ΚΑΤΙ… ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ

Από τη Μαρία Χρύσου

Η ζωή όλων των μαθητών πλέον και κυρίως των εφήβων εκτός από το ότι έχει καταντήσει μια ρουτίνα είναι μια καθημερινή κούραση. Το σχολείο πλέον είναι ένας αγώνας δρόμου χωρίς νόημα, έχει γίνει βασικά ολόκληρη η ζωή των μαθητών. Από το πρωί μέχρι το βράδυ αυτό σκέφτονται και με αυτό ασχολούνται. Η ύλη των μαθημάτων είναι τεράστια και κάθε φορά που πάνε σχολείο πρέπει να ακούνε τους καθηγητές τους να λένε να βιαστούν να τρέξουν και να βγάλουν την ύλη, και εκτός από την ύλη είναι και τα φροντιστήρια και οι εξωσχολικές δραστηριότητες. Πλέον χρόνος για παιχνίδι και στιγμές χαλάρωσης δεν υπάρχουν. Και μαζί με αυτά υπάρχει και το οικονομικό το πρόβλημα. Είτε επειδή δεν περισσεύουν πλέον στους γονείς χρήματα για φροντιστήρια, είτε όταν τα παιδιά δεν έχουν την δυνατότητα να συμμετέχουν σε διάφορες διοργανώσεις του σχολείου, όπως θεατρικές παραστάσεις, εκπαιδευτικές εκδρομές και άλλες δραστηριότητες. Και το σχολείο τι είναι δηλαδή; Τι είναι το σχολείο για τους μαθητές; Δεν θα έπρεπε να είναι ένα χαρούμενο περιβάλλον όπου πάνε για να μάθουν; Και όχι ένα μέρος που δεν θέλουν ούτε απ’έξω να περνάνε, που περιμένουν συνέχεια πότε θα χτυπήσει το κουδούνι, που δεν θέλουν να πάνε σχολείο να περάσουν αυτό το εφτάωρο της φρίκης; Και αντί να μαθαίνουν παπαγαλίζουν; Γιατί σήμερα αυτό είναι το σχολείο! Λόγω της ύλης οι μαθητές φτάνουν στο σημείο της παπαγαλίας. Εκτός αν αυτό που θέλουν όλοι τους είναι μια κοιμισμένη νεολαία που δεν ξέρει τι της γίνεται, που δεν έχει άποψη, γνώμη, που δεν την ενδιαφέρει τίποτα πέρα από τα μικρά της προβλήματα, που δεν προβληματίζεται. Και στο κάτω κάτω τι τους προσφέρει το σχολείο; Γνώσεις που δεν θα τους χρησιμεύσουν πουθενά και τις οποίες τις έμαθαν παπαγαλία; Προβλήματα υγείας λόγω του άγχους; Και το άγχος για ποιο πράγμα; Το άγχος για έναν βαθμό! Την υπερένταση; Την κούραση; Το καθημερινό “τρέξιμο” του να τα προλάβω όλα; Γιατί αυτό που βλέπω εγώ είναι ένας αγώνας αντοχής. Αυτό, ακριβώς είναι! Και στο τέλος τι θα κερδίσουν; Να έχουν χάσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους με το διάβασμα και τα φροντιστήρια, ενώ σε αυτή την ηλικία θα έπρεπε να τους μείνουν άλλα πράγματα, όπως οι βόλτες και οι παρέες! Και όλη αυτή η κούραση και το άγχος, γιατί; Για έναν καλό βαθμό; Για έναν τίτλο; Και γιατί να διαβάσουν δηλαδή; Για να πούνε ααα! πήρα το 20; Και εκτός από αυτό, από το σχολείο δεν τους περισσεύει χρόνος να ασχοληθούν με κάτι άλλο. Να ασχοληθούν με τον εαυτό τους, ή με κάτι άλλο, με οτιδήποτε! Συνέχεια αυξάνεται η ύλη και όλο και περισσότεροι μαθητές μένουν στην ίδια τάξη. Στα 16 τους τα παιδιά πρέπει να καθορίσουν τι θα κάνουν σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους, χωρίς να έχουν δεύτερες ευκαιρίες. Αυτό που σκέφτονται συνέχεια όλοι οι μαθητές είναι αν έχουν περάσει ή όχι και τι βαθμό πήραν; Δηλαδή αυτό είναι το νόημα; Πέρα από το να βγάλουν την ύλη αυτό θα τους μείνει; Δεν θα έπρεπε το σχολείο να έχει ως βάση την κρητική σκέψη; Κατά την γνώμη μου χρειαζόμαστε όλοι ένα πιο δίκαιο σχολείο, ίσο για όλους, με πολύ λιγότερη ύλη. Μόνο έτσι θα μπορούσε να γίνει καλύτερο, γιατί πλέον έχουμε κουραστεί! Και ψυχολογικά, και σωματικά λόγω προβλημάτων υγείας, και οικονομικά. Πρέπει να αλλάξουν πάρα πολλά στο εκπαιδευτικό σύστημα για ένα καλύτερο σχολείο για όλους!