεδόν 30 άτομα σε κάθε αίθουσα είναι πάρα πολλά, ενώ το μάθημα θα γινόταν πιο εύκολα, ευχάριστα και με μεγαλύτερη προσήλωση των μαθητών, αν ήταν από 15 έως 20. Ακόμα θα ήταν καλύτερο για όλους αν ξεκινούσε το σχολείο μια ή δύο ώρες αργότερα, ώστε να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στα μαθήματα των πρώτων ωρών καλύτερα. Αυτό βέβαια θα πρέπει να συνοδεύεται κι από άλλες αλλαγές, μικρές ή μεγάλες, αλλά ουσιαστικές.

Επίσης, πιστεύουμε ότι ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής όπως και ένας διαδραστικός πίνακας σε κάθε τάξη είναι απαραίτητα! Στη συνέχεια, θέλουμε να σας υπενθυμίσουμε ότι η ύλη είναι πάρα πολύ μεγάλη, αν όχι τεράστια. Ακούμε κάθε μέρα τους καθηγητές μας να μας λένε να τρέξουμε, να προλάβουμε, να τελειώσουμε την ύλη των μαθημάτων. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα είναι η ύλη. Επιπλέον λόγω της μεγάλης ύλης αναγκαζόμαστε πολλές φορές εμείς οι μαθητές να αποστηθίζουμε το μάθημα για να προλαβαίνουμε όλες τις υποχρεώσεις μας. Κάτι που δεν είναι καθόλου σωστό, είναι άραγε η μόνη λύση;

Χρειαζόμαστε ένα σχολείο που θα έχει ως βάση την κριτική σκέψη και όχι την αποστήθιση, η οποία δεν θα μας βοηθήσει πουθενά. Οι μαθητές πρέπει να προβληματίζονται, να έχουν συνείδηση της πραγματικότητας, να ξέρουν τι συμβαίνει γύρω τους, να ανησυχούν για το αύριο, να μάθουν από τώρα πώς είναι η ζωή. Και το σχολείο πέρα από τα μαθήματα, όπως ιστορία, τα αρχαία, τα μαθηματικά και τα άλλα, θα έπρεπε να μας διδάσκει τέτοια πράγματα. Χρειαζόμαστε ένα σχολείο που θα έχει ως βάση την κριτική σκέψη! Χρειαζόμαστε ένα σχολείο όπου οι μαθητές θα περνάνε ευχάριστα την ώρα τους κι όχι περιμένοντας πότε θα χτυπήσει ένα κουδούνι.

Πιστεύουμε, επίσης, ότι θα ήταν πολύ καλύτερα αν δεν υπήρχε η βαθμολόγηση από τους καθηγητές, γιατί έτσι σίγουρα δεν θα είχαν άγχος οι μαθητές και το μάθημα θα γινόταν καλύτερα και θα επικεντρωνόταν περισσότερο στην κριτική σκέψη, που κατά την γνώμη μου είναι το πιο σημαντικό! Αυτά είναι τα σημαντικότερα αλλά όχι και τα μοναδικά αιτήματά μας.

Σας ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο που διαθέσατε.’

Λέξεις που “καίνε”

Ζητήθηκε από τους μαθητές να  καταγράψουν, χωρίς δεύτερη σκέψη και ουδεμία λογοκρισία, λέξεις που ήρθαν στο μυαλό τους στο άκουσμα της λέξης «σχολείο». Αυτές που εμφανίστηκαν με μεγαλύτερη συχνότητα είναι οι παρακάτω. Δε μας έκανε εντύπωση πώς βλέπουν κι αισθάνονται οι μαθητές για το σχολείο, προβληματιστήκαμε πάντως. Στην πρώτη στήλη καταγράφονται οι λέξεις που έρχονται στο νου σχεδόν όλων των μαθητών, στη δεύτερη των περισσότερων και στην τρίτη οι πιο “θετικές” που βρήκαμε!

Πιο συχνές	Λιγότερο συχνές	Θετικές
διάβασμα	υποχρεώσεις	φίλοι
βαρεμάρα	σκονάκια	εκδρομές
άγχος	ένταση
φυλακή	πίεση
κοπάνες	κράξιμο
αποβολές	εξάντληση
διαγωνίσματα	«σε πόση ώρα χτυπάει;»
βαθμοί	δουλειά για το σπίτι
	πρωινό ξύπνημα
	κατάθλιψη
	εγκλωβισμός
	«πρέπει»
	κλεισούρα