Διαπαιδαγώγηση: δύσκολο πράγμα στην εποχή μας!

Η ζωή στη σύγχρονη πόλη μας έδωσε την ευκαιρία να συζητήσουμε και να προβληματιστούμε για το μεγάλωμα και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών σε αυτές τις συνθήκες, με αφορμή το κείμενο «Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας», της Μαρίας Ιορδανίδου.

 

 

Τι λέμε;

Από το Θανάση Σαριλάκη

Η ζωή στη σύγχρονη πόλη είναι από πολλές πλευρές δύσκολη. Κυρίως όμως βιώνουμε τη μοναξιά. Είναι σα να ζούμε όλη μας τη ζωή κυρίως μόνοι, χωρίς να γνωρίζουμε τον διπλανό μας. Κατά τα άλλα? θόρυβος, αυτοκίνητα, κόσμος που φωνάζει από παντού!

Από την Μπελίντα Χασάνι

Η ζωή των μεγάλων είναι σίγουρα πιεστική καθώς πρέπει να δουλεύουν ασταμάτητα. Όλη  αυτή η κούραση και το άγχος που προκαλείται από τη δουλειά έχει συνέπεια στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Πολλά παιδιά βλέπουν τους γονείς τους λίγες ώρες την ημέρα και αυτό είναι πολύ αρνητικό καθώς κάνουν ό,τι θέλουν και δεν έχουν όρια. Δεν υπάρχει κανείς δίπλα τους για να τους εξηγήσει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν, ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Κανένας δεν τους βοηθάει στις εργασίες του σχολείου και κανείς δεν τους ελέγχει και αν έχουν διαβάσει ή όχι.  Επίσης  υπάρχουν και παιδιά που βοηθούν στο σπίτι τους γονείς για να μην κουράζονται κι έτσι δεν έχουν σχεδόν καθόλου ελεύθερο χρόνο.

Από την Αθανασία Σουγιελτζή

Στις μέρες μας τα παιδιά δεν μεγαλώνουν όπως πρέπει. Οι γονείς δουλεύουν πολλές ώρες και έτσι δεν έχουν το χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους. Όταν η μητέρα, κυρίως,  δουλεύει τα παιδιά βρίσκονται στο σπίτι με τον πατέρα ή με κάποιο άλλο πρόσωπο. Η παρουσία της όμως νομίζω πως είναι απαραίτητη. Όταν δεν εργάζεται, τα παιδιά μπορούν να της πουν τα προβλήματά τους πιο εύκολα. Όταν όμως δουλεύει γυρνάει κουρασμένη και δεν έχει το κουράγιο να ακούσει τα παιδιά της. Είναι λοιπόν απαραίτητο να υπάρχει ηρεμία των παιδιών και όταν η μητέρα απουσίαζε από το σπίτι αυτό δεν είναι πάντα εφικτό.

Από τη Στέλλα Δόντσιου

Η διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού και η διαπαιδαγώγησή του είναι, απ? ότι φαίνεται σοβαρή και δύσκολη υπόθεση. Είναι κάτι για το οποίο δεν υπάρχουν πρότυπα να ακολουθήσουν οι γονείς ούτε κάποιες ρητές συμβουλές να εφαρμόσουν.  Εξαρτάται κάθε φορά από τις ηθικές αρχές με τις οποίες έχει μεγαλώσει ο ίδιος αλλά και τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του. Πρέπει επίσης να λάβει υπόψη του την προσωπικότητα του παιδιού και τις ανάγκες της ηλικίας του.

Οι γονείς πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως ο ρόλος τους είναι πολύ σημαντικός για τη μετέπειτα νοητική, συναισθηματική, ηθική και ψυχολογική ανάπτυξη των παιδιών τους. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει με υπευθυνότητα και σύνεση να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα, που παρουσιάζονται στις διάφορες περιόδους ανάπτυξης του παιδιού, εφαρμόζοντας κοινή πορεία διαπαιδαγώγησης μετά από ουσιαστικό διάλογο. Αυτή η κοινή «γραμμή» των γονέων θα έρθει όταν ανάμεσα στους γονείς υπάρχει ισοτιμία μεταξύ, όταν θεωρούν κι οι δυο τους εαυτούς τους ισάξιους ως προς την ανατροφή των παιδιών τους, όταν τα καθήκοντα μοιράζονται εξίσου τόσο στον πατέρα όσο και στη μητέρα, χωρίς να υπάρχουν στερεότυπα. Για παράδειγμα δεν πρέπει η μητέρα μόνο να αισθάνεται υπεύθυνη για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών ή ο πατέρας να νιώθει πώς αυτός είναι που θα φροντίσει για την παροχή υλικών αγαθών στην οικογένεια.  Και οι δυο γονείς πρέπει να είναι παρόντες σε όλες τις φάσεις ανάπτυξης των παιδιών τους προσφέροντάς τους καθοδήγηση, η οποία θα διέπεται από δημοκρατία και διάλογο, χωρίς αυταρχισμό και έλλειψη ελευθερίας του παιδιού.

Οι γονείς λοιπόν σήμερα έχουν πολλές υποχρεώσεις κι ευθύνες σε σχέση με την ανατροφή των παιδιών τους. Η όσο γίνεται σωστή διαπαιδαγώγηση είναι πολύ δύσκολη και απαιτεί σωστούς χειρισμούς και κυρίως πολλή αγάπη.

Από τη Δάφνη Γκόγκα

Στη σημερινή εποχή οι σχέσεις μέσα στην οικογένεια δοκιμάζονται από τις απαιτήσεις των καιρών. Οι γονείς εξαιτίας του φόρτου εργασίας λείπουν πολλές ώρες από το σπίτι, με αποτέλεσμα τα παιδιά να νιώθουν παραμελημένα. Οι γονείς δεν τους αφιερώνουν πολύ χρόνο, καθώς οι περισσότεροι γυρνούν εξουθενωμένοι από τη δουλειά και δεν είναι λίγες οι φορές που μεταφέρουν την ένταση και τις δυσκολίες της δουλειάς στο σπίτι. Οι περισσότεροι ή αυτοί τουλάχιστον που μπορούν για να αναπληρώσουν την έλλειψη επαφής με τα παιδιά τους, τους προσφέρουν πολλά υλικά αγαθά.  Τα παιδιά έτσι γίνονται άπληστα και απαιτητικά και θεωρούν αυτονόητο ότι δικαιούνται να έχουν τα πάντα. Επειδή πολλές φορές, μάλιστα, έχουν μειωμένες αντοχές δεν τολμούν να φέρουν αντιρρήσεις στα παιδιά τους και να τους βάλουν όρια. Μπορεί όμως έτσι να αποφεύγουν για λίγο τις συγκρούσεις και τους καυγάδες μαζί τους αλλά τα κάνουν κακομαθημένα και χωρίς αξίες. Αν τώρα σε όλα αυτά προσθέσουμε και την εισβολή της σύγχρονης τεχνολογίας στα  σπίτια (κινητό, διαδίκτυο, μέσα κοινωνικής δικτύωσης), τότε πράγματι η κατάσταση πολλές φορές γίνεται τραγική. Τα παιδιά αποξενώνονται από την οικογένεια, κλείνονται στον εαυτό τους και δεν έχουν με ποιον να μοιραστούν τα προβλήματά τους. Τα παιδιά που συχνά μεγαλώνουν «μόνα» αναζητούν στηρίγματα έξω από το σπίτι.  Οι γονείς λοιπόν πρέπει να παίζουν πιο ενεργό ρόλο στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.