Διηγήματα …Γυμνασίου (Γ3, δεύτερο μέρος )

Μια λογοτεχνική ματιά σε όσα ακούμε, βλέπουμε, αντιλαμβανόμαστε. Με αφορμή το «Ζητείται ελπίς» του Α. Σαμαράκη, που μελετήσαμε στο μάθημα της Λογοτεχνίας, ψηλαφίσαμε με τη δική μας οπτική και το δικό μας λόγο τα σύγχρονα προβλήματα.  Έτσι γεννήθηκαν τα δικά μας διηγήματα. Τα δημοσιεύουμε ?σε συνέχειες

“Μία πλαστή πραγματικότητα” από τον Mπάμπη Ματσούκα

Μπαίνω στην καινούρια καφετέρια της γειτονιάς και διαλέγω ένα ωραίο γωνιακό τραπέζι για δύο, από το οποίο μπορώ να βλέπω όλη τη σάλα του μαγαζιού. Είχα ραντεβού με ένα φίλο μου που δεν είχε έρθει ακόμα, οπότε κάθισα αναπαυτικά στην καρέκλα μου και παρατηρούσα το χώρο. Είχε ωραία, νεανική διακόσμηση με ζωντανά χρώματα και μου  μετέδιδε μια ευχάριστη διάθεση. Δεξιά μου καθόταν μια οικογένεια. Οι γονείς φαινόταν αναστατωμένοι, κάτι που δεν θα έλεγα ότι ίσχυε και για τα παιδιά. Έπαιζαν και γελούσαν με τις ηλεκτρονικές παιχνιδομηχανές τους.

Έβγαλα το κινητό μου να δω τις σημερινές ειδήσεις και να περάσει η ώρα μου, ενώ παρήγγειλα μια ζεστή σοκολάτα. Τα πρώτα άρθρα που συναντώ είναι όπως πάντα τα κουτσομπολίστικα νέα, όπως εγώ τα αποκαλώ και κάνουν λόγο για την προσωπική ζωή των διάσημων, για τα ριάλιτι της τηλεόρασης, για δίαιτες και πώς να χάσεις κιλά και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Συνεχίζω να χαζεύω και εμφανίζεται σιγά-σιγά η πραγματικότητα. Νεκροί από πλημμύρες, ποσοστά ανεργίας, κρίση, μνημόνια, αυτοκτονίες, δολοφονίες… Και δεν έχει τελεία! Το μάτι μου πέφτει σε ένα δημοσίευμα για μια μάνα που σκότωσε το μωρό της λίγες μέρες μετά τη γέννηση του, διότι δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να το αναθρέψει. Εντάξει, σκέφτομαι, υπάρχουν και τρελοί σε αυτόν τον κόσμο και ψυχοπαθείς! Μετά από λίγο εμφανίζεται μια παρόμοια υπόθεση. Μια αυτοκτονία για τον ίδιο λόγο και πάνω κάτω αρχίζουν όλα να συνδέονται. Τα ποσοστά ανεργίας, η κρίση…

Η σερβιτόρα μου φέρνει τη σοκολάτα με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Γύρω μου η αίθουσα έχει σκοτεινιάσει και τα χρώματα δείχνουν τώρα πιο μουντά. Η οικογένεια δίπλα μου δέχεται ένα τηλεφώνημα. Ο πατέρας έχασε τη δουλειά του, όπως καταλαβαίνω. Φεύγει οργισμένος και απογοητευμένος, ενώ η μητέρα βάζει τα κλάματα. Φαίνεται ήταν και αυτή άνεργη. Τα παιδιά όλο ρωτάνε τη μητέρα τι έχει συμβεί μα τι απάντηση να τους δώσει; Έχω ένα κόμπο στο λαιμό.Το άγχος και η αγωνία μου αυξάνονται όλο και περισσότερο. Πού θα καταλήξει αυτός ο κόσμος, σκέφτομαι. Ξεροκαταπίνω.Πίνω μια γουλιά νερό και συνεχίζω το διάβασμα. Βλέπω μια στήλη με τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Τα νούμερα είναι τρελά! Κάτι δεν πάει καλά! Πώς γίνεται άνθρωποι στον κόσμο να πεθαίνουν λόγω πείνας στο 2019 και άλλοι να μην ξέρουν πόσα χρήματα έχουν; Αυτό είναι άδικο. Ο κόμπος στο λαιμό με σφίγγει όλο και πιο πολύ και το αίσθημα της απογοήτευσης και της οργής απλώνεται μέσα μου.Τα μάτια μου θολώνουν και αγανακτώ που είμαι Ανήμπορος να κάνω κάτι. Δεν μπορώ να φανώ χρήσιμος και να βοηθήσω κανέναν; Το μόνο που κάνω είναι να διαβάζω τα νέα και να λέω ότι συμπονώ αυτούς τους ανθρώπους. Αλλά πώς γίνεται να τους συμπονώ, όταν εγώ θα πιω τη ζεστή σοκολάτα μου και μετά θα κοιμηθώ σε ένα σπίτι με τόσες ανέσεις. Σ? ένα κρεβάτι ζεστό. Πώς γίνεται να με νοιάζει, όταν δεν ξέρω πού θα κοιμηθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;

Τέλος, διάβασα αθλητικά νέα μήπως και μου φτιάξει η διάθεση. Αλλά ακόμα κι εκεί άνθρωποι με ανύπαρκτη νοημοσύνη σκοτώνονται μεταφορικά και κυριολεκτικά και μπλέκονται σε καυγάδες, για να υποστηρίξουν ότι η ομάδα τoυς είναι η καλύτερη. Σαστίζω για ένα λεπτό. Συλλογίζομαι… συλλογίζομαι…

Φωνάζω το σερβιτόρο. Πληρώνω και φεύγω. Δεν έχω πια όρεξη για συζήτηση και καλοπέραση. Αυτός ο κόσμος είναι αισχρός και αυτό δεν θα αλλάξει. Ο άνθρωπος είναι ένα εγωκεντρικό ζώο που τα θέλει όλα δικά του. Εξουσία, δύναμη, χρήμα. Για αυτό το λόγο δεν θα πάει ποτέ μπροστά. Θα προσποιούμαστε ότι όλα είναι καλά, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Και θα ζούμε μια πλαστή πραγματικότητα όπου όλα είναι καλά και όμορφα, για να ξεγελάμε τη συνείδησή μας.

“Μια βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης” από την Αναστασία Παπαγεωργίου  

Είναι Σάββατο 9 Φεβρουαρίου του 2019. Είναι μια ηλιόλουστη μέρα. Επιτέλους μια ηλιόλουστη μέρα μετά από έναν τόσο βαρύ χειμώνα! Δε πρόκειται να αφήσω αυτή τη μέρα να φύγει ανεκμετάλλευτη. Θα κατέβω για βόλτα στην παραλία.

Θα πάρω το λεωφορείο και σε δέκα λεπτά θα είμαι στον προορισμό μου. Αν έφτανε στην ώρα του δηλαδή? Όπως πάντα το λεωφορείο καθυστερεί. Περιμένω ήδη μισή ώρα στην στάση. Πολίτες εξαγριωμένοι για την κατάσταση που επικρατεί με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς στην Θεσσαλονίκη εκφράζουν τα παράπονα τους. Το λεωφορείο επιτέλους ήρθε, και ήταν γεμάτο, όπως όλοι περιμέναμε ότι θα ήταν. Ούτε καρφίτσα δε πέφτει κάτω. Η σκέψη να βγάλεις εισιτήριο μοιάζει αδύνατη!

Επιτέλους, τελείωσε αυτό το μαρτύριο με το πλήθος των ανθρώπων να ξεπερνάει τα όρια που επιτρέπεται να μεταφέρει το λεωφορείο, κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον? Φτάνω επιτέλους στο κέντρο της πόλης και μετά από λίγα λεπτά περπάτημα, αντικρίζω την παραλία. Πάω να πάρω μια βαθιά ανάσα για να απολαύσω τη θάλασσα, αλλά με διακόπτει αμέσως δυνατός και συνεχόμενος βήχας.

Δεν είναι βήχας που προέρχεται από κάποια ασθένεια ή κρύωμα. Ο βήχας ήρθε από τα καυσαέρια που έχουν γεμίσει την ατμόσφαιρα. Σαν να μην έφτανε αυτό, η οσμή από τα απόβλητα που υπάρχουν στον κόλπο του Θερμαϊκού γίνεται εντονότερη. Πρέπει να φύγω από εδώ. Κοιτάζω γύρω μου και αποφασίζω να μπω σε μια από τις πολλές καφετέριες, που βρίσκονται ακριβώς απέναντι από την παραλία.

Κάθομαι σχεδόν ανακουφισμένη. Έρχεται πολύ γρήγορα η σερβιτόρα να με εξυπηρετήσει. Μια νεαρή εμφανίσιμη κοπέλα, που δουλεύει ένα γεμάτο δωδεκάωρο για ψίχουλα. Πόσο κρίμα που εκμεταλλεύονται έτσι τα νέα παιδιά!Χρειάζονται μια δουλειά, για να συνεισφέρουν στο ενοίκιο του διαμερίσματός που πληρώνουν οι γονείς τους, ενώ σπουδάζουν.

Καθώς  πίνω τον καφέ μου, παρακολουθώ τις ειδήσεις που έχουν βάλει στην τηλεόραση του καταστήματος: Μειώσεις μισθών, δάνεια, μνημόνια είναι οι πρώτες ειδήσεις της ημέρας, όπως κάθε φορά. Κάθε μέρα αποφασίζονται νέα μέτρα, νέες μειώσεις, κι άλλα δάνεια που δεν έχουμε ξεπληρώσει εμφανίζονται. Πότε θα τελειώσουν αυτά; Πόσο ακόμα θα υποφέρουν οι απλοί πολίτες; Αναπάντητα ερωτήματα που βασανίζουν όλους τους πολίτες του κράτους με καταβάλλουν. Το μόνο που μας έχει απομείνει είναι η ελπίδα, σκέφτομαι. Η ελπίδα ότι κάποτε η Ελλάδα θα ξαναγίνει το ισχυρό, δυνατό και σημαντικό κράτος που κάποτε ήταν.

Κοιτάζω προς την παραλία απογοητευμένη και στενοχωρημένη μ? αυτά που βλέπω κι ακούω. Στρέφω πάλι το βλέμμα μου στο δελτίο ειδήσεων. Οι επόμενες ειδήσεις είναι ακόμα χειρότερες! Αυτοκτονίες, επιθέσεις, ληστείες, βιασμοί. «Νεαρός επηρεασμένος από ναρκωτικά βιάζει κοπέλα που επέστρεφε σπίτι της από μια απλή βόλτα με τις φίλες της». «Νεαρή κοπέλα κάτω από την πίεση των πανελλαδικών εξετάσεων πεθαίνει από υπερβολική δόση ηρωίνης». «Επίθεση σε ομοφυλόφιλο ζευγάρι που κρατιόνταν από το χέρι». «Ληστεία σε νοσοκομείο». Η ψυχή σου γεμίζει απογοήτευση ακούγοντας όλες αυτές τις ειδήσεις. Θυμώνεις, πανικοβάλλεσαι, νιώθεις την ανάγκη να κάνεις κάτι για όλα αυτά.

Αλλά τι μπορείς να κάνεις; Κι αν δεν κάνεις κάτι; Θα τα αφήσουμε όλα στα χέρια της εξουσίας; Τι έχει κάνει για όλα αυτά η εξουσία μέχρι στιγμής; Ένα τίποτα! Τίποτα δεν έχει ουσιαστικά αλλάξει. Καλύπτουν την επιφάνεια  αλλά υπάρχει ακόμα μια άβυσσος προβλημάτων που δεν έχουν λυθεί. Και δε νομίζω και να λυθούν ποτέ. Κάποιοι θα με πείτε απαισιόδοξη αλλά νομίζω πως είμαι ρεαλίστρια. Αν δεν καταλάβεις τώρα πώς λειτουργεί αυτός ο κόσμος, η ζωή σου θα γεμίσει απογοήτευση. Και δεν θέλω άλλη απογοήτευση στην ζωή μου. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Όχι μόνο για μένα αλλά και για τα παιδιά μου. Για την επόμενη γενιά. Μεγάλα αποτελέσματα δε νομίζω να δούμε όμως! Γιατί εκεί που πάμε προς το καλύτερο, αυτοκαταστρεφόμαστε. Αυτός είναι ο άνθρωπος. Εγωιστής. Ποτέ δε του φτάνει τίποτα και συνεχίζει καταστρέφοντας τον εαυτό του και το περιβάλλον του.

Οι τελευταίες ειδήσεις που προβάλλονται αφορούν τον κόσμο των διάσημων. «Η τάδε φοράει το φόρεμα ακριβοπληρωμένου σχεδιαστή στο πάρτι της χρονιάς». «Ο τάδε χώρισε με την τάδε». «Διάσημη τραγουδίστρια πέταξε το παπούτσι της και έβρισε άλλη τραγουδίστρια». Τόσα «σημαντικά» προβλήματα έχουν οι διάσημοι λοιπόν! Και στην τελική, τι κάνουμε όλοι; Συζητάμε για αυτά τα «προβλήματα» και δεν κάνουμε τίποτα για τα δικά μας. Αυτοί είμαστε. Προτιμάμε να μαλώνουμε για το ποια τραγουδίστρια είχε δίκιο παρά να κάνουμε κάτι για μας.

Οφείλουμε να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο που μας έχουν βάλει. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει. Οφείλουμε να αλλάξουμε κάτι ο καθένας μας σε αυτό τον κόσμο. Το οφείλουμε στην επόμενη γενιά.