ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ…ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Σε ποιον κόσμο θα ήθελα να μεγαλώσω;

Από την Άννα Οικονομοπούλου

μαθήτρια της Α? Γυμνασίου

1^ο Γυμνάσιο Συκεών

Γληνού 13

Θεσ/νίκη, 15/02/2015

Αγαπητοί συμπολίτες,

Θα ήθελα να σας περιγράψω τον κόσμο στον οποίο θα ήθελα να μεγαλώσω, έναν κόσμο πολύ διαφορετικό απ? τον σημερινό χωρίς άγχος αλλά γεμάτο φαντασία, όνειρα, χαρά, ελπίδα και αισιοδοξία.

Θα ήθελα να μεγαλώσω σε έναν κόσμο διαφορετικό. Σε έναν κόσμο που να υπάρχει ειρήνη, χωρίς πολέμους και διαμάχες. Δεν θέλω να ξαναδώ ανθρώπους να αποκεφαλίζονται στο όνομα του Ισλάμ. Δεν επιθυμώ να ξαναδώ μικρά παιδιά να πολεμάνε ή να σκοτώνονται. Θα ήθελα παντού να υπάρχουν άνθρωποι χαμογελαστοί με όραμα και ελπίδα. Χωρίς αβεβαιότητα για το αύριο. Θα επιθυμούσα να ζήσω σε έναν κόσμο χωρίς αρρώστιες και οικονομικά προβλήματα.

Η οικονομική κρίση στη χώρα μας επηρέασε τη ζωή πολλών ανθρώπων. Τα έσοδα περιορίστηκαν, ενώ τα έξοδα αυξήθηκαν. Πολλοί εργαζόμενοι απολύθηκαν. Πολλοί νέοι είναι άνεργοι ή αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες για ένα καλύτερο μέλλον. Οι ευκαιρίες για να έχουν μια μόνιμη δουλειά είναι περιορισμένες, ενώ αρκετοί άνθρωποι λόγω της ψυχολογικής τους αδυναμίας και της ασφυκτικής πίεσης που βίωσαν λόγω οικονομικών προβλημάτων, οδηγήθηκαν στην αυτοχειρία. Κι όμως, αρκετοί εργαζόμενοι οι οποίοι δουλεύουν , καθημερινά βιώνουν τον φόβο, το άγχος και την ανασφάλεια για την τυχόν απόλυσή τους. Την οικονομική κρίση δεν την βιώνουν καθημερινά μόνο οι μεγάλοι αλλά και τα παιδιά. Πολλά παιδιά αναγκάστηκαν να σταματήσουν τις περισσότερες εξωσχολικές δραστηριότητες, εκτός από τις ξένες γλώσσες. Είναι τραγικό ότι οι γονείς ελπίζουν πως αν μάθουν τα παιδιά τους καλά μια ξένη γλώσσα θα μπορούν να μεταναστεύσουν. Εκτός από τα χόμπι που στερούνται, πολλά παιδιά στα διαλείμματα του σχολείου δεν έχουν φαγητό να φάνε. Δεν θέλω να ξαναδώ κανένα παιδί να λιποθυμάει από την πείνα, ούτε παιδιά να στερούνται πράγματα αναγκαία για τη σωματική τους και ψυχική τους υγεία. Ο χρόνος που περνάνε οι γονείς με τα παιδιά τους έχει μειωθεί. Οι γονείς δουλεύουν πολύ. Συχνά αναγκάζονται να κάνουν και δύο δουλειές, για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της καθημερινότητας.

Ως αντιστάθμισμα στην οικονομική κρίση, θα ήθελα ένα σχολείο «ανοιχτό» στην κοινωνία που να καλλιεργεί τη δημιουργικότητα και τη φαντασία μας. Οι καθηγητές να κάνουν ένα μάθημα ευχάριστο, να είναι συμπαθητικοί, όχι βαρετοί. Οι γονείς να μην πιέζουν τα παιδιά τους και να μην τα αγχώνουν για τα μαθήματά τους, διότι αυτοί ενδεχομένως έχουν υψηλές προσδοκίες και αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους ως «καθρέφτη» τους. Κανένα παιδί, επίσης, δεν πρέπει να αντιμετωπίζει τη σχολική βία που συχνά την ασκούν οι ίδιοι οι συμμαθητές του.

Θα ήθελα να υπάρχουν στενές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Τα παιδιά να επικοινωνούν, να βγαίνουν στους δρόμους, στα πάρκα και να μην επικοινωνούν μόνο μέσω διαδικτύου. Επιπλέον, τα παιδιά να μην είναι επιβαρυμένα με τις συνεχείς απαιτήσεις του σχολείου, των πολλών εξετάσεων. Θα ήθελα οι άνθρωποι να μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα, χωρίς να σκέφτονται τα έξοδά τους, να έχουν το προνόμιο να παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις, μουσικές συναυλίες και άλλα πολιτιστικά έργα. Θα ήθελα επίσης, να υπάρχουν αξιόλογα τεχνολογικά επιτεύγματα τα οποία θα βοηθούν τον άνθρωπο αλλά δε θα τον αντικαθιστούν. Επιπλέον, αυτά δεν θα καταναλώνουν πολλή ενέργεια και θα είναι φιλικά προς το περιβάλλον, ενώ όλοι οι άνθρωποι θα μάθουν να αξιοποιούν τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Επιπρόσθετα, θα ήθελα να μην υπάρχουν οικολογικά προβλήματα. Τα ζώα και κάποια είδη φυτών να μην απειλούνται υπό εξαφάνιση. Το περιβάλλον να είναι πιο καθαρό απ? ότι είναι τώρα . Να μην υπάρχουν σκουπίδια στα δάση , στις θάλασσες και στις ακτές. Θα ήθελα όλοι να κάνουν μια προσπάθεια και να γίνουν εθελοντές βοηθώντας και στηρίζοντας τους οργανισμούς που συμβάλλουν στην προστασία του περιβάλλοντος.

Δε θέλω έναν «ιδανικό» κόσμο. Θέλω έναν κόσμο που να δώσει το δικαίωμα σε όλα τα παιδιά του κόσμου να ζήσουν σε συνθήκες ασφάλειας, προστασίας. Έναν κόσμο που θα επιτρέψει στα παιδιά να μεγαλώσουν, να ωριμάσουν και να ζήσουν ελεύθερα, όπως τα ίδια θα επιλέξουν.

Αν, όμως, θα ήθελα πραγματικά να αλλάξω τον κόσμο μας, θα άλλαζα τα σχολεία μας. Η ειρήνη, η δημοκρατία, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια, η ελευθερία, το δικαίωμα στη «διαφορετικότητα» και όλες οι ηθικές αξίες, που τις μαθαίνουμε μόνο θεωρητικά, θα μπορούσαν να βιωθούν στην πράξη από το νηπιαγωγείο. Θα ήθελα να κοιτάξω τους ισχυρούς της γης στα μάτια και να τους πω ότι εμείς τα νέα παιδιά θα αντιδράσουμε, δε θα μοιάσουμε στους γονείς μας στην παθητικότητα. Το «μυστικό» μας είναι ότι δε φοβόμαστε και ότι δε μας αρέσει κανένα είδος εξάρτησης, είτε συναισθηματικής, είτε οικονομικής. Η επανάσταση που προτείνουμε θα ξεκινήσει από την παιδεία μας. Τόσα χρόνια η μέθοδος για να μας «σκοτώνουν» ήταν να σταματάνε τα όνειρά μας. Η δικιά μου γενιά, όμως, θα τολμήσει να ονειρεύεται, να ελπίζει και να διεκδικεί έναν αλλιώτικο, διαφορετικό και δίκαιο, επιτέλους, κόσμο.

Με εκτίμηση

Η μαθήτρια του 1^ουΓυμνασίου Συκεών