Διηγήματα …Γυμνασίου (Γ3, τρίτο μέρος )

Μια λογοτεχνική ματιά σε όσα ακούμε, βλέπουμε, αντιλαμβανόμαστε. Με αφορμή το «Ζητείται ελπίς» του Α. Σαμαράκη, που μελετήσαμε στο μάθημα της Λογοτεχνίας, ψηλαφίσαμε με τη δική μας οπτική και το δικό μας λόγο τα σύγχρονα προβλήματα.  Έτσι γεννήθηκαν τα δικά μας διηγήματα. Τα δημοσιεύουμε ?σε συνέχειες

“Παράξενες μέρες…” από τη Θεοδώρα Μικροπούλου

Τι χαρακτηρίζει όμορφη μια μέρα; Ποιος αξίζει να θεωρείται ευτυχισμένος; Εσύ; Αυτός; Γιατί; Τον ονομάζουν άνθρωπο. Βρίσκεται στον πλανήτη γη και βαδίζει τη ζωή αναμένοντας το θάνατο ή την αλήθεια του. Διακατέχεται από αξίες και ιδανικά. Μεγαλώνει, εφευρίσκει δικούς του κόσμους και πετάει μέσα σε αυτούς. Γερνάει. Τα φτερά του σκονίζονται, ξεχνούν πώς να ζουν και δεν το αντέχουν. Η οικογένειά του λυπάται στην όψη της ανάπηρης οντότητας, όμως εκείνος δεν απογοητεύεται. Η υστεροφημία των ηρώων δεν σβήνει ποτέ, κι ας παραχαράσσονται οι μνήμες τους κι ας αμφισβητούνται τα πρόσωπά τους κι ας αγνοούν τον ήλιο από τον ουρανό. Σήμερα, αύριο, χθες: ορισμοί του χρόνου. Ποιος όμως ορίζει τον χρόνο; Ποιος είναι ικανός να τον αλλάξει;

2019μ.Χ. Ο πλανήτης γη, που κατοικούνταν από τα δύο εκείνα πόδια έχει λιώσει. Καθημερινά μάχεται για την επιβίωσή του. Μια αληθινή επιβίωση κι όχι οι απομιμήσεις που προβάλλουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτός έκανε πολλά παιδιά. Κάποια τον απέρριψαν και ακολούθησαν έναν δρόμο διαφορετικό. Ίσως καλύτερο, μπορεί και χειρότερο. Κάποια άλλα πορεύτηκαν με τον ίδιο τρόπο στη ζωή. Στην προσπάθειά τους έπεσαν και ξανασηκώθηκαν. Κάποια άλλα όμως τα παράτησαν. Οι άνθρωποι και οι απόψεις τους περί ζωής! Ο άγνωστος αναζητεί ταυτότητα. Πού μπορεί να την βρει; Ποια είναι η αξιόπιστη πηγή που προσφέρει εμπιστοσύνη; Ο περίγυρός του συμβάλλει σε αυτήν την προσπάθεια με διάφορους τρόπους. Συνείδηση με μια στάλα συναίσθημα: το κυριότερο μέσο κρίσης. Αλλιώς επικρατεί το χάος. Αρρωσταίνεις και παίρνεις φάρμακα. Γίνεσαι ακόμα χειρότερα, γιατί δεν ανακαλύπτεται η “κατάλληλη” θεραπεία. Όλα πάνε πίσω, χάνεις πλούτη και εξουσία, τα πιο “σημαντικά” άλλωστε. Πόσοι πόλεμοι ξεσηκώνονται για ένα τσουβάλι πέτρα;

Εγώ… Είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος. Ένας ενεργός παρατηρητής που συμμετέχει στο δώρο της ζωής. Το εκτιμώ άραγε όσο του αξίζει; Υπάρχω σε έναν πλανήτη, σε μια ήπειρο, σε μια χώρα, σε μια πόλη, σ’ ένα σπίτι, σε μια οικογένεια. Αποκτώ μια ταυτότητα. Προσπαθώ να δημιουργήσω το δικό μου ουρανό, με τα δικά μου αστέρια. Κάποιοι τα βλέπουν λαμπερά και τα διεκδικούν. Ανοίγω τα φτερά μου αναδεικνύοντας τη δύναμή μου μπρος το άδικο. Μου υψώνουν όμως αδιαπέραστα τείχη τονίζοντας μια αδυναμία. Μιλούν για δημοκρατία και ελευθερία άποψης με μια μονωτική ταινία στο χέρι. Σου μαθαίνουν να προσφέρεις, αφού πρώτα εξασφαλίσεις τα διπλάσια αγαθά από αυτά που θα “στερηθείς”. Πουλάνε και αγοράζουν τη γη που δεν τους ανήκει, την κακομεταχειρίζονται. Ανήμποροι άνθρωποι, ανίκανοι υπερασπιστές των εαυτών τους. Ιδανικά πιόνια στη σκακιέρα. Ένα κλίμα πολιτικοποίησης επικρατεί. Οι άνθρωποι επικοινωνούμε μεταξύ μας μα δεν καταλαβαινόμαστε. Η ασέβεια, το ψέμα, η υποκρισία, οι εύκολες λύσεις. Η αγάπη όμως, ξαγρυπνά και δεν πρόκειται ποτέ να νυστάξει. Μην την αφήσεις να κοιμηθεί.

“Παράλληλες ιστορίες” από το Λάζαρο Ναζίρη

Ιστορία 1^η

Ξημερώνει Σάββατο. Ξυπνάω γύρω στις 11:00, γιατί χθες ήμουν έξω μέχρι αργά σε ένα πολύ γνωστό club. Καθώς σήμερα είναι Σάββατο και ευτυχώς δεν δουλεύω, προσπαθώ να περάσω όσο πιο διασκεδαστικά και όμορφα γίνεται τη μέρα μου. Σηκώνομαι από το κρεβάτι, πλένομαι, φοράω κάτι απλό αλλά εμφανίσιμο, κατάλληλο για το πρωί, βάζω την ακριβή μου κολόνια και μπαίνω στο αμάξι μου. Κατευθύνομαι προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Αφήνω το αυτοκίνητο στο ιδιωτικό πάρκινγκ και συναντώ κάποιους φίλους. Πηγαίνουμε για πρωινό και καφέ σε πολύ γνωστό μαγαζί και αφού τελειώσουμε, δίνουμε ραντεβού στο γνωστό μέρος συνάντησης ξανά το βράδυ, όπου έχουμε κλείσει για μπουζούκια. Γυρνάω σπίτι. Προσπαθώ να ξεκουραστώ τρώγοντας και διαβάζοντας ένα αγαπημένο βιβλίο και ύστερα παρακολουθώ τις αγαπημένες μου σειρές στην τηλεόραση. Όταν φτάσει η ώρα για να ετοιμαστώ, βάζω το ακριβό μου σακάκι, το ακριβό μου παντελόνι, τα ακριβά μου παπούτσια και την ακριβή μου γραβάτα. Και φυσικά την ακριβή βραδινή μου κολόνια.  Ξεκινώ για τη νυχτερινή διασκέδαση στο κέντρο της πόλης! Συναντώ χαρούμενος τα παιδιά και σε λίγη ώρα είμαστε στο μαγαζί. Έχουμε ήδη κλείσει τραπέζι, που είναι όπως πάντα, πρώτη σειρά. Ξοδεύουμε πολλά σε ποτά και λουλούδια αλλά το απολαμβάνουμε και δεν μας πτοεί ιδιαίτερα το κόστος. Δουλεύουμε, βγάζουμε χρήματα και τα αξιοποιούμε, εφόσον τα έχουμε, όπως μας αρέσει.

Ιστορία 2^η

Ξημερώνει Σάββατο πρωί. Όπως κάθε μέρα ξυπνάω στις 6:00, πλένομαι και ντύνομαι στα γρήγορα, πίνω ένα σκέτο καφέ και τρώω ένα μπαγιάτικο κουλούρι. Βιαστικά πηγαίνω με το μηχανάκι στη δουλειά, γιατί πιάνω βάρδια στις 7:00. Τι καλά που θα ήταν αν δεν δούλευα το Σάββατο και καθόμουν με την οικογένειά μου! Η δουλειά στο εργοστάσιο που δουλεύω είναι πολύ κουραστική, δύσκολη και απαιτητική. Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι δουλεύω για πενταροδεκάρες. Μετά από μια εξαντλητική, όπως πάντα μέρα, γυρνάω στο σπίτι όσο πιο χαρούμενος μπορώ να είμαι μετά από τόση κούραση! Η γυναίκα μου, η οποία είναι εδώ και μερικούς μήνες άνεργη, μου βάζει να φάω λίγα μακαρόνια που πρόλαβε να φτιάξει, αφού όλη τη μέρα ψάχνει για δουλειά. Μόλις φάω προσπαθώ, όσο μπορώ, να αφοσιωθώ στα παιδιά μου. Ύστερα ανοίγω την τηλεόραση για να δω ειδήσεις. Όλα αυτά που ακούω από την πολιτική και πολιτιστική ζωή μέχρι και την κοσμική, με κουράζουν απίστευτα. Δεν έχω χρόνο να ενημερωθώ άλλη ώρα όμως και θέλω, όσο αντέξω από τη νύστα, να μάθω τι συμβαίνει. Με ενδιαφέρει η πολιτική κατάσταση και με ανησυχεί πολύ η οικονομική κατάσταση.

Ιστορία 3^η

Ξημερώνει Σάββατο πρωί. Η λέξη ξημερώνει δεν αρμόζει σε μένα, καθώς δεν έχει νυχτώσει ποτέ για να ξημερώσει!  Δεν έχω την πολυτέλεια να κοιμάμαι κάτω από τη ζεστασιά του σπιτιού μου. Κάθε βράδυ πηγαίνω εκεί, γιατί απλά δεν έχω σπίτι. Οι γονείς μου με έχουν εγκαταλείψει από μικρό και έτσι έπρεπε να ζήσω, όπως μπορούσα. Έγινα μουσικός του δρόμου βγάζοντας ίσα-ίσα χρήματα για να τρώω πολύ φθηνές τροφές. Έχω και ένα συνεργάτη, που ζει με τους γονείς του και παίζει μουσική μαζί μου για χόμπι. Κάποιες φορές με καλεί στο σπίτι του να κοιμηθώ, ως φίλος. Δεν ξέρει φυσικά ότι δεν έχω στέγη να μείνω. Αυτές τις μέρες είμαι πολύ ευτυχισμένος. Κοιμάμαι σε ένα κανονικό κρεβάτι. Αυτό ακούγεται υπέροχο για μένα. Δεν ξέρω ούτε εγώ τι θα έκανα για μια φυσιολογική δουλειά, όσες μέρες και ώρες αν χρειαζόταν να δουλεύω, ώστε να έχω το δικό μου σπίτι, να τρώω κανονικό φαγητό και να ξέρω πως κάθε βράδυ θα έχω τη σιγουριά του σπιτιού και όχι να κοιμάμαι σε κάποιο παγκάκι, σε κάποιο πάρκο…

(Άτομα παρόμοιας ηλικιακής ομάδας. Ίδια χώρα, ίδια πόλη, διαφορετικές ζωές. Το χάσμα μεταξύ τους απερίγραπτο και οδυνηρό…)

“Πιθανόν…” από την Παναγιώτα Mπακιρλή

Σήμερα δεν είχα μάθημα στο πανεπιστήμιο. Αποφάσισα λοιπόν να πάρω το laptop μου και να πάω στην καφετέρια λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου, για να τελειώσω εκείνη την εργασία που με παιδεύει εδώ και βδομάδες.

Αφού παρήγγειλα καφέ, άνοιξα τον υπολογιστή να ρίξω πρώτα μια ματιά στις τελευταίες ειδήσεις. Δεν βλέπω ευχάριστα νέα! Όσο πιο κάτω κατεβαίνω στη σελίδα τόσο πιο πολύ απελπίζομαι. Μόλις ήρθε ο καφές. Είπα να ευχαριστηθώ την πρώτη γουλιά τουλάχιστον χωρίς να κοιτάξω τις ειδήσεις. Στη συνέχεια άρχισα να διαβάζω με επιμονή. Βρέθηκα μπροστά σε όλα μονομιάς! Ανεργία, εγκληματικότητα, ρατσισμός, καταστροφή του πλανήτη, κοινωνική ανισότητα, μοναξιά εξαιτίας του ίντερνετ. Πραγματικά δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο και για ποιο από όλα πρέπει να στενοχωρηθώ περισσότερο και για ποιο να ελπίζω πως θα λυθεί!

Σηκώνω το κεφάλι μου να πάρω μια ανάσα και παρατηρώ τους γύρω μου. Ενώ τα τραπέζια είναι γεμάτα, στο καθένα υπάρχει ένα μόνο άτομο είτε με το κινητό στο χέρι είτε με τον υπολογιστή, καλή ώρα όπως εγώ. Σίγουρα δεν καταλαβαίνουμε ότι το διαδίκτυο μας αποξενώνει, επειδή έχει γίνει ένα με μας και έτσι το θεωρούμε δεδομένο. Μάλλον πρέπει να μας κάνει μεγάλη ζημιά. Μας ενημερώνει βέβαια, μας ψυχαγωγεί και μας κρατάει συντροφιά. Έχει όμως και μειονεκτήματά του. Μας επιτρέπει να μιλάμε φυσικά με άτομα που είναι μακριά μας, όμως έτσι απομακρυνόμαστε από τα άτομα που είναι κοντά μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτή είναι η τεχνολογία και συνέχεια θα μας επιφυλάσσει και κάτι καινούριο.

Καθώς συνεχίζω να διαβάζω, το μάτι μου πέφτει πάνω στις αγγελίες για εργασία. Εμένα την παρούσα στιγμή δε με ενδιαφέρουν αλλά όταν τελειώσω τις σπουδές μου, πρέπει να βρω δουλειά. Θα ήθελα επομένως να ξέρω τι ζητάνε. Βλέπω για παράδειγμα πως ζητείται εικοσάχρονος με εμπειρία 5 χρόνων για πωλητής σε κατάστημα ρούχων. Ζητείται σερβιτόρος σε ταβέρνα με προϋπηρεσία. Ζητείται υπάλληλος στο φούρνο, πάλι με πολυετή εμπειρία. Δηλαδή για να καταλάβω, αν δεν προσλαμβάνουν τους νέους, για να αποκτήσουν εμπειρία, πώς θα αποκτήσουν αυτήν την πολυπόθητη εμπειρία που ζητούν; Θα μείνουν άνεργοι μια ζωή; Αυτός είναι ένας λόγος που η Ελλάδα θεωρείται η πιο γέρικη χώρα στον πλανήτη, σκέφτομαι. Οι νέοι καταφεύγουν στο εξωτερικό όπου είναι σίγουροι πως θα βρουν δουλειά και ελπίζουν με καλά χρήματα.

Τελειώνοντας και αυτό το άρθρο τελείωσα και τον καφέ μου.Συνέχισα στο επόμενο site. Εδώ διαβάζω πως βασική αιτία για την έξαρση των ληστειών είναι η αύξηση της ανεργίας. Οι άνθρωποι δεν δουλεύουν και έτσι δεν μπορούν να θρέψουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειες που έχουν. Από τη μια το καταλαβαίνω, διότι για να φτάσει κανείς σε τόσο ακραίες πράξεις σημαίνει ότι πραγματικά έχει απελπιστεί. Δεν το επικροτώ αλλά ούτε και το κατακρίνω. Δεν ανέχομαι όμως να λένε πως λόγω της ανεργίας μπαίνουν στα σπίτια, βασανίζουν και σκοτώνουν, ειδικά ηλικιωμένους, καθώς αυτοί είναι ανήμποροι και δεν μπορούν να αντιδράσουν. Αυτό είναι παράλογο!

Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαν να αλλάξουν όλα αυτά. Να μην υπάρχουν πλέον κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Πρέπει να βοηθήσουμε όλοι για να πετύχει αυτό. Πρέπει αυτό να το αναφέρω κάπου που θα το δουν πολλά άτομα και όλοι μαζί να δοκιμάσουμε για το καλύτερο. Πρέπει να μοιραστώ τις σκέψεις μου αυτές με συμφοιτητές και φίλους… Πρέπει κάτι να κάνουμε εμείς, ιδιαίτερα οι νέοι. Δεν το βρίσκω και πολύ πιθανό αλλά ? δεν πρέπει να δοκιμάσουμε τουλάχιστον;