Διηγήματα …Γυμνασίου (Γ2, δεύτερο μέρος )

Μια λογοτεχνική ματιά σε όσα ακούμε, βλέπουμε, αντιλαμβανόμαστε. Με αφορμή το «Ζητείται ελπίς» του Α. Σαμαράκη, που μελετήσαμε στο μάθημα της Λογοτεχνίας, ψηλαφίσαμε με τη δική μας οπτική και το δικό μας λόγο τα σύγχρονα προβλήματα.  Έτσι γεννήθηκαν τα δικά μας διηγήματα. Τα δημοσιεύουμε ?σε συνέχειες

“Διαφορετικότητα ίσον ελευθερία” από την Ελένη Κακμέζη

Σήμερα ξύπνησα αρκετά νωρίς. Θα βγαίναμε με την κολλητή μου για καφέ στο κέντρο της πόλης. Ήμουν πολύ χαρούμενη και γι αυτό ετοίμασα βιαστικά το πρωινό μου. Κάθισα στον καναπέ και άνοιξα το κινητό  Βλέπω τις καινούριες αναρτήσεις στο instagram και ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά μου μια ανάρτηση, στην οποία ένας γνωστός μιλούσε άσχημα και υποτιμητικά για το γυναικείο φύλο. Πόσο άλλαξαν, λέει, οι γυναίκες στη σύγχρονη εποχή! Τα παλαιότερα χρόνια, αναπολούσε, κάθονταν σπίτι, έκρυβαν το σώμα τους, υπάκουαν στον άντρα και γενικά δεν είχαν κανένα δικαίωμα και καμιά ελευθερία. Έμεινα σοκαρισμένη από όσα διάβασα. Θύμωσα και Οργίστηκα. Για ποιο λόγο δηλαδή,ενώ οι άντρες έχουν το δικαίωμα για τα πάντα, να μορφωθούν, να βγουν, να διασκεδάσουν, να κάνουν ό,τι θέλουν, η γυναίκα να μην έχει; Οτιδήποτε θέλει κάποιος να κάνει καθορίζεται από το φύλο του; Ήμουν πολύ απογοητευμένη και πολύ σκεπτική. Και να σκεφτείς πως είναι συνομήλικός μου! Νόμιζα πως οι εποχές άλλαξαν και μαζί τους και οι απόψεις των αντρών! Χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Έφαγα βιαστικά και ανόρεχτα και σηκώθηκα να ετοιμαστώ. Ανυπομονούσα να πω στην κολλητή μου τι διάβασα και να το συζητήσουμε. Θα πρέπει βέβαια να αντιδράσουμε σε αυτήν την ανάρτηση, σκέφτηκα.

Πράγματι σε λίγο βρεθήκαμε και καθίσαμε στο αγαπημένο μας καφέ, σε ένα τραπέζι δίπλα στο παράθυρο με θέα τη θάλασσα. Άρχισαν να της λέω τι διάβασα και όπως ήταν φυσικό και εκείνη σοκαρίστηκε και θύμωσε. Καθώς πίναμε τον καφέ μας συζητούσαμε για το γεγονός αλλά και για το πώς σκέφτεται ο περισσότερος κόσμος. Δεν ήταν λίγες οι φορές που θυμηθήκαμε πως απόψεις του τύπου ότι η γυναίκα, όταν δείχνει το σώμα της θεωρείται προκλητική από τους γύρω, ήταν συχνές. Μήπως δεν έχουμε ακούσει ακόμη και από συνομήλικους μας πως οι γυναίκες καλό είναι να κάθονται στο σπίτι και να ασχολούνται με τις δουλειές του σπιτιού; Κάποιοι άλλοι δεν λένε ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να αναλαμβάνουν σημαντικές θέσεις και αξιώματα; Στα αλήθεια, παρόλο που τα πράγματα έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια και έχουμε αποκτήσει αρκετά δικαιώματα, τα στερεότυπα ακόμα κυριαρχούν. Αλλά μήπως και όσους ανθρώπους είναι διαφορετικοί η κοινωνία τους αντιμετωπίζει ισότιμα; Δεν βλέπουμε κάτι με τον ίδιο τρόπο, ούτε έχουμε πάντα τις ίδιες απόψεις και φυσικά επιλέγουμε να ζούμε όπως επιθυμεί ο καθένας. Γιατί να σου επιβάλλει κάποιος τι θα κάνεις και που ανήκεις; Ο καθένας ανήκει εκεί όπου θέλει και δεν πρέπει να καθορίζει το φύλο τις επιλογές του. Δεν πρέπει να καθορίζει το φύλο, η εθνικότητα πώς να ντύνεται, πού να δουλεύει, τι να λέει και τι να σκέφτεται.

Ήπιαμε δυο γουλιές ακόμη καφέ και ανοίξαμε το κινητό. Θέλαμε να δούμε τι σχολίασαν οι υπόλοιποι κάτω από την ανάρτηση. Είδαμε ότι πάρα πολύ έγραφαν εναντίον της ανάρτησης και χαρήκαμε, γιατί τουλάχιστον αυτοί που είναι ενάντια στην ισότητα των δύο φύλων και στην ελευθερία γενικά του ανθρώπου είναι λιγότεροι από αυτούς που είναι υπέρ. Κοιτάξαμε έξω από το παράθυρο και είδαμε τον κόσμο που περνούσε. Μεγάλοι, μικρότεροι, ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό στυλ, με διαφορετικό χρώμα δέρματος, άλλη εθνικότητα. Γιατί να κριτικάρεις το διαφορετικό; Γιατί να διακρίνεις τους ανθρώπους σε όμορφους ή άσχημους, λαμβάνοντας υπόψη μόνο την εξωτερική εμφάνιση; Αυτό είναι που μας χαρακτηρίζει και εσωτερικά; Θεωρούμε ότι κάτι είναι αλήθεια επειδή το βλέπουμε ή το ακούμε, αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Αποφασίσαμε να σχολιάσουμε και εμείς την ανάρτηση του, για να γίνουμε πολλοί αυτοί που αντιδρούν σε τέτοιες σεξιστικές και ρατσιστικές απόψεις.

Καθώς περνούσε η ώρα και απολαμβάναμε τον καφέ μας, συζητούσαμε για το μεγάλο μας όνειρο: Τα ταξίδια. Μιλούσαμε πολύ ώρα για τις χώρες που θα θέλαμε να επισκεφτούμε. Εκεί αναρωτήθηκα: Ένας λόγος που ταξιδεύουμε δεν είναι για να δούμε κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, κάτι διαφορετικό;Να γνωρίσουμε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής; Δεν είναι υποκριτικό να θέλουμε να γνωρίζουμε διαφορετικούς ανθρώπους, διαφορετικές χώρες και κουλτούρες αλλά να φοβόμαστε στην καθημερινότητά μας και να μην αποδεχόμαστε το διαφορετικό; Αναπόφευκτα το θέμα συζήτησης ξαναπήγε στις γυναίκες. Γιατί ο άνθρωπος να στερηθεί την ελευθερία του, να μην μπορεί να κάνει αυτό που αγαπάει, ό,τι και αν είναι αυτό; Σίγουρα μαζί με τα στερεότυπα και η οικονομική κρίση έκανε πιο συντηρητική την κοινωνία μας. Όλα παίζουν το ρόλο τους.

Καταλήξαμε πως πρέπει πάνω από όλα να σκεφτούμε πώς θα ήταν αν ήμασταν στη θέση του άλλου. Ο καθένας έχει τις δικές του ανασφάλειες και τα δικά του προβλήματα. Γιατί ένα από αυτά να είναι και η κοινωνία που διακρίνει τους ανθρώπους και τους φέρεται με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με το φύλο, το χρώμα, την εμφάνιση που έχουν; Δεν είναι ποτέ αργά να αλλάξουμε κάτι, φτάνει να ενθαρρύνουμε τους άλλους να συνεχίσουν να είναι αυτοί που είναι. Να είμαστε δίπλα τους, στο πλευρό τους και έτσι αυτός ο κόσμος θα γίνει? ανθρώπινος.

“Απόγνωση” από την Παρασκευή Κατσίκη

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που τελείωσε η εξεταστική μου. Πέρασαν τα άγχη και η αγωνία της κάθε μέρας, αν θα γράψω καλά για να περάσω τα μαθήματα. Τώρα όλα αυτά τελείωσαν. Μπορώ επιτέλους να απολαύσω την ελευθερία μου!

Το βράδυ κοιμήθηκα αργά. Το ξενύχτησα λίγο. Όπως ήταν φυσικό ξύπνησα αργά το πρωί. Ετοίμασα τον καφέ μου και έφτιαξα κάτι πρόχειρο να φάω. Κάθισα αρκετή ώρα έξω στο μπαλκόνι για να απολαύσω τον καθαρό αέρα. Άνοιξα το κινητό μου να περάσει λίγο η ώρα. Είχα αρκετές ειδοποιήσεις από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα αγνόησα για την ώρα και άνοιξα μια ιστοσελίδα με ειδήσεις, για να ενημερωθώ. Όπως πάντα πρώτες ειδήσεις ήταν οι σχετικές με τη ζωή διασημοτήτων και προβλήματα που δεν αφορούν κανέναν. Έπρεπε να κατέβω πολύ κάτω στην ιστοσελίδα για να βρω κάτι ενδιαφέρον. Από κει όμως που τελείωναν τα νέα των celebrities ξεκινούσαν μόνο άσχημα γεγονότα: Θάνατοι, αυτοκτονίες, βιασμοί, δολοφονίες, δυστυχήματα,ληστείες. Για κάποιο λόγο δεν έβρισκες καμιά ευχάριστη είδηση. Γιατί; Μήπως δεν υπάρχουν χαρούμενες ειδήσεις στον κόσμο; Άραγε μόνο δυσάρεστα γεγονότα συμβαίνουν στην κοινωνία μας; Γιατί να έχουμε να επιλέξουμε μόνο ανάμεσα στα δύο σκέλη; Από τη μια μεριά κουτσομπολιά και ανούσιες ειδήσεις για διασημότητες και από την άλλη οι ειδήσεις που μόνο στεναχώρια μπορούν να φέρουν και φόβο!

«42χρονος βίασε την 17χρονη κόρη του», «Ανδρόγυνο αυτοκτόνησε για οικονομικούς λόγους», «Τροχαίο στο κέντρο της πόλης», «Θανατηφόρο τροχαίο δυστύχημα στην Περιφερειακή», «Πενηντάχρονος βίασε το πέμπτο κατά σειρά θύμα του». Όσο πιο πολύ διάβαζα τους τίτλους, τόσο πιο πολύ με έπιανε νευρικότητα. Συνέχισα παρακάτω… «22χρονη αυτοκτονεί λόγω παραβίασης και έκθεσης προσωπικών δεδομένων», «Πατέρας σκοτώνει τη γυναίκα του και τα δύο του παιδιά και στη συνέχεια αυτοκτονεί». Έλεος! Αναφώνησα. Με είχε λούσει κρύος ιδρώτας. Ο κόσμος που προβάλλει η επικαιρότητα είναι γεμάτος βία και δυστυχία.

Δεν είχε νόημα να συνεχίσω να διαβάζω. Το μόνο που κέρδιζα ήταν να γεμίζει η ψυχή μου «βρωμιά». Ανθρώπινες ζωές χάνονται χωρίς λόγο, τεράστια οικονομικά προβλήματα, αδιέξοδο στις σχέσεις των ανθρώπων. Η ίδια η κοινωνία είναι γεμάτη βρωμιά. Διεστραμμένοι άνθρωποι βασανίζουν άλλους ανθρώπους. Λεκτική και σωματική βία προξενούν αυτοκτονίες ανηλίκων. Πορνογραφία, σύγχρονη δουλεία και εκμετάλλευση, κατάρρευση παιδικών και νεανικών ψυχών. Βρώμικο χρήμα. Χρήμα που βγήκε όχι με κόπο και ιδρώτα εργασίας. Χρήμα που βγήκε από τη σωματεμπορία αλλά και από το εμπόριο ουσιών.. Με έπιασε η ψυχή μου. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς πια κανέναν! Πρέπει στα αλήθεια να σιγουρευτείς πως ο άνθρωπος που είσαι έτοιμος να εμπιστευτείς είναι αξιόπιστος και εχέμυθος, έτσι ώστε να μην βρεθείς σε άσχημη θέση. Όλες αυτές οι σκέψεις μπορούν να σε οδηγήσουν σε κατάθλιψη. Πολλές φορές η κατάθλιψη οδηγεί τους ανθρώπους στην αυτοκτονία.

Στην αρχή έλεγα πως μπορώ να απολαύσω την ελευθερία μου… Πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει το σημαντικό αυτό δικαίωμα της ελευθερίας αλλά και της ζωής; Η εμπιστοσύνη ανάμεσα στους ανθρώπους, η χαρά και η επικοινωνία στις σχέσεις τους είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Αυτό που θεωρώ δεδομένο πολύ εύκολα διαπιστώνω ότι χάνεται. Ακόμη και έξω στο μπαλκόνι που κάθομαι ο αέρας δεν μου μοιάζει πια καθαρός. Έχει μολυνθεί και αυτός από τους ανθρώπους.

Ποτέ δεν είχα προσέξει με λεπτομέρεια τι γίνεται στον κόσμο γύρω μου. Σήμερα όμως, που διάβασα ό,τι διάβασα, συνειδητοποίησα πως υπάρχει ένα πολύ άσχημο κομμάτι της πραγματικότητας. Δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Δεν μπορώ να αλλάξω μυαλά ήδη κατεστραμμένα. Μακάρι να μπορούσα να αλλάξω κάτι, αλλά τι μπορώ να κάνω; Ένας απλός φοιτητής είμαι! Ούτε να λύσω το πρόβλημα της φτώχειας μπορώ. Αυτοί που βρίσκονται σε υψηλές θέσεις κάνουν τα πάντα εκτός από αυτό που πρέπει. Αισθάνθηκα απόγνωση. Θυμωμένη πέταξα το κινητό μου και ξάπλωσα να με πάρει ο ύπνος. Ήθελα να ξεφύγω ακόμα και από τις σκέψεις μου! Η σκέψη ότι η βαρβαρότητα και το μίσος θα βρίσκονται για πάντα στις καρδιές των ανθρώπων μπορεί να με τρελάνει!